18 Μαΐ 2009

Ένα ξανά

Είναι αρκετές μέρες που με διακατέχει η βεβαιότητα πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πω ή να γράψω. Οι σκέψεις μου διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα φωτός και οι απόψεις μου συχνά μεταβάλλονται προτού καν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου. Τα όριά μου έχουν διασταλεί και περικλείουν με συμπάθεια ένα ασύγκριτα μεγαλύτερο τμήμα του κόσμου. Επιτέλους έγινα ανθρώπινη. Δεν με πειράζει να είμαι ευάλωτη, δεν με πειράζει να είμαι ένας μικρός, τόσος δα ανθρωπάκος. Αντέχω μάλιστα να πω ότι ο κόσμος είναι και καλός και κακός ή, ακόμη καλύτερα, να πω απλά ότι ο κόσμος είναι. Χωρίς κατηγορήματα και κατηγοριοποιήσεις και, κυρίως, χωρίς ψευδαισθητικούς ψυχαναγκασμούς.

Είμαι εγώ αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι, είμαι η ζωή η ίδια, ένα ον λουσμένο ενέργεια και καμωμένο από ενέργεια το ίδιο, ένα ον ασύλληπτο, όμορφο, ακατανόητο που μπορεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο σε μια έκρηξη σκέψεων, συναισθημάτων και ενστίκτων. Είμαι εγώ αλλά είμαι κι εσύ και όλος ο κόσμος. Κι αφού είμαι τα πάντα και μπορώ να το δω και μπορώ να δω ακόμη πως ο καθένας μας είναι τα πάντα, δεν έχω πια να πω τίποτα. Έχουν ειπωθεί όλα - κι αν δεν έχουν, θα ειπωθούν σίγουρα μέσα στα επόμενα χρόνια.

Ούτε έχω πια κανέναν λόγο να προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο από τον πιο συνηθισμένο άνθρωπο του κόσμου που το πρωί αφήνει το παιδί του στο σχολείο, παίρνει το μετρό και πηγαίνει στη δουλειά του εκτελώντας έναν μικρό χορό που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Μπορώ και μετράω τον χρόνο με τους μικρούς καθημερινούς μου χορούς ή με τις αγκαλιές και τα φιλιά των παιδιών μου, όμως μπορώ ταυτόχρονα και να γλιστρήσω μαζί του μέχρι την αιωνιότητα. Και ξέρω πως ένα βράδυ θα πέσω για ύπνο και θα ξυπνήσω κάπου αλλού, με μια άλλη συνείδηση, μια άλλη οντότητα, γεμάτη από φως…

Την αγάπη μου σε όλους, σας ευχαριστώ που με συντροφεύετε.

33 σχόλια:

άλληλος είπε...

Αυτά που λέμε ή γράφουμε ίσως είναι απλά η αφορμή για να πούμε ένα "γεια, τι κάνεις, είσαι καλά; χαίρομαι που είσαι εδώ" ή κάτι τέτοιο.
Έχουμε ανάγκη την αλληλεπίδραση με τους άλλους. Δεν είναι τόσο αυτά που λέμε όσο αυτά που ανταλλάσοουμε, βλέμματα, συναισθήματα, χάδια... Μας τρέφει η αποδοχή, μας πονά η απόρριψη...
Όσο για τις βεβαιότητες,... μη τρελαίνεσαι... δεν έγινε και τίποτα αν κάνουμε λάθος. Κάνουμε ό,τι μπορούμε και απο κει και πέρα ... έχει ο Θεός...

Christina Linardaki είπε...

Έχεις δίκιο, συντροφιά και αποδοχή κυρίως ψάχνουμε, όμως να που νιώθω σα να μου τελείωσαν οι λέξεις ή σαν αυτό που θα πω δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το αν θα έλεγα "γεια τι κάνεις είσαι καλά;", αφού δεν αντιπροσωπεύει κάποιο παγιωμένο σύστημα απόψεων. Φυσικά μπορώ να γράφω αυτή τη φράση κάθε μέρα, αλλά δε νομίζω ότι θα είναι ιδιαίτερα ευρηματικό το blog μου... Από την άλλη, ίσως χρειάζεται απλά έναν επαναπροσανατολισμό, θα δούμε. :)

άλληλος είπε...

Ξέρεις δεν είναι άσχημη ιδέα… Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να είναι μια χαρά άσκηση, ας πούμε, ταπεινότητας… Κάθε μέρα ξεκινάμε με μια ταπεινή και άνευ αξίας «καλημέρα». Μπορεί το blog μας να πατώσει αλλά χου κέαρς… Αν δεν διεκδικείς εύσημα αναγνωσιμότητας γλιτώνεις από τον καταναγκασμό να γράψεις κάτι …αξιόλογο οπότε μπορεί και να προκύψει κάτι αναπάντεχα ενδιαφέρον.

