17 Δεκ 2009

Σχολικό ζήτημα

Το καινούριο εκπαιδευτικό σύστημα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Οι δάσκαλοι "δεν μπορούν να αποθαρρύνουν τα παιδιά από τη μάθηση", όπως οι ίδιοι λένε, και για να μην τα αποθαρρύνουν δεν διορθώνουν τα λάθη τους, δεν διορθώνουν τη συμπεριφορά τους και δεν επιβάλλουν κανενός είδους ποινή.

Παράδειγμα: ο γιος μου φοιτά στην α΄ δημοτικού φέτος. Η δασκάλα του μου παραπονέθηκε εχθές ότι είναι αφηρημένος στο μάθημα και ότι κάνει διαγωνισμό ξυσίματος μολυβιού με τον διπλανό του (ποιος πρώτος θα κάνει το μολύβι του πιο μικρό ξύνοντας). "Να του πάρετε την ξύστρα", με προέτρεψε. "Φυσικά", απάντησα, "αλλά γιατί δεν του την παίρνετε εσείς;". "Ααα, εγώ δεν μπορώ, δεν επιτρέπεται". "Μάλιστα".

Μπροστά στη συζήτηση ήταν κι ο μπαμπάς του συμμαθητή με τον οποίο έκανε τον διαγωνισμό ξυσίματος ο Γιάννης. "Πάρτε κι εσείς την ξύστρα από τον δικό σας", τον προέτρεψα. "Ναι", μου είπε. Την επόμενη μέρα ρώτησα τον Γιάννη (ρητορικά πιο πολύ) "Ο Παναγιώτης δεν είχε ούτε αυτός ξύστρα σήμερα, ε;". "Όχι, μαμά, τι λες; Είχε μια ολοκαίνουρια ξύστρα". Κι έμεινα κάγκελο.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που μένω έτσι. Μια άλλη μέρα ήρθε ο Γιάννης στο σπίτι έχοντας γράψει στην ορθογραφία "γόγορνα", μια λέξη που η δασκάλα του είχε απλώς υπογραμμίσει (ούτε να τον βάλει να την ξαναγράψει ούτε τίποτα δηλαδή). "Ε καλά", του λέω, "δεν πειράζει, η δασκάλα απλώς ξέχασε να σε βάλει να ξαναγράψεις τη λέξη". "Τι λες ρε μαμά, αφού η δασκάλα δεν έγραψε τίποτα σημαίνει ότι είναι εντάξει!!", έβαλε τις φωνές ο Γιάννης. Και φυσικά μου ανέβασε την πίεση, με έκανε να του ανοίξω το λεξικό και να του δείξω γραμμένη σωστά τη λέξη "γοργόνα" και βέβαια, επειδή η συζήτηση συνεχίστηκε σε έντονους τόνους, να τον βάλω τιμωρία (τουτέστιν μία μέρα χωρίς τηλεόραση) και να τον βάλω επίσης να γράψει τη λέξη πέντε φορές.

Κάπως έτσι μεταμορφώνομαι σιγά-σιγά σε εφιάλτη για το παιδί μου. Το αφήνω χωρίς ξύστρα. Του διορθώνω την ορθογραφία. Το βάζω να γράφει τις λέξεις που κάνει λάθος. Είμαι συνέχεια με μια γόμα στο χέρι και με μια προσταγή στο στόμα: "πιο ωραία γράμματα", "αυτή η λέξη δεν γράφεται με το υ του υποβρύχιου, αλλά με το η του ήλιου", "πιο μικρά γράμματα". Δεν το αφήνω να βλέπει τηλεόραση, και διάφορα άλλα.

Κάθε μέρα τα ίδια. Η παιδαγωγική μέθοδος που δεν επιτρέπει στους δασκάλους να κάνουν διορθώσεις και παρατηρήσεις ουσιαστικά μετακυλίει τις συγκρούσεις από το σχολείο στο σπίτι. Το σπίτι, σαν να μην έφταναν οι κραδασμοί που έχει να απορροφήσει, πρέπει τώρα να απορροφήσει και τους κραδασμούς του σχολείου. Α ρε έρμη μάνα, που έλεγε κάποιος…

8 σχόλια:

libero είπε...

Αν αυτα το θεωρείς εφιάλτη για το παιδί σου, τότε καλά κάνει η δασκάλα και δεν το μαλώνει, είναι σαν να την δικαιολογείς. :(

Δυστυχώς όμως οι αναίσθητοι δημόσιοι υπάλληλοι αυξάνονται συνεχώς. Όταν ήμουν 1η δημοτικού, έσπαγαν βεργες στα ποπουδακια. :D

libero είπε...

