Σαν να

Όπως κάθε εργάσιμη μέρα, περπάτησα και σήμερα την Πανεπιστημίου μέχρι το γραφείο μου. Κάθε 200 μέτρα περίπου συναντούσα κάποιον που ζητιάνευε: μαμάδες με παιδιά (δικά τους άραγε;), ανάπηρους, άπορους, πρεζόνια. Όμως σήμερα σηκώθηκα με καλή διάθεση. Έκανε και λίγη ψύχρα, έβρεχε δειλά, και μπορούσα επιτέλους να βάλω το άσπρο αδιάβροχο που είχα αγοράσει στο τελευταίο ταξίδι μου στο Ελσίνκι.

Γεμάτη από ωραίες αναμνήσεις, περπατούσα με βήμα σίγουρο και με τα χέρια βαλμένα ανέμελα στις τσέπες: δεν είχα καμιά όρεξη να μου χαλάσουν τη διάθεση όλοι αυτοί. Περπατούσα και τους αγνοούσα. Σαν να μην ήταν. Ή σαν να μην ήμουν εγώ εκεί αλλά στον κόσμο των επιλεκτικών αναμνήσεών μου από τη Φινλανδία.

Όταν κατάλαβα τι έκανα, τρόμαξα. Άφηνα πάλι να μου ξεφύγει το παρόν και γλιστρούσα σε ονειροφαντασίες. Μα είναι γεγονός: πόσες φορές αλήθεια δεν ζω τυλιγμένη μέσα σε ένα "σαν να"... Αφήνω την αληθινή ζωή να προσπερνάει γιατί δεν μπορώ να δω μέσα της, γιατί δεν μπορώ να ξέρω σε κάθε δεδομένη στιγμή ποια είναι η βέλτιστη ανάγνωσή της ή γιατί απλά δεν την αντέχω. Αφήνω τη ζωή να προσπερνάει και χάνω εν τέλει την αίσθηση του ίδιου μου του εαυτού. Δεν ξέρω πια ποια στ' αλήθεια είμαι, ούτε πού βρίσκομαι. Υπνοβατώ, ονειρεύομαι και ισχυρίζομαι πως ζω. Κρύβομαι μέσα σε ένα "σαν να" ή μέσα στο σχετικό έργο του Hans Vaihinger, όπως ίσως κι όλοι οι άλλοι.