tag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post8359697958751185907..comments2024-03-03T17:19:27.245+02:00Comments on Cleareaching: Το σώμαChristina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.comBlogger9125tag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-5688944119413467612009-05-01T22:39:00.000+03:002009-05-01T22:39:00.000+03:00Επίσης χαμομηλάκι.
Χ.Επίσης χαμομηλάκι.<br /><br />Χ.Christina Linardakihttps://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-33079966831276366512009-04-30T13:47:00.000+03:002009-04-30T13:47:00.000+03:00ξανά...
Μολόχα! καλή πρωτομαγιά
το λουλούδι της ...ξανά...<br /><br />Μολόχα! καλή πρωτομαγιά<br /><br />το λουλούδι της Ανθέων<br /><br />σε φιλώ<br />λίλλιανLillianhttps://www.blogger.com/profile/06202054806499109010noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-60284089624027417782009-04-30T13:45:00.000+03:002009-04-30T13:45:00.000+03:00Μολόχα! καλή πρωτομαγιά
το λουλούδι της Ανθέων!
...Μολόχα! καλή πρωτομαγιά <br /><br />το λουλούδι της Ανθέων!<br /><br />σε φιλώLillianhttps://www.blogger.com/profile/06202054806499109010noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-10176718330951258122009-04-28T14:10:00.000+03:002009-04-28T14:10:00.000+03:00Χα χα χα! Σε ευχαριστώ πολύ που μου βάζεις πάντα τ...Χα χα χα! Σε ευχαριστώ πολύ που μου βάζεις πάντα τα γυαλιά κι έχω και πολλή μυωπία, άλλη μια αδυναμία του σώματος, αλλά ας είναι, καλοδεχούμενη κι αυτή όπως όλες οι άλλες. Ας πούμε ότι τα σώματά μας είναι τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα αυτού του κόσμου και σαν ταξιδιώτες του σύμπαντος σταματήσαμε δυο λεπτά να δούμε τι συμβαίνει εδώ. Σιγά μην καθίσαμε να πολυκοιτάξουμε το κλειδί, απλά αρπάξαμε από την αρμαθιά ένα στην τύχη.<br /><br />Έτσι λοιπόν. Ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος, ούτε καλός, ούτε κακός δεν είναι ο κόσμος. Απλά είναι. Έτσι κι εμείς ας είμαστε απλά μέσα σ' αυτόν όπως και ό,τι κι αν είμαστε, έστω και μολόχες... :)Christina Linardakihttps://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-65542678153084751742009-04-28T13:36:00.000+03:002009-04-28T13:36:00.000+03:00Και γιατί όχι αυτό το σώμα; και γιατί όχι αυτό το ...Και γιατί όχι αυτό το σώμα; και γιατί όχι αυτό το πρόσωπο; Και τελικά τι σημασία έχει αν είναι αυτό ή είναι το άλλο; Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που βιώνουμε τις καταστάσεις, με τον τρόπο που μας κάνουν να βλέπουμε τον κόσμο Και αν ήμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, θέλω να πιστεύω ότι είναι για να μην βαριόμαστε όλο τα ίδια και τα ίδια και για να έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με πολλές διαφορετικές καταστάσεις Να προσεγγίζουμε τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική και τελικά να κατανοούμε και να συμπονούμε Τι θα μάθαινες, τι θα ένιωθες αν όλα γύρω σου ήταν ίδια; Μια μολόχα σπαρμένη παντού Ούτε άστρα, ούτε φύση, ούτε όντα, μια μολόχα και εσύ και εγώ και ο κόσμος όλος. Η ύλη έχει φαντασία και εκφράζεται με βασανιστικά πολλούς τρόπους Βλέπω γύρω μου τα χιλιάδες διαφορετικά λουλούδια, δέντρα, ζώα, πτηνά, ανθρώπους που στολίζουν τον πλανήτη μας και χαίρομαι που δεν βλέπω μόνο μολόχες. (σαν μολόχα δεν ξέρω και αν έβλεπα )Όσο για το εφήμερο που λες, το έχω λύσει μέσα μου, με την πεποίθηση ότι εδώ στον πλανήτη γη είμαι καλεσμένη και επειδή είναι σίγουρο ότι κανείς μας δεν θα κάνει «αρμένικη βίζιτα»(αν και ένα μέρος μου θα το ήθελε) όπως λένε, δεν με ρίχνει ιδιαίτερα Άσε και παλιά που με έριχνε δεν έβρισκα και καμιά ικανοποιητική απάντηση <br />Έχω σταματήσει να ενοχοποιούμαι για αυτά που συμβαίνουν στο σώμα μου γιατί έχω νιώσει ότι και κείνο κάνει τον αγώνα του σε ένα αφιλόξενο τόπο, σε μια διάσταση χαμηλής δόνησης όπου είναι βαρύ και δυσκίνητο (στα όνειρα μου πετάω μια χαρά) και πρέπει να τρώει τροφή βαριά και δύσπεπτη, να την χωνεύει και να αποβάλλει τα άχρηστα, να καθρεφτίζεται στα επίμονα και όχι τόσο καλοπροαίρετα μάτια των άλλων Και ξέρεις τι σου λέω; Μπράβο του καλά τα κατάφερε, είναι γενναίο και αν έχει ουλές και προβλήματα είναι γιατί έδωσε και δίνει μάχες και επιβιώνει και στο κάτω – κάτω αυτό μπορεί, αυτό κάνει Αμάν πια με το ποιος φταίει, και τι φταίει Κανείς δεν φταίει. Είναι η ροή. Έτσι είναι όπως τα λες, έτσι τα νιώθω, είμαστε σπίθες ενέργειας που τους δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστούν στην ύλη. Ας ζήσουμε λοιπόν<br />Μερικές φορές νιώθω ότι μου είπανε να ζήσω στο χώρο ενός λούνα παρκ και ότι εγώ αντί να φάω το μαλλί της γριάς, να κάνω κούνια, να δω τα περίεργα και θαυμαστά του κόσμου τούτου, να γελάσω με τον κλόουν, καθυστερώ οδυνηρά πολύ στο τρενάκι του τρόμου. <br />Το ασημένιο φτερόAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-23339333730235643382009-04-28T11:42:00.000+03:002009-04-28T11:42:00.000+03:00Ακριβώς, αγαπημένη μου φίλη.
