18 Φεβ 2010

Γνωριμίας συνέχεια

Κι έτσι πέρασε ένα διάστημα που το μόνο "εσωτερικό" που με απασχολούσε ήταν το ρέικι. Να όμως που με αφορμή τη δουλειά μου, βρέθηκα πάλι στους ίδιους χώρους. Μου ζήτησαν να αναλάβω την επιμέλεια των κειμένων ενός περιοδικού παρόμοιου προσανατολισμού, συγκεκριμένα του αμερικανικού What is Enlightenment?, στα ελληνικά. Ο Έλληνας εκδότης του περιοδικού διατηρούσε κι έναν άλλο χώρο, στον οποίο εφάρμοζε τη "ΘΕΠΑ" (θεραπεία πνευματικής απόκρισης), όπως την έχει ονομάσει, η οποία γίνεται με ένα εκκρεμές. Με αφορμή τη συγκεκριμένη θεραπεία, είχε δημιουργήσει μια ομάδα η οποία μαζευόταν κάθε εβδομάδα και μιλούσε για διάφορα ζητήματα. Αθώα ηλίθιοι (ή ηλιθιωδώς αθώοι) άνθρωποι κι αυτοί, όπως εμείς παλιότερα.

Κάπως έτσι την πάτησα (ναι, την ξαναπάτησα, αν είναι δυνατόν!) για δεύτερη φορά. Έμαθα τη ΘΕΠΑ, πήρα μέρος στις συναντήσεις και θα τα παρατούσα γιατί ο… ΘΕΠίτης ήταν απαράδεκτος, αν δεν εμφανιζόταν η Lesbia. Χου ιζ Lesbia; Μια Ισπανίδα "διδάσκαλος" που βρήκε στον ΘΕΠίτη την αδερφή ψυχή της και αποφάσισε να έρθει να διδάξει στην Ελλάδα. Στις εμφανίσεις της εκτελούσα χρέη διερμηνέα (αν μη τι άλλο, τουλάχιστον δεν έχω πληρώσει φράγκο για όλες αυτές τις αμφιβόλου δραστηριότητές μου, τέλος πάντων).

Αυτή λοιπόν η Lesbia ήρθε στην Ελλάδα λέγοντας ότι είναι ο νέος Βούδας. Ειδικότητά της ήταν οι "ψυχικές εγχειρήσεις" (το έχετε ξανακούσει ποτέ αυτό; Είδατε τι πράγματα μαθαίνετε κοντά μου; Όχι, για να μη λέτε!). Μας ξάπλωνε όλους έναν-έναν σε ένα τραπέζι και με λεπτούς ("ενεργειακούς" πάντα) χειρισμούς σκότωνε – λέει - το εγώ μας. Διότι αυτό ήταν το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν να απελευθερωθεί το πνευματικό ον μέσα μας και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, όπως έλεγε, ήταν να σκοτωθεί το εγώ. Εντάξει, παραδέχομαι ότι είχε πληθωρική παρουσία και τη δύναμη να γοητεύει τα πλήθη, αλλά στο τέλος ήταν ο ίδιος ο ΘΕΠίτης που την απέπεμψε.

Κάπου εκεί τους παράτησα όλους και όλα μαζί – ενόσω έκαναν προετοιμασίες για να αναληφθούν ομαδικά το 2012. Ο ΘΕΠίτης είναι γνωστός, εμφανίζεται και στις Πύλες του Ανεξήγητου του Χαρδαβέλλα ή άλλες παρόμοιες εκπομπές καμιά φορά – νομίζω πως έχω δώσει αρκετά στοιχεία για να βρει κανείς σχετικά εύκολα την ταυτότητά του, αν τον ενδιαφέρει.

Κάπου εκεί επίσης, βρήκα ανορθολογικό ολόκληρο το πακέτο: την ιδέα των μετενσαρκώσεων (διάσημων και μη), την ιδέα του κάρμα, την ιδέα της παντοδυναμίας του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, την ιδέα της ενεργειακής θεραπευτικής. Ήταν η εποχή που άρχισα να διαβάζω Κεν Γουίλμπερ και οι ιδέες του περί αλήθειας πραγματικά μου άνοιξαν τα μάτια. Στην ετικέτα "προσωπική αλήθεια" υπάρχει μια συλλογή κειμένων με βάση αυτές τις ιδέες. Στη συνέχεια με απασχόλησε το θέμα του κατά πόσον μπορεί ή πρέπει κανείς να επιδιώκει να σκοτώσει το εγώ του και η σχετική πραγματεία μου για το αναπόφευκτο της προσωπικότητας περιλαμβάνεται στην ετικέτα "νους" κατά κύριο λόγο. Ακολούθησαν άλλα θέματα, όπως ξέρετε, με κυρίαρχες τις ιδέες του Φλόριαν Ταθαγκάτα για το εδώ και τώρα και τη συνείδηση.