Α! τώρα που το θυμήθηκα:
1) όντα
2) όντα
3) όντα
4) όντα
5) όντα

ουφ, το 'μαθα :)

Christina Linardaki είπε...

Χα χα χα!!! Δέκα με τόνο, libero!

Ούτως ή άλλως γίνομαι εφιάλτης για το παιδί μου, αφού πρέπει να του βάλω γύρω στους 5.927.653 κανόνες (συμπεριφοράς, ευγενείας, καθαριότητας, κυκλοφορίας στο δρόμο, κλπ κλπ), πρέπει να χρεωθώ και τους κανόνες ορθογραφίας δηλαδή; Πόσο πιο μισητός μπορεί να γίνει κανείς;

Πάντως κι εγώ στο δημοτικό είχα την κα Πόπη που μια χαρά τη δούλευε τη βέργα στα χεράκια, ακόμα τη θυμάμαι (άουτς!).

(Αυτή η εμμονή με τον εντοπισμό λαθών μετά από ένα σημείο γίνεται ψυχαναγκαστική για τους επιμελητές κειμένων - μη με παρεξηγείς, το κάνω με όλους! Ο άντρας μου λέει ότι είναι λόγος διαζυγίου, να φανταστείς, τον έχω πρήξει τον άνθρωπο...).:)

La koumbara είπε...

Welcome to the club my dear!

Spy είπε...

Πιστεύω ότι καταλαβαίνετε πως δεν εξαρτάται από το "εκπαιδευτικό σύστημα", αλλά από τους "λειτουργούς" του, που ολοένα και περισσότερο διεκπεραιώνουν την εργασία τους, παρά την νιώθουν ως λειτούργημα...

:(

Christina Linardaki είπε...

@la koumbara
Σπουδαίο κλαμπ! Ψάξαμε πολύ για να το βρούμε;... :(

@Spy
Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι φταίει πρώτα το σύστημα και μετά η διεκπεραιωτική προσέγγιση των λειτουργών. Και λέγοντας "σύστημα" δυστυχώς εννοώ και το ρόλο των γονιών που δεν προλαβαίνουν ή δεν μπορούν ή δεν έχουν το κουράγιο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους: όπως ο μπαμπάς του Παναγιώτη που δεν του πήρε την ξύστρα. Όπως οι γονείς του οποιουδήποτε που πρέπει να ζήσουν με τις τύψεις τους που δουλεύουν όλη μέρα και γι' αυτό γεμίζουν δώρα τα παιδιά τους, χωρίς ποτέ να ασχολούνται ουσιαστικά μαζί τους. Ο αντίκτυπος όλων αυτών ακολουθεί πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις.

Artistz είπε...

Αν και είμαι μόνο 27 χρονών θ μου επιτρέψεις να σε μαλώσω λίγακι..(..φιλικά πάντα)

Κακώς τιμωρείς τον γιο σου..με συτό το τρόπο δείχνεις σαν να συνεχίζεις τον ήδη λάθος τρόπο που έχει πάρει απο τη δασκάλα του το παιδί..θα σου πω την εμπειρια μου γιατι το περασα και εγω..απο τα δικα μου τα μάτια.

Ηθελα οι γονεις μου να αντιλαμβανονται τις ανυσηχιες μου..ήθελα αυτο που δεν έπαιρνα απο τη δασκάλα στο σχολείο..
μικρο παιδί ημουνα ήθελα και τις τρέλες μου ήθελα και τις ανεμελειες μου..οταν έβλεπα οτι αυή η ανεμελιά περιοριζόταν στο σχολείο την έψαχνα στο σπιτι..η μανα μου με ήθελε επιμελή και αρτιμελή και με τιμωρουσε με παρομοιους τρόπους..με τα χρόνια καταλαβε και αυτή πόσο λάθος ήταν.γιατί όσο χρονών και να είναι ενα παιδί την ανεμελιά του αν του τη στερησεις θ τη ψαξει άλλου..και συχνα ενάντια στο σχολείο..που απο μικρός δεν το ήθελα..και αυτό φάνηκε οταν πέρασα στο ΤΕΙ το 2000..όπου συναντησα ανθρωπους που με ακουγαν απόλυτα και με ψαχναν εσωτερικά ωστε να με ανοίξουν.και οι γονεις μου έκαναν τα πάντα..δεν εννοώ αυτό..και οταν λέω τα παντα..ΤΑ ΠΑΝΤΑ..Αλλα κατάλαβαν πόσο λάθος ήταν ο τρόπος που μας προσέγγισαν οι δάσκαλοι στο σχολείο..που δεν φροντισαν να μας δείξουν ενα δρόμο..που μας άφησαν έτσι απλά να περνάμε τις τάξεις..