Αλλά δεν έχω βρει απ...Ακριβώς, αγαπημένη μου φίλη.<br /><br />Αλλά δεν έχω βρει απάντηση: γιατί αυτό το σώμα και όχι ένα άλλο; Γιατί αυτό το πρόσωπο και όχι ένα άλλο; Γιατί να έχουμε διαφορετικά σώματα και διαφορετικά πρόσωπα και μοναδικό δακτυλικό αποτύπωμα; Τι στην ευχή σημαίνει το ότι Κάτι (αν υπάρχει Κάτι) μπήκε στον κόπο να δημιουργήσει τόσες πολλές μορφές, να πλάσει την ύλη με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους και ταυτόχρονα να την κάνει εφήμερη, όπως το άγγιγμα ενός περαστικού φτερού; Και μέχρι πού φθάνει (ή πρέπει να φθάνει) η κηδεμονία μας και η ευθύνη μας επ' αυτής; <br /><br />Λέει η Νέα Εποχή: "το σώμα είναι το ύστατο καμπανάκι, είναι το πιο απτό σύμπτωμα της δυσαρμονίας που βιώνει κανείς εσωτερικά, ψάξε να βρεις την εσωτερική αιτία της σύγκρουσης και να τη λύσεις και η ασθένεια θα εξαφανιστεί". Και μας μεταβιβάζει την ευθύνη και την ενοχή για ό,τι μας συμβαίνει. Ε λοιπόν όχι. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει κατεύθυνση στη δημιουργία, επειδή δεν υπάρχει ηθικό στίγμα (καλό-κακό), επειδή το μόνο που ενδιαφέρει είναι το γίγνεσθαι, η εμπειρία για την εμπειρία. Και το μόνο Έργο που έχουμε να κάνουμε τελικά είναι να επιτρέψουμε στη Ζωή να υπάρξει μέσα από μας, ταυτιζόμενοι μαζί της. Ταυτιζόμενοι με τη Ζωή, όχι με την ασθένεια, όχι με τον πόνο, όχι με τη σκέψη ή το συναίσθημα που αυτά παράγουν, αλλά απλά παρακολουθώντας τα να συμβαίνουν. Όπως ακριβώς με μια κίνηση που συμβαίνει μέσα στο οπτικό μας πεδίο και την προσέχουμε χωρίς να ταυτιζόμαστε μαζί της. <br /><br />Ένας φίλος μου (στην Ιταλία κι αυτός) θα το έλεγε όλο αυτό "ζώντας μέσα στη ροή". Όπως και να το πει κανείς πάντως, μια τέτοιου είδους επίγνωση μας φέρνει στο παρόν και δημιουργεί άπειρο χώρο εντός μας. Και, μέσα στον χώρο αυτόν και στο τώρα, κάθε σκίρτημα του σώματος γίνεται φιλί και εμείς γινόμαστε επιτέλους ελεύθεροι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, έτσι ακριβώς όπως είναι, γιατί ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε κάτι άλλο. Εξυπηρετούμε τη Ζωή με τον τρόπο ακριβώς που εκείνη χρειάζεται, είμαστε ήδη τέλειοι μέσα Της, είμαστε Εκείνη.Christina Linardakihttps://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-79761388647031639212009-04-28T11:04:00.000+03:002009-04-28T11:04:00.000+03:00Κανείς δεν με έμαθε να θέλω να είμαι ευτυχισμένη
Ν...Κανείς δεν με έμαθε να θέλω να είμαι ευτυχισμένη<br />Να αγαπάω το σώμα μου<br />Να υπάρχω μέσα στο σώμα μου<br />Να ζω σύμφωνα με την καρδιά μου<br />Για μένα, το σώμα είναι ένας ενοχλητικός συγκάτοικος που δεν συμπαθώ πολύ αλλά τον ανέχομαι για να επιβιώνω.<br />Με την πρώτη ευκαιρία, τον επικρίνω, τον κατακρίνω, τον ειρωνεύομαι, τον θεωρώ υπεύθυνο για όλα τα κακά της μοίρας μου και φυσικά ενοχλούμαι που φαίνεται αυτό και όχι εγώ.<br />Είδες τι εύκολα αποστασιοποιούμαι από αυτό; Εγώ και αυτό.