30 Οκτ 2009

Χίλιες λέξεις μία εικόνα

Είναι 15 Μαρτίου του 1942. Η ημέρα είναι ωραία, ούτε χιόνι έχει ούτε πολύ κρύο, εγώ όμως δεν μπορώ ούτε να περπατήσω. Τα πόδια μου τρέμουν, είμαι πετσί και κόκαλο, ένας ζωντανός σκελετός. Η μάνα νομίζει ότι είμαι άρρωστος και με έχει πάρει στη ράχη της – «γκότσια» όπως λέμε στο χωριό – να με πάει να με δει ο γιατρός στο Σιοποτσέλι (σημερινό Δίλοφο Ζαγορίου). Τι γιατρειά να μου κάνει που η αρρώστια μου είναι η πείνα! Κατεβαίνουμε σιγά σιγά ως το ποτάμι, φτάνουμε στο Τέρμα, πέφτουμε όμως πάνω στους Ιταλούς που είναι στρατοπεδευμένοι. «Πού πάτε;» μας λένε, «Έχετε χαρτιά;». «Στο Σιοποτσέλι στον γιατρό, το παιδί είναι άρρωστο…» λέει φοβισμένη η μάνα. «Εδώ έχουμε δικό μας ιατρείο», λέει ένας σκοπός, «αν θέλετε μπορείτε να πάτε το παιδί στον δικό μας γιατρό να το δει». Η μάνα διστάζει. Έχουμε ακούσει πολλά κακά για τους Ιταλούς, ότι είναι έκφυλοι, ότι ρίχνονται στις γυναίκες. «Να το πάμε» του λέει φοβισμένη.

Περνάμε μέσα από το στρατόπεδο. Στρατιώτες κάθονται επάνω στις πέτρες ή είναι ακουμπισμένοι στους κορμούς των δέντρων. Ίσως συλλογίζονται τη μάνα τους, τη γυναίκα τους, το παιδάκι τους, που είναι μωρό ακόμη, την αρραβωνιαστικιά τους, που δεν τη χάρηκαν, το πώς βρεθήκαμε όλοι εδώ πάνω και αλληλοσκοτωνόμαστε. Ο σκοπός μας πάει στον αξιωματικό υπηρεσία κι εκείνος ρωτάει μέσω του διερμηνέα πού θέλουμε να πάμε. Μας πάει σε μια σκηνή με κόκκινο σταυρό, ένα πρόχειρο στρατιωτικό νοσοκομείο. Είμαι τυχερός. Πέφτω πάνω σε έναν άγγελο. Ένας γιατρός με άσπρη μπλούζα και γυαλιά με ξαπλώνει στο κρεβάτι και με εξετάζει λεπτομερώς. Το πρόσωπό του λάμπει από καλοσύνη. Κλείνω τα μάτια μου και νομίζω ότι έχω κοντά μου έναν καλό άγγελο που θα μου σώσει τη ζωή. Με ρωτάει αν πεινάω. Το βλέπει βέβαια, δεν θέλει ρώτημα. “No, no” του απαντάω από ντροπή. «Ξέρεις και ιταλικά» μου λέει καλόκαρδα. Ρωτάει τη μάνα μου τι έχει στο σπίτι, τι μου δίνει και τρώω. «Λίγο αλεύρι, λίγο γάλα, που το κάνω γιαούρτι γιατί του αρέσει, του κάνω και λίγο κουρκούτι». «Όχι, να μην το κάνεις γιαούρτι» της λέει. «Το γιαούρτι είναι ξινό, είναι για να αδυνατίσεις, το παιδί δεν έχει ανάγκη να αδυνατίσει…». Ενώ με εξετάζει χαμογελά. Εγώ τον παρατηρώ και ζω σε έναν δικό μου παράδεισο, με αγγέλους με άσπρα φτερά – ίσως να είναι η άσπρη μπλούζα που φορά. «Και πώς να το κάνω;» ρωτάει η μάνα μου, που έχει πάρει θάρρος. «Να το κάνεις τυρί και να το δίνεις στο παιδί αστράγγιστο με το ζουμί του, που έχει πολλές βιταμίνες». Λέει και μας δίνουν και δύο κουτιά ενέσεις με βιταμίνες και δύο κουραμάνες. Η μία είναι αυτή που δικαιούται ο γιατρός. «Και εσύ τι θα φας;» τον ρωτάει ο νοσοκόμος. «Θα κάνω δίαιτα σήμερα» του λέει χαμογελώντας.

