Αριστερά-δεξιά

Όταν η δρ. Jill Bolte Taylor έχασε, λόγω του εγκεφαλικού που υπέστη, τη λειτουργία των νευρολογικών κυκλωμάτων του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου της, διαπίστωσε πως έχασε ταυτόχρονα διάφορα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της που προφανώς συνδέονταν με τα κυκλώματα αυτά. Καθώς άρχιζε να αναρρώνει, το δίλημμα που αντιμετώπιζε ήταν: «θέλω να ξαναγίνω εγώ;». Ήθελε στ’ αλήθεια να ξαναποκτήσει την αίσθηση του εαυτού, αν αυτό σήμαινε να γίνει ξανά εγωκεντρική, να αποκτήσει και πάλι την έντονη επιθυμία να επιβάλλει την άποψή της, την ανάγκη να είναι πάντα σωστή ή το φόβο του χωρισμού και του θανάτου; Μπορούσε να ξαναγίνει πλήρες μέλος της οικογένειάς της χωρίς να χρειαστεί να κουβαλήσει ξανά το συναισθηματικό βάρος του ότι ήταν το μικρότερο παιδί μιας σειράς αδερφών και να αγκιστρωθεί και πάλι στους νευρολογικούς βρόγχους που αυτό συνεπαγόταν; Τελικά, ποιο ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου της προκειμένου να μπορέσει να ξαναθεωρηθεί νορμάλ;

Η αλήθεια είναι ότι τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας όχι μόνο αντιλαμβάνονται τον κόσμο και σκέφτονται με πολύ διαφορετικούς τρόπους σε νευρολογικό επίπεδο, αλλά και επιδεικνύουν πολύ διαφορετικές αξίες με βάση τον τύπο των πληροφοριών που προσλαμβάνουν, με αποτέλεσμα να επιδεικνύουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά και να επεξεργάζονται συναισθήματα με πολύ διαφορετικούς, εύκολους στην αναγνώριση τρόπους.

Το δεξί μας ημισφαίριο ασχολείται με ό,τι αφορά το εδώ και τώρα. Χοροπηδάει ανάμεσα στις διαφορετικές εικόνες που προσλαμβάνει με ενθουσιασμό και δεν έχει καμιά μα καμιά έγνοια στον κόσμο. Χαμογελάει όλη την ώρα και είναι εξαιρετικά φιλικό. Αντίθετα, το αριστερό μας ημισφαίριο ασχολείται και αγχώνεται συνέχεια με λεπτομέρειες και βάζει αυστηρό πρόγραμμα και πλαίσιο στη ζωή μας. Είναι αυτό που μας κάνει να κρατάμε το σαγόνι όταν σκεφτόμαστε, να ανασηκώνουμε το φρύδι όταν κάνουμε κρίσεις και αυτό που αποφασίζει με βάση ό,τι έχει μάθει στο παρελθόν. Θέτει όρια και αξιολογεί: «αυτό είναι καλό» ή «αυτό είναι κακό».

Το δεξί μας ημισφαίριο θαυμάζει τον πλούτο του παρόντος και νιώθει ευγνωμοσύνη για τη ζωή – τη δική μας και όλων των άλλων έμβιων όντων. Δεν αξιολογεί τα πράγματα ως καλά ή κακά κι έτσι όλα υπάρχουν απλά μέσα σε ένα πλαίσιο αλληλεξάρτησης. Δέχεται τα πάντα έτσι όπως είναι και αποδέχεται το παρόν γι’ αυτό που είναι. Σήμερα κάνει πολύ περισσότερη ζέστη από χθες. Δεν δίνει δεκάρα. Αύριο θα βρέξει. Δεν του καίγεται καρφί. Μπορεί να παρατηρήσει ότι αυτός εκεί είναι ψηλότερος από τούτον εδώ ή ότι εκείνος είναι πιο πλούσιος απ’ αυτόν, αλλά το κάνει χωρίς να ασκεί κριτική, γιατί για κείνο όλοι είμαστε ισότιμα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας. Είναι το ημισφαίριο που δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κατηγοριοποιήσεις και τα τεχνητά όρια που θέτουν η θρησκεία ή οι φυλετικές διακρίσεις.

(συνεχίζεται…)