2 Σεπ 2009

Turn left

Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου είναι εκείνο που παραλαμβάνει όλη την ενέργεια, όλες τις πληροφορίες για την παρούσα στιγμή και όλες τις πιθανότητες που αντιλαμβάνεται το δεξί ημισφαίριο και τις διαμορφώνει έτσι ώστε να είναι διαχειρίσιμες.

Είναι το μέσο που χρησιμοποιώ για να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο, είναι το κέντρο της γλώσσας, διαμέσου της οποίας το ίδιο μου μιλά ακατάπαυστα. Μιλώντας μου συνέχεια, το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου με κρατά ενήμερη για τη ζωή μου και μου υπενθυμίζει ποια είμαι. Είναι εξαιτίας του που μπορώ και λέω «εγώ» ή «είμαι».

Όσον αφορά την οργάνωση πληροφοριών, είναι ένα από τα καταπληκτικότερα εργαλεία του σύμπαντος. Κατηγοριοποιεί, ιεραρχεί, περιγράφει, ταξινομεί, κρίνει και αναλύει κυριολεκτικά τα πάντα. Συνεχώς αποτιμά και υπολογίζει. Συνεχώς δημιουργεί θεωρίες ή ενισχύει παλιές, εκλογικεύει και απομνημονεύει στοιχεία.

Από την άποψη του πράττειν, το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου είναι πολυπράγμον – λατρεύει να κάνει όσα περισσότερα πράγματα γίνεται ταυτόχρονα και χαίρεται όταν καταφέρνει να τακτοποιεί όσες περισσότερες εκκρεμότητες γίνεται. Σκέφτεται γραμμικά και γι’ αυτό μπορεί να κάνει μηχανικούς υπολογισμούς. Αντιλαμβάνεται μεμιάς τα κρυμμένα μοτίβα κι έτσι μπορεί να επεξεργάζεται μεγάλους όγκους πληροφοριών σε πολύ λίγο χρόνο.

Για όλα αυτά ευθύνεται ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Για παράδειγμα, ενώ το δεξί ημισφαίριο αντιλαμβάνεται τα μακρότερα μήκη κύματος του φωτός, με αποτέλεσμα τα όρια ανάμεσα στα διαφορετικά πράγματα να αμβλύνονται και όλα να παρουσιάζονται αναμεμιγμένα μεταξύ τους και απαλά, το αριστερό ημισφαίριο αντιλαμβάνεται τα βραχύτερα μήκη κύματος, με αποτέλεσμα τα όρια να αναδεικνύονται με ευκρίνεια. Το αποτέλεσμα στην πρώτη περίπτωση είναι μια αντίληψη του κόσμου ως ενότητας και στη δεύτερη ως συλλογής χωριστών, διακριτών αντικειμένων.

Κάπως έτσι.

1 σχόλιο:

Christina Linardaki είπε...

Μια διευκρίνηση. Το ότι τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον κόσμο δεν σημαίνει ότι κάποιο από τα δύο κάνει λάθος. Ο κόσμος όντως δομείται σε διακριτές, ξέχωρες οντότητες και αντικείμενα. Ταυτόχρονα είναι ολόκληρος μια θάλασσα ενέργειας, ένα και μοναδικό, ενιαίο πράγμα δηλαδή και το μόνο που αλλάζει είναι ο βαθμός συμπύκνωσής της τόπους-τόπους, αυτό δηλαδή που δημιουργεί τα ξέχωρα αντικείμενα/οντότητες ή, αν προτιμάτε, την εντύπωσή τους.