Christina Linardaki είπε...

Μόνο που έτσι καταργείς το αίτημα για συντροφιά και αποδοχή γιατί ποιος θα μείνει να σε διαβάζει... Εν προκειμένω καλύτερα να κρατάς ένα ημερολόγιο κατ' ιδίαν, ντάρλινγκ.

Τι αλαζονική που ήμουν όταν έγραφα στο προηγούμενο σχόλιό μου πως το "γεια τι κάνεις είσαι καλά" δεν έχει μεγάλη αξία! Ή το άλλο που έγραψα στο ποστ μου "κι αν δεν έχουν ειπωθεί θα ειπωθούν σίγουρα τα επόμενα χρόνια" λες κι έχω εγώ τόσο πρωτοποριακή σκέψη που να ξέρω από τώρα τι θα ειπωθεί! Αχ βαχ φταίει η ρημάδα η έλλειψη χρόνου που με αναγκάζει να ζουλάω τις σκέψεις μου σε νανοδευτερόλεπτα και να γράφω χωρίς την πολυτέλεια να επανεξετάσω τι στην ευχή έγραψα...

Πάντως το τελευταίο ποστ μου - θα συμφωνήσεις φίλε μου φαντάζομαι - φαίνεται να είναι σε ευθεία αντίθεση με το αμέσως προηγούμενο. Είναι μάλλον μια ακούσια επίδειξη αυτού που έγραψα, ότι οι απόψεις μου αλλάζουν προτού προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια.

Ας είναι. Με κάθε ταπεινότητα, εύχομαι καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

Όμορφη η καλημέρα, όμορφη η καληνύχτα, όμορφη η παρουσία και η ζεστασιά και η αγάπη.
Εγώ θα μπαίνω: δεν λένε πολλοί καλημέρα!

άλληλος είπε...

Φιλενάδα,
#Δεν καταργώ τίποτα αλλά και δεν αιτούμαι τίποτα με τα μπλογκς. Πειραματίζομαι με ό,τι μου είναι διαθέσιμο, προσέχοντας πάντως μη γίνει καμιά ζημιά.
#Όσον αφορά την αλαζονεία σου δεν χρειάζεσαι να δικαιολογείσαι. Το να δικαιολογούμε ή να κρύβουμε την αλαζονεία μας δεν μας κάνει λιγότερο αλαζόνες. Κάτι ξέρω από αυτά...
#Οι απόψεις αλλάζουν. Τα γραπτά μένουν και βλέπουμε τις αλλαγές. Μετά άμα θέλουμε τα σβήνουμε.
#Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ταπεινότητα για να ευχηθείς καληνύχτα. Μάλλον απλότητα χρειάζεται, γι αυτό κι εγώ δεν θα σου ευχηθώ καληνύχτα αλλά καλή συνέχεια :)

#Γειά σου και σένα αγαπητό ψεκαστήρι

η Τοξότισσα είπε...

Γλυκιά μου Χριστίνα, δεν είσαι η μόνη θαρρώ που νιώθεις έτσι.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουν πως ενώ τα πράγματα μοιάζουν να τρέχουν σαν τρελά γύρω μας και οι σκέψεις μας μοιάζουν αντιφατικές από τη μία στιγμή στην άλλη... εντούτοις μέσα μας υπάρχει μια στάση... σε μόνιμο χορό...

Ένα σημείο μέσα μας παραμένει αμετάβλητο, υπέροχο και όμορφο και είναι εκείνο που μας θυμίζει πως είναι τέλειο να είσαι δίχως να χρειάζεται να "αποδείξεις" ή να "αιτιολογήσεις", γιατί απλά η "γήινη σκέψη" τρέχει και μεταβάλλεται και μέχρι να "βρεις τις αιτίες για μία άποψη", ανακαλύπτεις μια άλλη οπτική και βλέπεις ... "αλλιώς"...

Κάποιοι ίσως να έλεγαν με στόμφο, πως "είναι αδύνατον να εκπροσωπείς διάφορες ή διαφορετικές απόψεις σχεδόν ταυτόχρονα"...

Τούτοι ίσως να παραείναι "γήινοι" και με την ανάγκη πάγιας δομής, αλλά χάνουν μία φανταστική κατάσταση ρευστότητας...

Τόσο απλής και τόσο καταπληκτικής σαν μια απλή αλλά γεμάτη νόημα ΚΑΛΗΜΕΡΑ ή ΚΑΛΥΝΥΧΤΑ...