Στο μεταξύ, ήρθε η Μαρίζα. Αυτό το παιδί ήταν διπλή ευλογία για μένα, γιατί μου έδωσε το χρόνο (κλινήρης καθ' όλη την εγκυμοσύνη γαρ) να σκεφτώ, να διαβάσω, να αξιολογήσω, να καταλάβω. Η γέννησή της έφερε την κατάρρευση της υγείας μου (οι εγκυμοσύνες επισπεύδουν την εκδήλωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας), άλλη μια ευλογία, τρεις το σύνολο, γιατί μπήκα (αυτή τη φορά στα σοβαρά) στη διαδικασία να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Να διαβάσω για τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα και πώς αυτά λειτουργούν. Να γνωρίσω στο πετσί μου τι σημαίνει φόβος, να αντιμετωπίσω το ενδεχόμενο ακόμα και του θανάτου. Να τα βλέπω όλα αυτά σαν κάτι το ορατό και το πολύ πιθανό και να μη θεωρώ τίποτε πια δεδομένο. Ούτε καν το ότι μπορώ να βάλω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να περπατήσω. Και, το κυριότερο: να μπορέσω, επιτέλους, να αρχίσω να με αγαπώ.

Αυτά μέχρι σήμερα, εν περιλήψει…

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα Χριστινα μου. Σ'ευχαριστω που μοιραζεσαι ολα αυτα μαζι μας.
Ηθελα να σε ρωτησω ποια εξακολουθει να ειναι η γνωμη σου για το ρεικι (οχι τι ειναι αλλα τι πιστευεις εσυ).
Επισης ηθελα να σου πω οτι χθες το πρωι παρακολουθησα μια συνεντευξη στο προγραμμα της Ophra, που μιλουσε καποιος Williams Model (διασημος Αμερικανος παρουσιαστης). Αυτος λοιπον πασχει δεκα χρονια απο σκληρυνση κατα πλακας κ εχει γραψει ενα βιβλιο για την πορεια του με την νοσο.
Αν σε ενδιαφερει, λοιπον, το βιβλιο λεγεται "Living well emotionally". (ελπιζω να εχει κυκλοφορησει στην ελληνικη αγορα).
Φιλια Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

Εγώ σε ευχαριστώ πολύ Ευθυμία μου. Το βιβλίο θα το διαβάσω στα αγγλικά, δεν με πειράζει καθόλου, θα το παραγγείλω μάλιστα αμέσως από το amazon. Όχι τίποτε άλλο, αλλά το τελευταίο διάστημα δεν είμαι και τόσο καλά πάλι. Τέλος πάντων.

Όπως έγραψα και δύο αναρτήσεις πίσω στη houlk, το ρέικι παραμένει η μεγάλη μου αγάπη, η προσευχή και το καταφύγιό μου. Νομίζω ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Πολλά φιλιά κι από μένα!

Ανώνυμος είπε...

Χαιρομαι για την αγαπη σου στο ρεικι, και για μενα ισχυει το ιδιο.
Ελπιζω να σε βοηθησει, το παραπανω βιβλιο.
Καλο απογευμα, ευχομαι γρηγορα να νοιωσεις παλι καλυτερα.
Ευθυμια

Ανώνυμος είπε...

Εχω διαβάσει με πραγματικό ενδιαφέρον τα όσα κατά καιρούς έχεις γράψει και τώρα, όποτε μου μένει χρόνος, διαβάζω και τις παλαιότερες αναρτήσεις σου, που έχω 'χασει'.
Το σημείο λοιπόν στο οποίο συμφωνώ απόλυτα -μα εντελώς απόλυτα- μαζί σου είναι το θέμα των 'ευλογιών'. Ακριβώς με αυτό τον όρο αναφέρομαι και εγώ τόσο στα παιδιά μου, όσο και στις περιπέτειες της υγείας μου. Χαίρομαι πολύ, που υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας άνθρωπος, που το βλέπει με τον ίδιο τρόπο.
Σου εύχομαι ολόψυχα να συνέλθεις το συντομότερο δυνατόν.

Από δω θα πω και εγώ μια καλημέρα στην Ευθυμία, η οποία, λίγες αναρτήσεις νωρίτερα, με είχε συγκινήσει με τα καλά της λόγια, αλλά και με είχε μπερδέψει λίγο, καθώς δεν είχε υπογραφή στο σχόλιό της. Αργότερα κατάλαβα ποιά ήταν η Ανώνυμη φίλη μου.
ΠΟλλά φιλιά κορίτσια και στις δυό σας και καλή δύναμη.

