25 Μαΐ 2009

Ο κλόουν στον ουρανό

Κοίταξε έξω τον νυχτερινό ουρανό, τον γεμάτο αστέρια που λαμποκοπούν. Κοίτα ψηλά, είναι και κάποιος άλλος εκεί πέρα, πάνω από το κεφάλι σου, που τραγουδάει και χορεύει. Ανοίγει αργά τα μακριά χέρια του, όσο διάπλατα μπορείς να φανταστείς, και ανάβει ένα-ένα τα αστέρια. Και μετά χορεύει γύρω απ' το καθένα.

Άκου! Μπορείς να ακούσεις τη μελωδία που ακολουθεί ο χορός του; Έρχεται από κάπου πολύ πολύ μακριά, μέσα από το διάστημα. Είναι η μουσική που παράγουν οι πλανήτες καθώς κινούνται, μια μουσική που πρωτακούστηκε πριν καν γεννηθεί ο κόσμος. Ο κλόουν τραγουδάει μαζί με τη μελωδία, ένα τραγούδι τόσο γλυκό που ακόμα και η σιωπή αφουγκράζεται για να το ακούσει. Από τη σιωπή που ακούει γεννιέται ένα αστεράκι, ένα νέο αστέρι που λαμποκοπάει κι αστράφτει.

Αυτός ο κλόουν που χορεύει στον ουρανό είναι πολύ ξεχωριστός. Προσέχει τους πλανήτες, φροντίζει τα αστέρια, προστατεύει τον καυτό ήλιο και το ασημένιο φεγγάρι. Φροντίζει τους κομήτες, προσέχει τους μετεωρίτες, διατηρεί όλο το σύμπαν συμμαζεμένο και καθαρό έτσι ώστε κάθε βράδυ να λάμπει, να αστράφτει και να γυαλίζει - μόνο για σένα.

Συχνά ο κλόουν κάθεται και παρατηρεί τη Γη. Μερικές φορές χαμογελάει. Όταν ο κλόουν χαμογελάει, σκορπάει χρυσές ακτίνες γύρω του. Αλλά μερικές φορές η Γη τον στεναχωρεί και κλαίει. Τα δάκρυά του είναι σαν μαργαριτάρια, μεγάλα σαν φεγγάρια αλλά ελαφριά σαν μπαλόνια. Τότε είναι που πέφτουν οι σκιές. Η θλίψη και η χαρά εναλλάσσονται στη μεγάλη καρδιά του. Κι όταν απλώνει τα μακριά χέρια του, αγκαλιάζει ολόκληρο το σύμπαν.

Τώρα παίρνει στη χούφτα του μερικά λαμπερά αστεράκια και τα αφήνει να γλιστρήσουν μέσα από τα τεράστια δάχτυλά του. Μετά πιάνει έναν μεγάλο μετεωρίτη, τον ρίχνει στο στόμα του και τον βγάζει από το αυτί. Δες τα πουλιά που βγάζει από το μαγικό καπέλο του: ασημένια φεγγαροπούλια, χρυσά πουλιά του ήλιου, αστραφτερά πουλιά των αστεριών.

Μα η ώρα πέρασε κι ο κλόουν κουράστηκε. Οι κινήσεις του γίνονται αργές. Βγάζει τη μαύρη βελούδινη μπέρτα του με την πορτοκαλιά τρέσα. Η νύχτα του χαιδεύει απαλά τα μαλλιά. Γλιστράει αθόρυβα μέσα στο σκοτεινό σύμπαν, καθώς η νύχτα τον στηρίζει στα χέρια της. Μαύρα βελούδινα χέρια με μακριά, απαλά δάχτυλα. Χέρια με σχήμα αστεριών σαν τα δικά σου.

Καληνύχτα, όνειρα γλυκά...

9 σχόλια:

η Τοξότισσα είπε...

Καληνύχτα καλή μου :)

Μου θύμισες πως -για αδιευκρίνιστο λόγο- πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένα αστέρι στον νυχτερινό ουρανό. Τα αστέρια είναι το πνεύμα του κάθε ανθρώπου...

Μυριάδες τα άστρα στο νυχτερινό ουρανό.

Μυριάδες και οι ανθρώπινες ψυχές που σαρκώθηκαν μέχρι σήμερα...

Δεν υπάρχει τίποτε εάν δεν το παρατηρούμε, λέει η κβαντική φυσική...

Ούτε τα αστέρια υπάρχουν...

Είναι το πνεύμα, η εσάνς του ανθρώπινου Είναι που φέγγει από ψηλά΄...

Κάποιοι λάμπουν με ξεχωριστό λαμπρό τρόπο, αλλά όλοι λάμπουν... :)

Και όλοι είναι στα πλασμένοι από τα χέρια του ίδιου και μοναδικού "κλόουν"... :)

Όλοι μαζί είναι ΕΝΑ, είναι ο γαλαξίας των άπειρων δυνατοτήτων...

Σε φιλώ
Βίκυ

Christina Linardaki είπε...

Πολύ ωραία λόγια. Μια μικρή διόρθωση: πουθενά δεν λέει η κβαντική φυσική ότι τίποτα δεν υπάρχει αν δεν το παρατηρούμε. Τα κουάρκ υπάρχουν είτε τα παρατηρούμε είτε όχι - όμως ο παρατηρητής είναι που αλλάζει το σπιν τους.

Όπως όταν σπρώχνεις ένα ποτήρι νερό από το τραπέζι. Θα πέσει κάτω στο πάτωμα και θα σπάσει, έτσι δεν είναι; Αχ το έσπασα! θα πεις. Αλλά εσύ προσωπικά δεν έχεις κάνει τίποτα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις τίποτα. Το μόνο που έκανες είναι να εισάγεις το ποτήρι στο πεδίο μιας συμπαντικής δύναμης, της δύναμης της βαρύτητας. ΑΥΤΗ έκανε το ποτήρι να σπάσει, όχι εσύ.