Εξάλλου ολοένα και περισσότεροι νιώθουν πως ο "τρελός ρυθμός" μοιάζει να πλησιάζει την κορύφωση του, το σημείο "μηδέν"... Και ποιος ξέρει ίσως εκείνο να ταυτίζεται με την εσωτερική μας στάση...

Ποιος νοιάζεται για όλα τα άλλα, όταν γνωρίζει πως όλα είναι απλά θέμα μιας αιώνιας συνείδησης....?

Ζει, χορεύει, γεύεται κι αφήνεται στη ροή του ποταμού, όποιος δεν έχει ανάγκη από ετικέτες προσδιορισμού... κι αν καταπιάνεται με κάτι από μεράκι... το αφήνει ύστερα κι αυτό...

Έτσι απλά σαν μια καληνύχτα...

Να είσαι πάντα καλά
Φιλιά πολλά

Christina Linardaki είπε...

Έτσι απλά σαν μια καληνύχτα... Ακριβώς αυτό.

Τα πράγματα δεν χρειάζονται κάποια τρελλή σοβαρότητα ούτε χρειάζεται κανείς να περνάει τη μισή ζωή του αναλύοντάς τα – ή αυτομαστιγωνόμενος, φίλε μου άλληλε. Αν έχω καταλήξει σε κάτι πιο στέρεο, είναι αυτό. Είμαστε αυτοί που είμαστε και ναι μεν είναι καλό να προσπαθούμε να αλλάξουμε αυτό που μας ενοχλεί αλλά από την άλλη είναι απείρως καλύτερο να μας αγκαλιάζουμε, με τις αντιφάσεις μας, τα ελαττώματά μας και τις απόψεις μας που αλλάζουν (χωρίς κατ' ανάγκη να τις σβήνουμε - γιατί τι πειράζει αν μας θεωρήσουν παράξενους ή ακόμα και σχιζοφρενείς; Εμείς ξέρουμε για τον εαυτό μας τι μας παρορμεί και τις μας έχει ωθήσει στο σημείο που βρισκόμαστε κάθε φορά. Πρέπει επιτέλους να βρούμε τον τρόπο να παίρνουμε την αποδοχή από μέσα μας). Κάπου διάβασα αυτές τις μέρες πως μόνο όταν σταματήσει κανείς την προσπάθεια να αλλάξει, αφήνει πραγματικά το περιθώριο να συντελεστεί η αλλαγή. Αυτό όλο είναι ένα μεγάλο άλμα για μένα που είχα μανία με τη συνέπεια της σκέψης.

Αλλά κατάλαβα ότι η ζωή δεν ευνοεί τη συνέπεια γιατί η ζωή είναι μια διαρκής ροή (αν κάτι απαιτεί συνέπεια αυτό είναι το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας και μόνο) και θυμάμαι κάποτε που έλεγες "ακολούθησε τη ροή". Θα έλεγα, ακόμη καλύτερα είναι να καταφέρει κανείς να γίνει ένα μαζί της, αντί να κρατιέται με την ψυχή στο στόμα από το καρυδότσουφλό του μήπως βουλιάξει. Να γίνει ο ίδιος ροή, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκεται στο σημείο της τέλειας ακινησίας μέσα του. Βλέπεις; Αρχίζω πάλι να γράφω ακαταλαβίστικα! Ίσως τα έχει εκφράσει καλύτερα η Τοξότισσα παραπάνω.

Το θέμα είναι να μη γατζώνεσαι από τα πράγματα, από τα πρέπει, τα θέλω, τις σκέψεις, τις απόψεις, τις γκρίνιες, τα παράπονα, τα όνειρα, τις ελπίδες (όχι εσύ προσωπικά, άλληλε, μιλάω για όλους μας και πρώτα απ' όλα για μένα). Να τα αφήνεις να φεύγουν απλά, να προσπερνούν και να κυλούν, έτσι ακριβώς όπως απλά λες καληνύχτα και μετά να στρέφεσαι σε ο,τιδήποτε άλλο με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού…

Νομίζω ότι αυτό είναι το νόημα αλλά πάλι ποιος ξέρει; Έχω περάσει από χίλια ψυχολογικά στάδια το διάστημα μετά τη διάγνωση ότι όντως έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Έχω αισθανθεί σα μονάδα ύπαρξης που απειλείται με ανυπαρξία, έχω θυμώσει, έχω τρομάξει, έχω παραδοθεί και όλο αυτό πάλι από την αρχή δεκάδες φορές. Κάπως έπρεπε να σταματήσει να παίζει αυτή η ταινία. :)

Καλημέρα και σε σένα, καλέ μου aerosol, κι εγώ χαίρομαι την παρουσία σου και το blog σου.