Christina Linardaki είπε...

@houlk
Μπα... είμαστε πολλοί που σκεφτόμαστε έτσι, μη νομίζεις. Μια καλή μου φίλη, μοντέλο μέχρι τα 19 της, είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου έσπασε και με τη φόρα της σύγκρουσης ένα κομμάτι έφυγε και της "πήρε" όλο το πρόσωπο. Έχει κάνει δεκάδες πλαστικές, δεν το έβαλε ποτέ κάτω, τώρα είναι 30κάτι και γιορτάζει τα γενέθλιά της δύο φορές το χρόνο: μία για τη μέρα που γεννήθηκε και μία για τη μέρα του ατυχήματος, γιατί εκείνη τη μέρα θεωρεί ότι ξαναγεννήθηκε σε έναν άλλον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της ζωής. Την ξέρεις ίσως κιόλας, συμμετείχε στο πρώτο ελληνικό ριάλιτι The Wall, ήταν η Κατερίνα, η κοπέλα με την παράξενη μύτη.

Όσο για μένα, θα ήμουν αγνώμων να παραπονιέμαι για τέτοια μικρά σκαμπανεβάσματα. Σύμφωνα με την (χάλια πραγματικά) εικόνα των εξετάσεων, θα έπρεπε να ήμουν παράλυτη από την αριστερή πλευρά και όχι μόνο. Αλλά δεν είμαι - όχι ακόμα τουλάχιστον. :)

ΑΙΘΗΡ είπε...

Και κάπως έτσι, αρχίζεις να μπαίνεις ξανά στη διαδικασία του να σκέφτεσαι ότι είναι καλύτερα να παραμείνεις ο "κανονικός", αιώνια γκαντέμης και απαισιόδοξος εαυτός σου, από το να καταλήξεις ακόμα πιο τρελλός και καθόλου "φωτισμένος". Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει για την κυρία που "φωτίστηκε" με το λεγόμενο Lightarian Reiki: καταπληκτική ιστορία! Τη μύησε ο ίδιος ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και εν συνεχεία ο αναληφθείς δάσκαλος Βούδας! Τι ευλογημένοι αυτοί οι άνθρωποι, αλήθεια! Παίρνουν τον αρχάγγελο παραμάσχαλα και αλλάζουν τη ζωή τους εν ριπή οφθαλμού! Εγώ από τα 20 παρακαλώ το Θεό να με απαλλάξει έστω και προσωρινά από τις ατέλειωτες κρίσεις πανικού και καμιά απόκριση... Και πάλι ευχαριστημένη είμαι. Λεώ μέσα μου: "ποιον να πρωτοκοιτάξει ο Κύριος; Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί..." Αλλά αυτή η διάκριση πάει πολύ!
Συναρπαστικό! Γελώ και σπαράζω ταυτόχρονα... Με αφυπνίζεις, σε ευχαριστώ!

ΑΙΘΗΡ είπε...

ΑΙΘΗΡ είναι το όνομα του ιστολογίου μου που είναι στα σπάργανα τα τελευταία 2-3 χρόνια -και μάλλον εκεί θα παραμείνει. Είμαι η Δώρα.

Christina Linardaki είπε...

Γεια σου Δώρα. Το ξέρεις ότι έχεις "μυητικό" όνομα; Τουλάχιστον για το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού, Δώρα είναι η μία εκ των συνιδριτών (ο άλλος είναι ο Δώρος).

Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά. Υπάρχουν πολλές καταπληκτικές ιστορίες του τύπου που αναφέρεις και αντίστοιχες συζητήσεις. Ας πούμε, για παράδειγμα, κάποια στιγμή ήμασταν 2-3 άτομα που γράφαμε στο εσοτέρικα κι αναρωτιόμασταν αν θα πρέπει να φωνάζουμε τον αρχάγγελο Μιχαήλ να μας καθαρίζει τα τζάμια - μόνο αυτό δεν του ζητούσαν να κάνει όλοι αυτοί που ασχολούνται με το "αγγελικό" ρέικι, χαζομάρα και ύβρις μαζί δηλαδή...

Τέλος πάντων, μπορούμε πάντα να δώσουμε ραντεβού με κάποιον από τους Βούδες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας (γνώρισα άλλον έναν τελευταία, γράφει στα αγγλικά στο Opera Community, τι να σου λέω!) να μας φωτίσουν κι εμάς τους αφώτιστους λιγάκι!

Αλλά μην παρατάς το γράψιμο, είναι και ενδιαφέρον (για τους αναγνώστες) και ψυχοθεραπευτικό (για τους γράφοντες)!