Γνώμη μου εαν το σχολείο δρα με τόσο αφαιρετικό τρόπο στη σκέψη και στη παιδεία του παιδιού να μην εισαι σκληρός κριτής για να καλύπτεις τα λάθη του γιου σου..εαν θέλει τηελοραση(..που καλο θα ναι να μη θελει..)αστον να δει..οχι να του κανεις τα χατηρια-αλλα να δει οτι δεν εισαι η δασκάλα νουμερο 2 της ζωής του..αλλα ο ίδιος ο καθοδηγητης..'

θα σου πω κάτι πρακτικό..δώστου τροφή να ανακαλύψει τη παιδεία και τη γνώση..πηγαινε τον σε ενα ωδείο να μαθει ενα όργανο..πολλοί φίλοι μου που στο σχολείο δεν μπορούσαν να βρουν νόημα πήγαν σεν ωδεία..και τους έβλεπες ότι ερχόντουσαν μετά στο σχολείο και είχαν όρεξη..γιατί ξεραν και λαμβαναν απο αλλου αυτό που τους ελειπε και απο μονοι τους πέρναν τα ερεθισματα να κανουν ενδιαφέρον το σχολείο..

Να μη σε πρίζω και να με συμπαθας για οτι λέω..δεν δίνω εντολες ουτε τα λεω για να σου δειξω οτι ξερω κατι..απεναντιας..τα λέω με ολη μου τη καρδια γιατι στα ματια του γιου σου είδα εμένα για λίγο..και ενιωσα απογοητευση..οχι για σένα..αλλά για ενα εκαπιδευτικό συστημα που διωχνει τα παιδιά-μετατοπιζει και κανει ενοχους τους γονεις και συναμα δεν δίνει ερεθισματα στα παιδια να ανακαλύψουν τη ζωή και τα τόσα ωραία που κρύβει..δώσε λοιπόν εσυ τα ερεθισματα στα παιδια σου..

με εκτίμηση

Αντώνης

Christina Linardaki είπε...

Έχεις δίκιο, Αντώνη... Τελικά καταλήγουμε να στερούμε από τα παιδιά την παιδική τους ηλικία φορτώνοντάς τα με την ευθύνη της καλής επίδοσης στο σχολείο από τόσο μικρά. Αλλά προσωπικά μέλημά μου δεν είναι τόσο πώς να γίνει ο Γιάννης καλός μαθητής - κύριο μέλημά μου είναι να μάθει να σκέφτεται και να (δια)κρίνει.

Όσο για τα ερεθίσματα, συμφωνώ βεβαίως μαζί σου, αλλά έχουν κι αυτά το κόστος τους - και δεν εννοώ το χρηματικό. Εννοώ ότι όσο πιο πολλά εξωσχολικά ερεθίσματα δίνεις σε ένα παιδί, τόσο λιγότερος ανέμελος χρόνος του μένει. Άσε που και τα ερεθίσματα έχουν μετατραπεί μεταξύ των παιδιών σε πεδίο σύγκρισης και δείκτη καλοζωίας: "α, εσύ πάς τζούντο; εγώ πάω μπάσκετ". Και κυνηγάνε από μόνα τους τις πολλές δραστηριότητες αλλά για να διακριθούν στα μάτια των συνομιλήκων, όχι επειδή καταλαβαίνουν ότι κάνουν κάτι ωφέλιμο. Και πολλές φορές χρειάζεται να τα σύρεις για να παρακολουθήσουν τη δραστηριότητα που μόνα τους λύσσαξαν να παρακολουθούν και γίνονται νευρικά και δεν ξέρουν τι θέλουν. Επειδή βεβαίως δεν έχουν αρκετό ανέμελο χρόνο.

Αλλά και τι σημαίνει σήμερα ανέμελος χρόνος; Για τον γιο μου σημαίνει κυρίως να παίζει play station ή να βλέπει χαζομάρες στην τηλεόραση. Εντάξει, να τα κάνει κι αυτά, σε μικρές δόσεις, αλλά προτιμώ να κάνει μια βόλτα από το ίδρυμα μείζονος ελληνισμού ας πούμε ή από κάποιο παιδικό μουσείο ή στο δάσος - μόνο που κι αυτά αναγκαστικά περιορίζονται στις Κυριακές (και όχι όλες) γιατί, όταν και οι δύο γονείς δουλεύουν, ο χρόνος συμπιέζεται... Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες, καλέ μου φίλε...