άλληλος είπε...

Θα ήταν ψέματα να πω ότι καταλαβαίνω τι περνάς. Αυτό της ανυπαρξίας δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Όλο το αφήνουμε για μετά και είναι πολύ άβολο όταν χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε. Προσωπικά, στα δύσκολα (εδώ που τα λέμε και στα εύκολα) στρέφομαι στο Χριστό (Κύριε ελέησον και τέτοια). Μακάρι να έχεις την καλύτερη δυνατή εξέλιξη με τη περιπέτειά σου.
Τα σέβη μου

Ανώνυμος είπε...

Χριστινακι μου, λυπαμαι παρα πολυ... Μολις διαβασα για την διαγνωση...
Δεν ξερω τι να σου γραψω, παρα μονο οτι η σκεψη μου και οι ευχες μου ειναι μαζι σου.
Ο,τι χρειαστεις, μην διστασεις...
Σε φιλω και σου ευχομαι τα καλυτερα!
Με πολυ αγαπη
Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

Προτιμώ, Ευθυμία μου, να το δω σαν μια ευκαιρία προς... συμμόρφωση ή ίσως σαν μια ευκαιρία να δω τη ζωή με άλλα μάτια. Ευχαριστώ.

Κι εσένα επίσης, αγαπητέ άλληλε.

Ανώνυμος είπε...

Μπραβο κοριτσι μου!!! Θα τα καταφερεις!!!
Ευθυμια

open mind είπε...

Πιστεύω ότι θα καταφέρεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα μπορεί να μην σε έχω
Γνωρίσει από κοντα αλλα απ τα γραπτά σου καταλαβαίνω ότι είναι ένα ιδιαίτερα Χαρισματικό άτομο ικανό να διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο δύσκολες
Καταστάσεις.
Σου εύχομαι το καλύτερο .

Christina Linardaki είπε...

Χαρισματικό δεν θα το έλεγα, "ικανό να διαχειριστεί δυσκολίες" ίσως. Όσο για το ότι δεν έχουμε γνωριστεί, αν είσαι Αθήνα, αυτό εύκολα διορθώνεται. Πάντα χαίρομαι να γνωρίζω αξιόλογους ανθρώπους. :)

OPEN MIND είπε...

Από Αθηνα είμαι να το κανονίσουμε κάποια στιγμή :)

Ανώνυμος είπε...

καλημερα.

Christina Linardaki είπε...

Πολύ ευχαρίστως, Open Mind.

Τις ευχές μου σε σένα, ανώνυμε, καθώς και σε όλους.:)

η Τοξότισσα είπε...

Χριστινάκι μου αυτή ήταν η διάγνωση των "γιατρών"? Δεν με ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου τι λένε...
Πέρα από το να τρομάζουν συνήθως τον κόσμο, είναι γνωστό πως πολύ λίγα είναι ικανοί να προσφέρουν για ουσιαστική θεραπεία...Η δική σου προσωπική "διάγνωση" με ενδιαφέρει περισσότερο!
Λένε πως ο διαλογισμός θεραπεύει και θρέφει τον εγκέφαλο -και το πιστεύω-, οπότε "όρμα" στην εξάσκηση του διαλογισμού. Πέρνα με φόρα και ορμή στη συχνότητα του "Θεού" που ξέρει να θεραπεύει άσχετα από τις όποιες ανθρώπινες διαγνώσεις...

Και εσύ είσαι σε θέση να συνδεθείς με αυτή τη συχνότητα.

Επιπλέον να θυμίσω πως σύντομα κάθε τι που δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη συχνότητα αυτή -όπως συμβαίνει και κάθε είδος α-σθένειας-

είναι γραφτό να διασπαστεί και να εξαφανιστεί...

Οπότε δεν ανησυχώ καθόλου για τις όποιες άλλες "ανθρώπινες διαγνώσεις", όσο καλοπροαίρετα κι αν γίνονται... δεν παύουν να είναι περιορισμένες από την κατεστημένη στενή ανθρώπινη αντίληψη των πραγμάτων...

Φιλιά πολλά

Δεν εύχομαι, είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα:
θα νικήσεις κι ας είσαι το πρώτο "θαύμα" για την ιατρική...

Christina Linardaki είπε...

Βίκυ μου

Δεν θα συμφωνήσω πλήρως μαζί σου. Η ιατρική δεν είναι για τα σκουπίδια, ίσα-ίσα έχει φέρει στο φως θεραπείες και εφαρμόζει τεχνικές που έχουν σώσει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά είναι ατελής και έχει ακόμη δρόμο. Αυτό όμως ισχύει για όλους τους τομείς της επιστήμης. Είναι ατελείς ίσως γιατί εμείς είμαστε ατελείς.