Η μάνα μου έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία στις γειτόνισσες όταν φιλοσοφούσαν περί καλού και κακού. «Είδες που υπάρχει ακόμη καλοσύνη, Πλούτη μου, σε αυτόν τον κόσμο;» τη σιγόνταρε η θεία Πούλια. «Το παν είναι να είσαι άνθρωπος». Πέρασε ο μαύρος χειμώνας, πέρασαν η άνοιξη και το καλοκαίρι και ήρθε το φθινόπωρο. Εγώ από επίγειος έγινα ιπτάμενος. Σκαρφαλωμένος στα δέντρα έτρωγα τα φρούτα που μου είχε συστήσει ο καλός μου άγγελος, καρύδια, κάστανα και προπαντός μούρα, που έχουν πολλή ζάχαρη. Και δεν φοβόμουν που με κυνηγούσε ο δραγάτης από κλαδί σε κλαδί.

Σήμερα βλέπω ακόμη τη μορφή του. «Πεινάς;» με ρωτάει. «Όχι» του χαμογελώ. Κάθε φορά που περνώ από το Τέρμα κοιτάζω προς το μέρος όπου ήταν το ιατρείο και στέλνω ένα φιλί στον άγγελο που ο Θεός έστειλε κοντά μου. Αν ζει, ας είναι ευτυχισμένος, αν έχει αναπαυθεί, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.

(Του Γιάννη Βακάμη. Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑgazino της 25/10/09, στήλη «Εμπειρία».)
***
Πάντα υπάρχει και η άλλη όψη. Ευτυχώς. Γι' αυτό μπορούμε και στεκόμαστε στα πόδια μας και λεγόμαστε άνθρωποι. Η αλλαγή πίστας για μένα σημαίνει ακριβώς δράση, πώς να είμαι απτά χρήσιμη σε κάποιον που έχει ανάγκη. Σας τρόμαξα όλους ε; ΧΧΧ

24 σχόλια:

libero είπε...

Εγώ σε εχω ανάγκη, μπορείς να μου φανείς χρήσιμη;

η Τοξότισσα είπε...

:)

Ευτυχώς που προσωπικά δεν με θεωρώ "συνωμοσιολόγο ή καταστροφολόγο" αλλά ταγμένη στη δημοσίευση της αποσιωπημένης πλευράς των πραγμάτων, ειδικά όσων αφορά τη διαχείριση της υγείας... και τη διάδοση της ΑΦΟΒΙΑΣ, της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και της ΣΥΝΘΕΣΗΣ...
και απ΄όσο βλέπω στον Τοξότη πολλοί είναι αυτοί που έχουν δραστηριοποιηθεί για να επέλθει μια αλλαγή προς το καλύτερο...

Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα αυτή τη στιγμή -μέσα από τις άπειρες παράλληλες πραγματικότητες- και θαρρώ πως όσο ασήμαντη και να είμαι κάτιτις μικρό και χρήσιμο θα έχει βρει κάποιος σε αυτή... κι αν όχι δεν πειράζει, ίσως είναι μόνο σ έμένα χρήσιμη εδώ & τώρα και θα βρω ίσως αργότερα κάποιο καλύτερο τρόπο να προσφέρω κάτι χρήσιμο σε άλλους...

Η αλήθεια δεν με τρόμαξες, αλλά από καιρό τώρα με προβληματίζεις. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά.