Δεν είναι ώρα να χάνουμε την αίσθηση της ταπεινοφροσύνης μας τώρα... :)

η Τοξότισσα είπε...

Καλά δεν θα τα χαλάσουμε στα της ταπεινοφροσύνης... :)

Είναι υπέρμετρα μη ταπεινό, να ψυχανεμίζεσαι πως τα άστρα είναι το πνεύμα των ανθρώπων?... :)

Ένα όνειρο είναι... Και τι δεν είναι όνειρό?

Κι από την άλλη γιατί να πρέπει να εξηγήσω τα πάντα με τα όργανα της επιστήμης? Δεν είναι κι αυτά περιορισμένα, όσο και η δική μας αντίληψη? -Σορυ για την "κακή μεταφορά" στα της κβαντικής φυσικής, αλλά η ουσία παραμένει:

Αν δεν υπάρχει παρατηρητής, πως είμαστε σίγουροι για το οτιδήποτε?...

Σε κάποιο επίπεδο το πνεύμα παρατηρεί για να "γνωρίσει" και να κατανοήσει, στα πλαίσια πάντα του 10%...-μέχρι τώρα με βάση το ενεργό 10% η επιστήμη είναι σε θέση να εξηγήσει επίσης μόνο το 10% του κόσμου μας!-

Το υπόλοιπο 90? που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε? Δεν υπάρχει επειδή τα αισθητήρια όργανα μας δεν μας δίνουν άμεσα σήματα ύπαρξης του?...
ή επειδή η επιστήμη δεν βρήκε τρόπο να φτιάξει όργανα που να μετρούν παραμέτρους και συχνότητες πέραν των γνωστών?...

Πέρα από τα επιστημονικά...

μου αρέσει αυτή η προοπτική του να είναι τα άστρα αυτό που περιέγραψα πριν... με γαληνεύει και με γεμίζει χαρά αυτή η "εικόνα"...

Φιλιά και καληνύχτα

Christina Linardaki είπε...

Κι εμένα μ' αρέσει, κι ας είναι ουσιαστικά κομμάτι της μαγικής λογικής των παιδιών... Άλλωστε η ιστορία μου όλη ήταν μια παρόμοια προοπτική.

Το ζήτημα του κατά πόσον υφίσταται ο κόσμος εάν δεν υπάρχει κάποιος να τον παρατηρήσει έχει εγερθεί από τότε που γεννήθηκε η φιλοσοφική σκέψη και έχουν δοθεί διάφορες απαντήσεις προς πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις... Σημασία για τον καθένα μας ωστόσο έχει και πρέπει να έχει η απάντηση που δίνει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και η βεβαιότητα που κτίζει μέσα του. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Ούτε σε μέμφομαι ότι έκανες λάθος μεταφορά σε σχέση με την κβαντομηχανική, είμαι σίγουρη ότι αυτό που έγραψες το έχεις δει κάπου έτσι ακριβώς ή κάπως έτσι - αλλά είναι απίστευτο πώς μας κατευθύνουν προς αυθαίρετα συμπεράσματα γενικεύοντας χωρίς όρια μια απλή παρατήρηση. :)

Πάντα πίστευα ότι η πραγματικότητα έτσι όπως είναι (κι έτσι όπως την αντέχουμε) είναι απείρως ωραιότερη από τέτοιου είδους ανέρειστες υποθέσεις. Αν νιώθω, σαν άνθρωπος, ότι είμαι το κέντρο του κόσμου, τότε γίνομαι γιατί δρω σαν να είμαι!

η Τοξότισσα είπε...

Αν νιώθω, σαν άνθρωπος, ότι είμαι το κέντρο του κόσμου, τότε γίνομαι γιατί δρω σαν να είμαι!

Έτσι είναι Χριστίνα μου. Κι αυτό είναι μάλλον μόνιμο συστατικό της μαγικής λογικής των παιδιών...

δρουν σαν να είναι... Ας μάθουμε από τη δική τους μαγική λογική λοιπόν, μιας και έχουμε την ευκαιρία κι ας αφήνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε τον στυγνό, πραγματιστικό κόσμο των ενηλίκων που με στόμφο διακηρύττουν το "επιστημονικό" τους αλάθητο...

libero είπε...

Το ποστ σου Cleareaching μου θύμισε κάτι κείμενα που κάναμε στο μάθημα της Γλώσσας, στο Δημοτικό.

:)
Καληνύχτα

Christina Linardaki είπε...

Λοιπόν, φίλε μου Libero, το έπιασες εντελώς το νόημα! Η κεντρική ιδέα του κειμένου είναι παρμένη από ένα βιβλίο διαλογισμών ή οραματισμών για παιδιά, δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο αλλά θα τον παραθέσω όταν επιστρέψω στο σπίτι. Πάντως δεν θέλησα να απομακρυνθώ από το ύφος της γλώσσας που ήταν γραμμένο το βιβλίο εξ ού και η αίσθηση που σου δημιουργήθηκε. Ευστοχότατος...

Christina Linardaki είπε...

Το βιβλίο είναι "Ιστορίες για Καλή Νύχτα" από τις εκδόσεις άγκυρα. Παρόμοιο βιβλίο είναι το "Λαμπερό αστέρι" από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος.

libero είπε...

Θα πάρω το πρώτο να διαβάσω, τώρα που θα εχω περισσότερη ελεύθερη ώρα. :)