Τουλάχιστον οι γιατροί έχουν γλιτώσει από την αφέλεια του να πιστεύουν ότι μπορούν να διαχειριστούν τις "ενέργειες", όπως κάνουν πολλοί επονομαζόμενοι θεραπευτές.

Και θα σου πω ότι για να μπορέσεις να κάνεις διαλογισμό, όπως πολύ σοφά λες, θα πρέπει να έχεις εξομαλύνει τα της ζωής σου έτσι που να έχεις τον χρόνο και την ηρεμία για να το κάνεις. Τα αυτοάνοσα νοσήματα σου δίνουν ακριβώς αυτή την ευκαιρία, να επανεξετάσεις τα πράγματα και να επαναδιαπραγματευτείς την πραγματικότητά σου και το πώς χειρίζεσαι τα πράγματα.

Τέλος, ποιος είναι αυτός που λέει ότι η ασθένεια και "ό,τι άλλο δεν βρίσκεται σε αρμονία" με τη θεϊκή συχνότητα θα εξαφανιστεί σύντομα; Η Έφη Θώδη πάλι;

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι

Αν και έχω διαβάσει το post από τότε που το ανέβασες δεν ήξερα τι να σου γράψω, δεν ξέρω ακόμα και τώρα τι μπορώ να πω...

Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, εάν ξέρει πώς να το κάνει, να θεραπεύσει τον εαυτό του. Θεωρώ ότι ορθώς κοιτάς προς τον τρόπο διαχείρισης των θεμάτων, προς την επαναδιαπραγμάτευση της πραγματικότητάς σου, ακριβώς το ίδιο θα έκανα κι εγώ.
Προχώρα δυναμικά.


Γεια σου Βικούλα

Ανώνυμος είπε...

Να πάρει, πάλι ξέχασα το όνομα
η Ρούλα είμαι

Christina Linardaki είπε...

Λες να μη σε κατάλαβα Ρουλίτσα; Χε χε! Το μόνο που έχω να πω είναι ότι παρόλο που έχω την πρόθεση, η πραγματικότητα μου... αντιστέκεται σθεναρά! Εντάξει, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο αντιμετώπισής μου του κόσμου από τη μία στιγμή στην άλλη (συνήθειες χρόνων βλέπεις, είναι κι αυτός ο παλιοχαρακτήρας), θέλει ρέγουλα το πράγμα. Αλλά προχωράω παρακαλώντας να βρω το θάρρος και το σθένος και ως γνωστόν "ο ζητών ευρήσεται".

η Τοξότισσα είπε...

Χριστινάκι μου δεν είπα πως η ιατρική είναι για "πέταμα", ούτε πως η λύση είναι σε "ενεργειακούς θεραπευτές"...

Είπα -έμμεσα- πως η λύση είναι μέσα σου, γι΄αυτό και πρότεινα το διαλογισμό...

Παράλληλα βέβαια ο διαλογισμός σε φέρνει σε επαφή με υψηλότερες συχνότητες -ανώτερα επίπεδα συνείδησης, θεϊκές δονήσεις... όπως θέλεις ονόμαστε το- που μπορούν να επιφέρουν ιάση.

Το ότι η ιατρική είναι ατελής οφείλεται εν μέρει και στο κατεστημένο που τη θέλει δέσμια των χημικο-φαρμακευτικών, αλλά δεν θα αναλύσω εδώ το ζήτημα...

Θα συμφωνήσω με τη Ρούλα μας πως ο κάθε ένας μας οφείλει να θεραπεύσει τον εαυτό του με όποιο μέσο μπορεί και θα συνέχιζα ίσως πως αναπόφευκτα θα βρει τη θεραπεία που του ταιριάζει -λόγω... αντήχησης συχνότητας ας πούμε...

Τώρα το ότι θα "εξαφανιστεί" κάθε τι που δεν αντηχεί στην επερχόμενη ανώτερη συχνότητα -συνειδησιακό άλμα κτλ- είναι απλή λογική... αλλά και διαίσθηση ας πούμε...

Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχει εκφραστεί με αυτή την πεποίθηση και ο Greg Braden...

Γενικά θα έλεγα πως καμία επιστήμη δεν είναι τόσο ατελής όσο φαίνεται. απλά λείπει ο συνδετικός κρίκος κατανόησης τόσο αυτών, όσο και των διάφορων θεωριών περί ανθρώπου, κόσμου και θεού -συμπεριλαμβανομένων συστημάτων θρησκειών και μυστικισμού- όλα είναι οπτικές γωνίες του ίδιου θέματος και όλα συνδέονται.