Αν μπορώ να πω ή να κάνω κάτι για να συμβάλλω σε αυτή την κατεύθυνση...

Ίσως να σε βοηθούσε να έβλεπες τη ζωή σαν μια σειρά από αυτοεκπληρούμενες προφητείες... Τι πιστεύεις βαθειά μέσα σου, τι φοβάσαι πιο πολύ, αυτό και έλκεις...

Όμως και πάλι δεν μπορώ να γνωρίζω τι πραγματικά χρειάζεσαι για να είσαι και να παραμείνεις καλά, σου εύχομαι απλά να το βρεις.

Christina Linardaki είπε...

@libero
Δεν νομίζω ότι μπορώ χρυσέ μου. Εκτός αν είσαι ανήλικος και μέλος πολυμελούς οικογένειας που αντιμετωπίζει ανάγκη στην οποία μπορώ να ανταποκριθώ εγώ ή οι γνωστοί μου, αν είσαι βαριά ασθενής χωρίς ελπίδα ίασης στην Ελλάδα και χρειάζεσαι τα αγγλικά μου για να διαπραγματευτείς με κάποιον στο εξωτερικό, αν είσαι άπορος και χρειάζεσαι φαγητό ή είδη πρώτης ανάγκης τα οποία μπορώ μέχρι ενός βαθμού να σου παρέχω, αν είσαι μαθητής και χρειάζεσαι βοήθεια στο διάβασμα. Τέτοια.

@Τοξότισσα
Συχνά υπάρχει διάσταση ανάμεσα στο τι λέμε και τι κάνουμε, στο τι σκεφτόμαστε και τι γράφουμε, στο τι γράφουμε και τι πιστεύουμε. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, αλλά το δύσκολο είναι όταν δεν το καταλαβαίνεις καν και συνεχίζεις τη ζωή σου με την πεποίθηση ότι είσαι σωστός και όχι μόνο αυτό αλλά επιθυμώντας να εξυπηρετήσεις, αφού πια όλα τα άλλα τα έχεις λυμένα, κάποιον ανώτερο σκοπό.

9 στις 10 φορές υπάρχει λάκος στη φάβα. Η αδρεναλίνη που τρέχει στις φλέβες σου και σε οδηγεί στην επιδίωξη του ανώτερου σκοπού πολλές φορές κρύβει μια προσωπική σχέση που αντιμετωπίζει προβλήματα αλλά κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν τα κατονομάζει, μια άρνηση των ρόλων που καλείται να παίξει κανείς στη ζωή του, π.χ. του ρόλου του πατέρα ή της μητέρας ή της κόρης κλπ. Για να παίξει κανείς αυτούς τους ρόλους και να είναι ο εαυτός του συχνά σημαίνει ότι πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με στερεότυπα που του δημιουργούν ενοχές ή άλλα δεινά και συνήθως γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο απωθεί. Στη ρίζα κάθε "ανώτερου σκοπού" υπάρχει συνήθως μια τέτοια ιστορία, μια ζωή που δεν χωράει αυτόν που τη ζει, μια αίσθηση του ανικανοποίητου. Και δεν ωφελεί μία, δύο, πέντε ώρες διαλογισμού σε αυτές τις περιπτώσεις γιατί ο διαλογισμός γίνεται κάτι σαν την πιπίλα, κάτι για να ξεγελιόμαστε δηλαδή, δημιουργώντας μια αλυσίδα άλλων προβλημάτων. Αλλά δεν θα το πάω παραπέρα.

Πολλές φορές ένιωσα την παρόρμηση διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου, τις οποίες λαμβάνω και στο e-mail μου άλλωστε, να σου γράψω και να σου πω μπράβο που ασχολείσαι έτσι δυναμικά με το θέμα των εμβολίων. Αλλά κάποια στιγμή η ίδια η δυναμική σου ήταν που με συνέθλιψε και βρέθηκα να σκέφτομαι ότι η τρομοκρατία έχει τελικά δύο όψεις. Αντί να τρομοκρατηθώ με το ενδεχόμενο της γρίππης μπορώ κάλλιστα να τρομοκρατηθώ με το ενδεχόμενο του εμβολίου - διαλέγει κανείς και παίρνει τελικά.