<br />Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να νιώσω ολόκληρη,ένα,να βιώσω όλο το πακέτο:καρδιά,νους,ψυχή και σώμα<br />Ξέρω όμως ότι είμαι ικανή να τιμωρήσω σκληρά το σώμα μου λόγω του ότι ζω σύμφωνα με τα σενάρια του μυαλού μου. Έχω καταχωνιάσει την καρδιά μου κάπου τόσο βαθιά που δεν μπορώ να την βρω ούτε εγώ η ίδια και κάποτε ονειρεύτηκα την βασίλισσα του χιονιού. Ξέρεις εσύ!<br />Έχω υποβάλλει το σώμα μου σε αλλεπάληλες, οδυνηρές εγχειρήσεις και κείνο μου έχει χαρίσει πολύ πόνο. Ξεχνάω, εσκεμμένα, τις χαρές που μου χάρισε γιατί ακόμη του είμαι θυμωμένη για την προδοσία του. Ας ήταν δυνατό και να μην αρρώσταινε! Εκείνο αρρώστησε, όχι εγώ.<br />Μερικές στιγμές, μοναδικές στιγμές, συνδέομαι μαζί του και νιώθω κάθε του ίνα και τότε κάνω συμφωνίες με το σύμπαν,δίνω υποσχέσεις να γυμνάζομαι, να τρώω σωστά, να το φροντίζω, να το σέβομαι και να εκτιμώ την παραχώρηση που μου έκανε να εκφράζομαι μέσω της ύλης. Τότε προσεύχομαι, με άπειρη ευγνωμοσύνη, να μάθω τα μαθήματα της ύλης απαλά και τρυφερά, χωρίς πόνο. Απαλά και τρυφερά σαν το άγγιγμα ενός περαστικού φτερού, όπως το εύχομαι για σένα και για όλο τον κόσμο. Με πολύ αγάπη<br /> Το ασημένιο φτερόAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-48405836431821151062009-04-28T09:44:00.000+03:002009-04-28T09:44:00.000+03:00Νομίζω ότι η ζωή ολόκληρη έτσι όπως τη ζούμε είναι...Νομίζω ότι η ζωή ολόκληρη έτσι όπως τη ζούμε είναι ένας παραλογισμός. Το να μην δίνω σημασία σε κάτι παρά μόνο αν με ενοχλεί, είναι decadence, είναι σημάδι ότι δεν το ζω, δεν το περιλαμβάνω στο παρόν μου (άρα πού το εξοστρακίζω, σε ποιον χώρο και τόπο;). Και νομίζω ότι δεν είναι τόσο η δύναμη της θέλησης που πρέπει να επιστρατεύσει κανείς, αλλά απλά η δύναμη της αποδοχής, να αποδέχεσαι αυτό που έχεις (ή δεν έχεις) έτσι όπως είναι, το οποίο συνεπάγεται ότι αποδέχεσαι τους ορισμούς που του δίνεις και τις προεκτάσεις τους, χωρίς να επιθυμείς να τα αλλάξεις - ή να αλλάξεις εσένα. Πολύ δύσκολο πράγμα. :)Christina Linardakihttps://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2100415614368428982.post-48854404443934662412009-04-27T19:02:00.000+03:002009-04-27T19:02:00.000+03:00τα πράγματα καθίστανται προβληματικά όταν χάνουν -...τα πράγματα καθίστανται προβληματικά όταν χάνουν - για οποιονδήποτε λόγο - το πρόχειρον του χαρακτήρα τους ή απλά, τη χρήση και χρησιμότητά τους... είναι δύσκολο αυτό, εννοώ ότι οι 'υλικές' προϋποθέσεις κάθε πρακτικής μας να αναδύονται μόνον όταν δυσλειτουργούν... κι αυτό μπορείς να πεις ότι είναι καθολικός κανόνας - καλή δύναμη κι αυτήν, τη δύναμη εννοώ, μάλλον θα την εμπνεύσεις ξανά και ξανά στο σώμα σου, αυτό η θέληση το πράττει: υποτάσσει το πράγμα (πράγματος επιτρέποντος πάντοτε!)<br /><br />την καλησπέρα μου<br /><br />ΥΓ. αυτό που λες μου αρέσει, εννοώ το παράδοξο της ανάστασης - αλλά όπως και στις αρχαίες δοξασίες, κι αυτή ακόμη, η αιωνιότητα είναι το έπαθλο ορισμένων και μόνον, ο μόχθος μίας ολόκληρης ζωής ή, για τους αρχαίους, μία στιγμή ένδοξου θανάτου... κι αυτό καθιστά τις δοξασίες όχι μόνον παραδοξολογίες αλλά και παραλογισμούς... <br /><br />aufheberAnonymousnoreply@blogger.com