Αν τα συνδέσεις βλέπεις πως κάθε επιστήμη έχει τις αλήθειες της, αλλά είναι ατελής στο σύνολο της επειδή ακριβώς "πεισματικά" διατηρεί την "χωριστικότητα", τον τομέα της...

Όμως ξέφυγα... :)
Ελπίζω να έγινε τουλάχιστον κατανοητό το πλαίσιο της σκέψης μου, όσο για τη Θώδη... κρίμα είναι η γυναίκα, κρίμα γιατί έπεσε στα δίχτυα των πονηρών και πληρώνει με το χειρότερο νόμισμα την αφέλεια της να πιστέψει πως θα κέρδιζε με τέτοιου είδους προβολή...

η Τοξότισσα είπε...

Ξέχασα το βασικότερο: για να διαλογιστείς δεν περιμένεις να λύσεις τα της ζωής σου και να "βρεις χρόνο"!

Απλά ΠΑΙΡΝΕΙΣ το χρόνο που έχεις και διαλογίζεσαι, ακριβώς για να μπορέσεις από άλλο επίπεδο να διαχειριστείς τα της ζωής σου...

Φιλιά και στις δυό σας
Ρούλα & Χριστίνα
:)

Christina Linardaki είπε...

Το ξέρω ότι αυτό εννοούσες καλή μου. Και πραγματικά το πρόβλημα με την ιατρική είναι αυτό ακριβώς: τα στεγανά ανάμεσα στις ειδικότητες και η αδυναμία να έχουμε μια ολοκληρωμένη, ολιστική εικόνα.

Τα υπόλοιπα που έγραψα ήταν απλά οι δικές μου ανησυχίες. Ξέρεις, Βίκυ μου, προτού ακόμη γίνει η διάγνωση, επισκέφθηκα μετά από παραίνεση φίλων έναν ηλεκτροβελονιστή ο οποίος με διαβεβαίωνε ότι "θα με κάνει καλά" ό,τι και να'χω. Η δική μου βεβαιότητα ήταν ότι μόνο εγώ μπορώ να με κάνω καλά. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η ασθένεια είναι ένα από τα σχέδια της ψυχής μου να με βάλει στον... πιο ίσιο δρόμο. Αν όμως δεν κάνω κάτι σωστά στην πορεία και αυτό προκαλέσει εκ νέου συμπτώματα, τότε πιστεύω ότι χωρίς δεύτερη σκέψη θα πάρω το Medrol κι ας είναι ψιλοφρικαλέο φάρμακο γιατί έχει αρκετές παρενέργειες. Δεν θα ρισκάρω να μη μπορώ να είμαι εκεί για τα παιδιά μου ή να χάσω την αξιοπρέπειά μου, καταλαβαίνεις; Εύχομαι να μη χρειάζεται κανείς ποτέ να κάνει τέτοιου είδους επιλογές.

Όσο για τον διαλογισμό και πάλι συμφωνώ μαζί σου εφόσον δεν ορίζεις τον διαλογισμό σαν: απομονώνομαι κάπου, κάθομαι οκλαδόν και ψέλνω το Ωμ. Διαλογισμός για μένα είναι αυτό που εντάσσεται καθημερινά στη ζωή μου, η ουσία του ποστ μου το οποίο τώρα σχολιάζουμε, ο δρόμος που με οδηγεί σ' εκείνο το μέρος. Και τον περπατάω κάθε μέρα.

Αλλά αυτή η ασθένεια μου δόθηκε για να τακτοποιήσω τα γήινα, να δουλέψω με την προσωπικότητα. Αυτό είναι που ξέρω πως πρέπει να κάνω και αυτό απαιτεί άλλου είδους δράσεις.

Τέλος, σχετικά με το συνειδησιακό άλμα. Προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω για το 2012. Κοίταξε τα παιδιά μας: είναι τόσο πιο έξυπνα από μας, τόσο πιο λαμπερά. Αυτά είναι το συνειδησιακό άλμα, αυτά είναι η εξέλιξη. Έτσι όπως συντελείται μέσα στις δικές τους ψυχές. Σε μας αναλογεί η δουλειά που έχουμε να κάνουμε, όπως μπορούμε και όσο αντέχουμε. Όλα τα υπόλοιπα λυπάμαι αλλά για μένα είναι αστικοί θρύλοι.

Πολλά γλυκά φιλιά
Χ.

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι μου, βεβαίως και η πραγματικότητα αντιστέκεται σθεναρά διότι αυτά είναι τα αποτελέσματα της δυναμικής προσωπικότητας. Όμως αυτός ο δυναμισμός αποτελεί και την εγγύηση της επιτυχίας.