Αλλά και πάλι λέω ότι αυτό είναι η δική μου άποψη και τίποτε περισσότερο. Ενδεχομένως να συμφωνούν και κάποιοι άλλοι μαζί μου, σίγουρα όχι όλοι.

Όσο για μένα, με παρατηρώ κι εγώ. Το τελευταίο διάστημα έχω περάσει (κι εξακολουθώ να περνώ) από διάφορες ψυχολογικές φάσεις. Η προηγούμενη ανάρτηση ήταν για μένα καθοριστική. Πρόβαλα τις σκοτεινότερες σκέψεις μου και υιοθέτησα συμπεριφορές που ως ένα βαθμό θεωρώ απαράδεκτες για να αντιταχθώ σ' αυτές τελικά κι εγώ η ίδια. Επομένως, η προηγούμενη ανάρτηση ήταν για μένα αναγκαία. Και με βοηθήσατε όλοι με τον αντίλογό σας που γινόταν σκληρότερος όσο πιο σκληρή γινόταν η στάση μου. Όσο πιο πολύ επιμένατε, τόσο πιο πολύ με βοηθούσατε. Έτσι επιβεβαίωσα ότι το σύμπαν με αγαπάει - μέσα από εσάς που γράψατε χωρίς να φοβηθείτε την κριτική μου. Γιατί αυτό είναι αγάπη.

libero είπε...

Δηλαδή, να απαντάς στις ερωτήσεις χάριν του διαλόγου, χωρίς να δίνεις σημασία στο τρόπο με τον οποίο γράφω (επιθετικό, αμυντικό, κεντρώο, κτλ.) αλλά στην ουσία, δεν παίζει ε;

libero είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Christina Linardaki είπε...

Μπα.... ούτε παίζει ούτε και παίζεται, φίλε μου. Ίσως αν γράφεις από θέση χαφ; Καλό βράδυ! :)

η Τοξότισσα είπε...

Δυστυχώς και λυπάμαι γι΄αυτό ιδιαίτερα, δεν σχηματίστηκε μία ομάδα ανθρώπων που να ήθελαν να στηρίξουν το δικαστικό αγώνα και αυτό το βήμα δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου -αν και δεν το αποκλείω να δώσω όλο τη υλικό σε εισαγγελέα κι ας κρίνει σύμφωνα με τη συνείδηση του - γιατί δεν θα μπορώ να ησυχάσω εάν μεθαύριο σκέφτομαι πως μπορούσα να βοηθήσω και με αυτό τον τρόπο και δεν το έκανα...

Το θέμα του διαλογισμού δεν θα το σχολιάσω ιδιαίτερα, όμως οι εμπειρίες μου μου έδειξαν πως αξίζει και με το παραπάνω.
Όλοι έχουμε μάτια, αλλά ο κάθε ένας βλέπει αυτό που του επιτρέπει το σετάρισμα του εγκεφάλου του...

Το ίδιο συμβαίνει και με το διαλογισμό... Όσο και ότι να περιγράψει κανείς ο τρίτος δεν έχει βιώσει αυτά που έχει βιώσει ο άλλος,,,
Θα δίνει ερμηνείες, αλλά δεν θα έχει ο ίδιος την εμπειρία...

Ο ένας θα μιλά για εγκεφαλικό, ο άλλος για ψύχωση, ο άλλος για διεύρυνση συνείδησης, ο άλλος για προσωρινή διαταραχή προσωπικότητας και πάει λέγοντας... Όλοι όμως απ΄έξω, δίχως ικανότητα να συν-βιώσουν στο πετσί τους την εμπειρία που θεωρώ σχεδόν ένα θαύμα... ένα άγγιγμα αυτού που δεν μπορεί να είναι ορατό για όλους... Κάτι που δεν μπορεί με τίποτε να περιγραφεί με λέξεις...

