Μνήμη

Αυτή η μεγάλη αποθήκη των αναμνήσεων, η μνήμη, που κάποιες φορές γίνεται για τον καθένα μας επαχθές φορτίο, παραμένει ωστόσο αναπόδραστα συνυφασμένη με την ταυτότητά μας, αφού χωρίς αυτήν θα αγνοούσαμε ποιοι είμαστε και γιατί. Ως ένα σημείο είναι ζήτημα ανάγκης: είναι ανάγκη να θυμόμαστε ορισμένα πράγματα για να μπορούμε να επιβιώσουμε (από τα απλά μηχανικά, όπως το πώς να ετοιμάζουμε την τροφή μας, μέχρι τις πολύπλοκες αλυσίδες δράσης και αντίδρασης που καθορίζουν τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μας). Από κάποιο σημείο και μετά είναι πολιτιστική απαίτηση, χρέος, όχι μόνο το να θυμόμαστε την ιστορία μας αλλά και να τη διευρύνουμε, συγκρατώντας πολλές γνώσεις. Έτσι συνεχίζεται και μεταβιβάζεται ο πολιτισμός στις επόμενες γενιές, με ό,τι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται…

Και καταλήγουμε φορείς ή ίσως φοριαμοί, αποθήκες γεμάτες εικόνες, στίχους, φωτογραφίες, αποσπάσματα από ταινίες και διαφημίσεις, μουσικές, κουβέντες αγαπημένων, συναισθήματα και σκέψεις, που συχνά μπερδεύονται μεταξύ τους, ανοίγοντας την πόρτα στον δεύτερο πυλώνα που συγκροτεί την προσωπικότητά μας: τη φαντασία. Γεμάτη φαντάσματα και φαντασία, η προσωπική μας αποθήκη συσσωρεύει δύναμη, αυτό-οργανώνεται και αυτό-συντηρείται, συνιστώντας όπως λέει η Μ. Βαμβουνάκη, «τη σκιά μας». Κι αν λέγεται πως μια μουσική είναι εξαιτίας των παύσεων και της σιωπής ανάμεσα στις νότες που ακούγεται, έτσι μάλλον και η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας, είναι από τις σκιές της που φωτίζεται…