Μου αρέσουν κάποιες φράσεις που είχε γράψει η Μπλαβάτσκυ σχετικά με την πορεία του ανθρώπου και τις παραθέτω διότι θεωρώ ότι ταιριάζουν στην συζήτησή μας.

«Υπάρχει ένας δρόμος κακοτράχαλος και γεμάτος αγκάθια, γεμάτος κινδύνους κάθε είδους αλλά εντούτοις, ένας δρόμος που οδηγεί στην καρδιά του σύμπαντος.

Δεν υπάρχει κίνδυνος που να μην μπορεί να υπερνικηθεί από το απτόητο θάρρος.
Δεν υπάρχει δοκιμασία που να μην μπορεί να ξεπερασθεί από την αψεγάδιαστη αγνότητα.
Δεν υπάρχει δυσκολία που να μην μπορεί να κυριαρχηθεί από την ισχυρή νοημοσύνη.»

Φιλιά


Βικούλα πολύ σε καμαρώνω για ότι είσαι και πολύ καμαρώνω που σε ξέρω. Όταν έρχεται κάποια συζήτηση για θέματα με τα οποία ασχολείσαι πάντα σε αναφέρω συμπληρώνοντας στο τέλος «είναι φίλη μου». Ναι ξέρω, είμαι ψωνάρα…. χαχαχα

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Βρε τι έχω πάθει, πάλι ξέχασα το όνομα
η Ρούλα είμαι

Christina Linardaki είπε...

Α! Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην καρδιά του σύμπαντος; Κι εγώ που νόμιζα ότι βγήκα σε λάθος παράκαμψη...!!! Χα χα χα!!

Συγνώμη για το υφάκι, βρε Ρούλα μου, μην με παρεξηγείς σε παρακαλώ. Το ξέρω ότι κινούμαι στο όριο μεταξύ κυνικότητας και χιούμορ, αλλά είναι πρόσφατο απόκτημά μου και δεν το χειρίζομαι καλά ακόμη. :)

Πάντως είναι αξιοθαύμαστο πώς έχω καλλιεργήσει σε όλους αυτή τη δυναμική εικόνα για μένα... Ακόμη αναρωτιέμαι πώς στην ευχή το έχω καταφέρει.

Ανώνυμος είπε...

no problem παιδί μου, εκφράσου ελεύθερα. Όλοι οι ιδιοφυείς τύποι κινούνται μεταξύ των δύο.

Και εγώ δεν πολυγουστάρω τα πολλά πνευματικά αλλά κατέληξα ότι πρόκειται για παρενέργειες της ηλιθιότητας που αντιμετωπίζω από τον κάθε λογής τυχάρπαστο θεραπευτή-θεό. Ναι έχω μια έπαρση το παραδέχομαι..... και δύο θα έλεγα. μπουα χα χα χα

Ρούλα

υ.γ. τη μνήμη έχω η γυναίκα!!! έγραψα επιτέλους το όνομα μαζί με το post, φτου μου να μην με ματιάσω.

Christina Linardaki είπε...

Φτου, φτου!!!

η Τοξότισσα είπε...

Χριστίνα μου αστικοί "ξεαστικοί" μύθοι, εμένα μου αρέσει αυτή η προοπτική και μέσα από πολλά μονοπάτια -πνευματικά, επιστημονικά, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, ιερής γεωμετρίας κτλ κτλ, που στο φινάλε όλα για το ίδιο πράγμα μιλάνε με άλλη γλώσσα...-
βγαίνω συνέχεια σε αυτό.

Είναι ας πούμε, μαζί με το κακοτράχαλο της "κλασικής πραγματικότητας" μέρος της δικής μου κοσμοαντίληψης, οπότε δεν θα το πετάξω "κι ας με λένε τρελή" που λέει και το άσμα... :)

Πειράζει που από καιρό πιστεύω πως ανάμεσα στις άλλες δουλειές μας είναι να εσωτερικεύσουμε το Χριστό? Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι αυτό που έδειξε ως παράδειγμα πριν 2000 χρόνια? Πειράζει που θεωρώ πως ήρθε η ώρα -ας είναι και το 2012 δεν με χαλάει η ημερομηνία- που η ανθρωπότητα θα συνεχίσει -ως εξέλιξη στην πορεία της- με βάση το παράδειγμά του στην πράξη?... Ο κάθε ένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί σαν ΜΙΑ μοναδική οντότητα?...
Πειράζει?... :) :)

Μάλιστα όπως έλεγε γνωστή αστρολόγα για τους τοξότες προχθές "δεν μπορούν τη μιζέρια"...

Ε, περπατώ που περπατώ τις φορεμένες κρισάρες δεν έχω δικαίωμα να επιλέγω και το επίπεδο από το οποίο θα τις βλέπω?...