Γι΄αυτό και αναρωτιόμουν συχνά αν πέταξες εντελώς την unseen στην "πίστα" που βαδίζεις τώρα... γιατί θα το θεωρούσα ειλικρινά πολύ κρίμα.

Στη σύνθεση υπάρχει και λογική και μαγεία. Στην ανάλυση αντέχει μόνο η ψυχρή λογική, χρήσιμη μεν, αλλά δεν βοηθά στην επιτυχή αλλαγή "πίστας".

(Τελικά βόλεψε μια χαρά η εικόνα με τις "πίστες" - δεν είναι άσχημα να βλέπουμε τη ζωή σα μια σειρά από ατέλειωτες πίστες με νέες ευκαιρίες και νέες προκλήσεις...
Και τι πιο όμορφο από το να τελειώνεις μια πίστα και από την επόμενη να βλέπεις πίσω και να γελάς που τα έπαιρνες όλα τόσο μα τόσο σοβαρά... ειδικά τον εαυτό σου :))

Πολλά είπα, για να "εξηγήσω", αλλά το καλύτερο το άφησα για το τέλος:

χαίρομαι που βεβαιώθηκες πως το σύμπαν σε αγαπάει.

Δεν ξέρω αν μπορείς όλη, αλλά τη δική μας τουλάχιστον, μαζί με τη δική σου, στείλτε την εκεί που πονά περισσότερο και ξεκίνα να χτίζεις αυτή τη φορά μια πίστα με τα δικά σου χρώματα όπως ακριβώς τη θέλεις και με πλήρη υγεία.

Να δεις που βαδίζοντας τη θα ζωντανεύει μπροστά σου...

Σ' αγαπώ πολύ
Βίκυ


_________
Χίλια συγνώμη για το σεντόνι :)

η Τοξότισσα είπε...

(S0rry αλλά αυτή είναι η αρχή, το παραπάνω είναι η συνέχεια τούτου...)

Χριστίνα μου οι σκέψεις και η κριτική σου είναι πάντα καλοδεχούμενες χωρίς να σημαίνει πως συμφωνώ πάντα - εάν σχολίαζες καμιά φορά τις αναρτήσεις στον Τοξότη να υπήρχε όφελος και για άλλους- και για μένα.

Δεν θεωρώ πως τάσσεται κανείς στην υπηρεσία ενός "ανώτερου" σκοπού μόνο αφού πρώτα λύσει τα δικά του ζητήματα.
Τότε θα συνεχίζαμε να ζούμε όλοι κλεισμένοι στα στενά όρια της οικογένειας μας ή του εαυτού μας χωρίς να μας απασχολεί οτιδήποτε δεν μας απειλεί ή δεν "μας αφορά" άμεσα. Η αλήθεια δεν ξέρω κανέναν που να τα έχει λύσει όλα του τα προβλήματα, πόσο μάλλον εγώ που έχω λίγα από όλα...

Μόνο που έπαψα να τα χαρακτηρίσω "προβλήματα", αλλά τα αποκαλώ "ευκαιρίες". Ευκαιρίες να βρω λύσεις, να νιώσω πως σαν άνθρωπος έχω μάθει κάτι ακόμη στη ζωή μου και πως μέσα από αυτά μπορώ να συναισθανθώ σε βάθος καταστάσεις δίνοντας πιθανές διεξόδους που αφού βοήθησαν εμένα, ίσως βοηθήσουν και κάποιον ακόμη.

Ειδικά στο θέμα της γρίπης-απάτης και του εμβολίου-δηλητηρίου θεωρώ πως δεν είναι "ανώτερος σκοπός", με αφορά άμεσα και εμένα και τα παιδιά μου.

