Οι περισσότεροι απ' όσους ξεκινήσαμε ένα ταξίδι με "εσωτερικό" προσανατολισμό βρεθήκαμε σε διάφορους σταθμούς του ταξιδιού μας να διδασκόμαστε και να εξασκούμε μεθόδους και τεχνικές που σκοπό είχαν να μας αφυπνίσουν ως προς το είναι μας, να διεγείρουν συγκεκριμένες λανθάνουσες ικανότητές μας, να μας συντονίσουν με άλλα μέλη μιας ομάδας, να ασκήσουν θεραπεία ή κάτι άλλο.
Όταν κάποιος πρωτοδεί αποτελέσματα εφαρμόζοντας αυτές τις τεχνικές (γιατί αναμφισβήτητα βλέπει), ενθουσιάζεται. Κι επειδή όλοι φυλάμε μέσα μας τη μαγική πίστη ότι υπάρχει κάτι κάπου, κάτι σαν πανάκεια ή πασπαρτού, μια δύναμη που μπορεί να λύσει κάθε πρόβλημα, δικό μας ή άλλων ανθρώπων, πιστεύουμε αμέσως ότι συναντήσαμε επιτέλους αυτή τη δύναμη. Αισθανόμαστε αισιόδοξοι, αισθανόμαστε ευνοημένοι (από το Σύμπαν, εξάλλου όλοι οι "δάσκαλοι" της Νέας Εποχής φροντίζουν επισταμένα να τονίσουν τη σημασία της συγχρονικότητας για τη ζωή μας), αισθανόμαστε ξεχωριστοί και, τελικά, καταλήγουμε αλαζόνες. Κι όμως ακριβώς εκείνη είναι η στιγμή που χρειαζόμαστε έναν καλό δάσκαλο: ένα βιβλίο, λίγες ιδέες, ένα νέο φως, κάποιον άλλον Τρόπο.
Απουσία της διάθεσης ειλικρινούς προσπάθειας, χάνεται για τον πολύ κόσμο η πολύτιμη ευκαιρία να χρησιμοποιήσει αυτά τα πολύ χρήσιμα εργαλεία (τις τεχνικές και τις μεθόδους) για να κάνει κάτι ουσιαστικό με τον εαυτό του. Οι μισοί ταυτίζονται με τις τεχνικές και εντέλει αιχμαλωτίζονται και βαλτώνουν σε αυτές, οι άλλοι μισοί αισθάνονται απογοητευμένοι και τα παρατούν.
Οι τεχνικές λοιπόν είναι ένα θαυμάσιο βήμα για αρχή, όμως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πραγματική δουλειά που πρέπει κανείς να κάνει με τον εαυτό του. Και η δουλειά αυτή δεν είναι άλλη από την αντιμετώπιση του θηρίου, τη γνωριμία μας με την ίδια μας την ψυχή.
3 σχόλια:
Θα ήθελα να συμπληρώσω και κάτι στα όσα έγραψες Χριστίνα μου και με τα οποία συμφωνώ απόλυτα.
Καλό είναι τις όποιες τεχνικές να μην προσπαθούμε να τις εφαρμόσουμε σε ανθρώπους χωρίς να τους έχουμε ενημερώσει. Εάν μάλιστα ξέρουμε σίγουρα ότι σε περίπτωση που τους ρωτούσαμε δεν θα μας έδιναν την άδεια και εμείς παρόλα αυτά τις εφαρμόσουμε καταλήγουμε σε μια αισχρότητα, η οποία μπορεί να μας βάλει και σε μπελάδες εάν ο άνθρωπος του οποίου παραβιάζουμε τα όρια είναι εκπαιδευμένος, το αντιληφθεί (που θα το αντιληφθεί) και η ποιότητά του είναι όχι και ότι καλύτερο.
Εάν έχει αρχές τα αποτελέσματα πάνω μας θα είναι απλώς αυτά τα οποία στείλαμε.
Να πάρει δεν έχει διόρθωση το blog
η Ρούλα είμαι, ξέχασα να το γράψω
Σε κατάλαβα Ρούλα μου, μην ανησυχείς!
Για να σοβαρευτούμε όμως, πραγματικά το ότι είναι παντελώς ανεπίτρεπτο να επιχειρήσουμε την εφαρμογή μεθόδων σε άλλους εν αγνοία τους (ακόμη κι αν είναι γι' αυτό που πιστεύουμε ως καλό τους) ΠΡΕΠΕΙ να θεωρείται αυτονόητο... Και από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε καν τα παιδιά μας.
Καμιά φορά αναλογίζομαι την άγνοιά όλων μας (αντιλαμβανόμαστε ένα τόσο απειροελάχιστο τμήμα του τι υπάρχει) και αναριγώ με την αλαζονεία μας να επιχειρούμε αυτά που επιχειρούμε έτσι όπως τα επιχειρούμε...
Δημοσίευση σχολίου