Πειράζει που επιλέγω "αφ υψηλού πατώματα"? Είμαι κι εγώ ψωνάρα και μ΄αρέσει :)

Ρουλίτσα μου και Χριστινάκι μου
δεν είναι τυχαίο -όπως και τίποτε άλλο δεν είναι- που πριν μερικά χρόνια βρεθήκαμε. Το είπα πολλές φορές πως για μένα υπήρξε εκείνη η περίοδος, περίοδος ορόσημο.

Και γω καμαρώνω που είστε φίλες μου... σαν "γύφτικο σκεπάρνι" που λένε εδώ πάνω... :)

Φιλιά
Βίκυ

η Τοξότισσα είπε...

A, μου ξέφυγε εν τω μεταξύ μία διευκρίνηση περί διαλογισμού:

Λες Χριστίνα μου: "Όσο για τον διαλογισμό και πάλι συμφωνώ μαζί σου εφόσον δεν ορίζεις τον διαλογισμό σαν: απομονώνομαι κάπου, κάθομαι οκλαδόν και ψέλνω το Ωμ. Διαλογισμός για μένα είναι αυτό που εντάσσεται καθημερινά στη ζωή μου, η ουσία του ποστ μου το οποίο τώρα σχολιάζουμε, ο δρόμος που με οδηγεί σ' εκείνο το μέρος. Και τον περπατάω κάθε μέρα."Συμφωνώ με τη διάσταση που δίνεις. Εξάλλου το κάθε τι, ακόμη και η βαθιά νοητική εργασία είναι μορφές διαλογισμού. Ωστόσο από την εμπειρία μου θα έλεγα πως η "μοντέρνα ζωή μας" σπάνια μας δίνει ευκαιρίες για να φτάσουμε σε επίπεδα συχνότητας τέτοια που να μπορεί το σώμα να συγχρονιστεί με την "ίαση" και την "αποθεραπεία" του.

Κι όταν λέω συχνότητας, εννοώ μετρήσιμη συχνότητα δόνησης ή εγκεφαλικής λειτουργίας... και όχι κάτι αφηρημένο...

Οπότε, άσχετα από το πως θα κάθετε κανείς, άσχετα από το αν θα ψέλνει ή αν θα εστιάζει απλά στην αναπνοή του και άσχετα με οτιδήποτε άλλο...

ΣΗΜΑΣΙΑ έχει να φτάσει σε απόλυτη σιωπή δίχως σκέψεις και εσωτερικό διάλογο, βαθιά χαλάρωση, γαλήνη και ηρεμία. Σε πραγματικά βαθύ διαλογισμό επικρατεί πράγματι και η "θεραπευτική συχνότητα" στην οποία αναφερόμουν παραπάνω. Και μας συνοδεύει και στο υπόλοιπο της ημέρας με τις ευεργετικές του δράσεις...

Εάν το καταφέρνεις σε τέτοιο βαθμό δίχως να απομονωθείς... τι να πω, συγχαρητήρια!

...Ακόμη και η προσευχή μπορεί επίσης να έχει καταλυτική επίδραση, μόνο που έχει διαφορές σημαντικές...

Φιλιά και καληνύχτα :)

Christina Linardaki είπε...

Τίποτα δεν πειράζει, Βίκυ μου, εκτός ίσως από τα φασόλια (κι αυτά μετά τα δύο πιάτα). Αν εσύ είσαι καλά με αυτές τις σκέψεις, περισσεύει στον οποιονδήποτε, εμής διόλου εξαιρουμένης. Απλά οφείλω να διευκρινίσω την άποψή μου σχετικά, εφόσον διαφέρει από τη δική σου. :)

Η αλήθεια είναι ότι έχω φρικάρει με τις βλακείες της Νέας Εποχής και έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω ανθρώπους που υποστηρίζουν ανυπόστατα πράγματα χωρίς να έχουν εμβαθύνει, σέρνοντας από τη μύτη δεκάδες άλλους ανθρώπους. Σε καμία περίπτωση δεν είσαι εσύ ένας από αυτούς, αλλά σου μιλάω για μια γενικευμένη αλλεργία που μου έχει προκληθεί εξαιτίας τους, σε σημείο που να μη μπορώ να αντισταθώ στην παρόρμησή μου και να "πετάω" ακόμη και χρήσιμες πληροφορίες, με την υποψία και μόνο, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όσο για τον διαλογισμό είναι μεγάλο το θέμα, θα βάλω μάλλον μια καινούρια ανάρτηση σχετικά, σύντομα.

Χριστίνα ή Γύφτικο σκεπάρνι Νο.3