Θα μου πεις πως θα μπορούσα να κρατήσω τις πληροφορίες για μένα και να μην κάνω τόση "φασαρία" για το θέμα ή να το κάνω πιο... "εγκυκλοπαιδικά" κρατώντας τους τύπους... δίχως να εκτίθεμαι και να χαρακτηρίζομαι από διάφορους ως "συνωμοσιολόγος" (δεν έχεις την αποκλειστικότητα βλέπεις :) ή ως "ανεύθυνη" από τύπους της συντεχνίας με τις λευκές ποδιές...

Θα μπορούσα να περάσω αραχτή το καλοκαιράκι μου χωρίς το σφίξιμο στην καρδιά μήπως δεν προλάβει να βγει το μήνυμα να ενημερωθούν και οι άλλοι γονείς... ή δίχως την πίεση των δικών μου πως εκτίθεμαι ιδιαίτερα και ίσως βάζω σε κίνδυνο την οικογένεια μου... ή εργαζόμενη με κάποιο άλφα μισθό...

Κι όμως αφιερώθηκα σε αυτό γιατί θέλω ένα καλύτερο κόσμο και για μένα και για τα παιδιά μου κι ας πέρασα με 300 Ευρώ -κι αυτά δωρεά από φίλο που εκτίμησε την προσπάθεια- τα οποία έφυγαν για να πληρώνω το ιντερνετκαφέ εκεί... κι ας έμειναν απλήρωτες κάποιες προσωπικές υποχρεώσεις...

Μέχρι και σε εκδήλωση προσκλήθηκα και μίλησα για το θέμα, πριν λίγε μέρες, έχοντας επίγνωση πως εκεί έπρεπε να στέκεται κάποιος γιατρός, κάποιος που να έδωσε και να τιμά τον όρκο του Ιπποκράτη... και να μη διστάζει να πει την αλήθεια γυμνή. (για οποιοδήποτε προσωπικό "συμφέρον"
μπορεί να απειλείται...)

...δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου όταν με το πέρας της ομιλίας, η πιο προσεκτική ακροάτρια ήρθε και μου συστήθηκε συμφωνώντας όντας γιατρός -που αναζητούσε τρόπους να πείσει και άλλους συναδέλφους της- και ένας δεύτερος ως χημικός...

Αν παρ' όλα τα προβλήματα μπορείς να παραμένεις πρόθυμος να προσφέρεις θεωρώ πως είναι το ζητούμενο στην εποχή μας. Ο κόσμος γύρω μας χρειάζεται την αλήθεια γυμνή, όχι με μισόλογα ή με διφορούμενη γλώσσα.
Δεν είναι όλοι έτοιμοι, αλλά αυτοί που είναι παίρνουν το μήνυμα...

Μπορεί κανείς κάλλιστα να προσπαθεί παράλληλα και για τα δύο και έχοντας γνώση των προσωπικών του ζητημάτων δίχως να αποποιείται κανένα απολύτως ρόλο.

Ίσα ίσα που το ένα λύνει- δίνει απαντήσεις και στο άλλο.

Το τελευταίο που θέλω να ακούσω είναι το μπράβο. Δεν χρειάζομαι κανενός είδους αναγνώριση. Συμμάχους όμως πολύ ευχαρίστως, γιατί αν είχα θα είχα καταθέσει όλο το υλικό από καιρό σε εισαγγελέα για να παρέμβει η δικαιοσύνη -όπου και όσο λειτουργεί-
όχι για να τιμωρηθεί κάποιος, αλλά έστω και μόνο για να ακουστούν τα στοιχεία και οι αποσιωπημένες αλήθειες από τα ΜΜΕ και να προστατευτούν οι άνθρωποι...


Γνωρίζω καλά πως σε κάποιες στιγμές "φώναζα" τόσο που ίσως, όπως σ'εσένα να προκάλεσα "φόβο" για το εμβόλιο -καλό αυτό βέβαια γιατί το εμβόλιο είναι το επικίνδυνο-, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου, απλά έβγαινε από μέσα μου μια αγωνία να ανοίξουν τα αφτιά τους και τα μάτια τους και άλλοι να προλάβουμε να προστατευτούμε πριν βρεθούμε προ τετελεσμένων γεγονότων.

-->

Ανώνυμος είπε...

Χριστίνα μου πολύ χαίρομαι για όσα διάβασα εδώ, μα πάρα πολύ!
και
Ναι τρόμαξα.


Βικούλα μου,
Ο διαλογισμός και οι αναπνοές είναι συγκεκριμένες διαδικασίες και έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα, όποιος τις ακολουθήσει σχεδόν το ίδιο θα βιώσει. Όλα τα κάνει ο εγκέφαλος και όταν πιεστεί να κάνει γρήγορα τα αποτελέσματα είναι άσχημα, και έτσι μιλάμε για προσωρινή διαταραχή προσωπικότητας ή ψύχωση ή οτιδήποτε άλλο, ενώ όταν πάει με μέτρο και κάτω από την επίβλεψη της λογικής μιλάμε για διεύρυνση της συνείδησης. Συν ότι πρέπει να υφίσταται κάθε μέρα και κάποια χειρωνακτική απασχόληση ως προφύλαξη.

Σχετικά με τους ανώτερους σκοπούς και την προσφορά
Η άποψή μου είναι ότι η πιο δύσκολη και σοβαρή εργασία είναι η συνειδητή ενασχόληση με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Πρώτα επιτυγχάνουμε την ισορροπία μέσα μας και στο σπίτι μας.

Οπωσδήποτε ότι κάνεις είναι σημαντικό, είναι εξαιρετική η πρόθεσή σου να ενημερώσεις τον κόσμο και συγκινητική η αγωνία σου για τις ζωές τους, θα έλεγα να σκεφτείς να εντάξεις μια διαδικασία αξιολόγησης της πορείας σου την οποία θα διενεργείς σε διαστήματα που έχεις προκαθορίσει, ώστε εάν υπάρξει θέμα μη ωφέλιμης για σένα πρακτικής, να γίνουν διορθώσεις πριν γίνει συνήθεια. Τουλάχιστον εγώ αυτό ακολουθώ και βλέπω ότι βοηθάει.


Libero
ευχαριστώ για την απάντηση στην προηγούμενη ανάρτηση.
Δεν ξέρω ρε φίλε τίποτα από πίστες


Σας φιλώ όλους
Ρούλα

η Τοξότισσα είπε...

Ρούλα μου ναι συμφωνώ σε όσα λες, τόσο για το θέμα του διαλογισμού, όσο και της ισορροπίας μεταξύ υπηρεσίας ενός ας πούμε "ανώτερου σκοπού" και της ενασχόλησης μας με τον εαυτό και την οικογένεια μας και την πρακτική-χειρωνακτική ενασχόληση.

Βάζοντας τα όλα σε μία προοπτική όπου αναγνωρίζεις πως το έξω είναι όπως το μέσα σου, όπου ο κόσμος όλος είναι αυτό που εσύ καθρεφτίζεις από τον εαυτό σου και πως όλα και όλοι παίζουν απλά το ρόλο τους όντας όμως ΕΝΑ αποκτούν όμως ένα πολύ διαφορετικό νόημα που καμία σχέση δεν έχει με ΦΟΒΟ ή τρόμο...

Εκεί μπορείς να αναγνωρίζεις πως μπορείς να φροντίζεις για τα παιδιά σου φροντίζοντας παράλληλα για όλα τα παιδιά του κόσμου -π.χ. ενημερώνοντας για τους κινδύνους του εμβολιασμού ή το αντίθετο, να φροντίζεις τα δικά σου παιδιά αποτελώντας ταυτόχρονα παράδειγμα μιας άλλης "νοοτροπίας"...

Πόσοι όμως είμαστε πρόθυμοι να δούμε σε όλα τα παιδικά μάτια τα μάτια του δικού μας παιδιού?

Φυσικά και πάντα έρχεται μια περίοδος επιστροφής σχεδόν αποκλειστικά στο κέντρο της δικής μας οικογένειας, γιατί αναμφίβολα για εκείνη είμαστε εμείς αποκλειστικά και μόνοι υπεύθυνοι -χωρίς να σημαίνει πως αποσύρουμε εντελώς την ενέργεια μας από την υπόλοιπη δράση μας, απλά αλλάζουν ας πούμε τα ποσοστά της ενέργειας που δίνουμε- προς τη μία ή την άλλη "εργασία",- ενώ για όλους τους άλλους μπορούμε μόνο να δώσουμε ως ένα σημείο και είναι στο δικό τους χέρι και τη δική τους επιλογή τι ακριβώς θα επιλέξουν για το δικό τους καλό.

Όμως στην τελική ο κάθε ένας από μας, ακόμη και μέσα στην οικογένεια με τη στενή έννοια του όρου, ουσιαστικά μόνο τον εαυτό του μπορεί να "βελτιώσει" και κανέναν άλλο.

Για το διαλογισμό το μόνο που θα πω επιπλέον είναι πως για μένα δεν είναι απλά μια "εγκεφαλική" τεχνική αναπνοών, αλλά μια ουσιαστική φωτεινή και συνειδητή επικοινωνία με την ψυχή,με το ουσιαστικό κομμάτι αυτού που ΕΙΜΑΙ.

Να είστε καλά - Να είμαστε όλοι μας καλά

Lillian είπε...

Kαλό μήνα καλό μου,

σπουδαίος επίλογος για αρχή!!!

σε φιλώ
Λουλάκι

Christina Linardaki είπε...

Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα με μία μέρα καθυστέρηση.

Ρούλα
Εξαιρετικό το σχόλιό σου!

Βίκυ
Τόσο εγώ όσο και η Ρούλα βάζουμε στα γραφόμενά μας σε δεύτερο πλάνο το θέμα της υπηρεσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το θεωρούμε σημαντικό, κι αυτό επειδή προτεραιότητα για μας είσαι εσύ.

Αυτό λοιπόν που εννοούσα λέγοντας ότι στη ρίζα της υπηρεσίας καμιά φορά βρίσκονται άλυτα προβλήματα, δεν είναι ότι θα πρέπει πρώτα να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα για να προσφέρουμε υπηρεσία, αλλά ότι δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε την υπηρεσία ως πρόφαση για να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας. Γιατί έτσι καταλήγουμε άλλο να επιδιώκουμε και άλλο να μας συμβαίνει, αλλού να βρίσκεται η σκέψη μας και αλλού να μας καλεί η καθημερινότητα, άλλα να θέλουμε να κάνουμε και άλλα να πρέπει, κ.ο.κ. Έτσι δημιουργείται διάσταση μέσα μας και ένας ξέχωρος κόσμος στο μυαλό μας, του οποίου γινόμαστε πρόθυμοι πολίτες, παραβλέποντας δυστυχώς τα τρέχοντα και καθημερινά που καταλήγουν να χρονίζουν, να σήπονται και να κακοφορμίζουν.

Το παιδί μου δεν έχει μόνο το ζήτημα του εμβολίου ή των chemtrails να αντιμετωπίσει, το παιδί μου έχει ανάγκη να είμαι δίπλα του ουσιαστικά, να με νιώθει κοντά του, να φάω στη μάπα τη γκρίνια του, τα νεύρα του, να το βοηθήσω να μάθει να σκέφτεται πώς θα βρει τις λύσεις. Έτσι το ατσαλώνω, εκείνο προσωπικά, για το μέλλον. Κι αυτό είναι απασχόληση πλήρους ωραρίου. Αλλά και όπου αλλού μπορώ, θα βοηθήσω. Με πρακτικούς τρόπους, βοηθώντας στο διάβασμα τα παιδιά της φτωχής οικογένειας παρακάτω, κάνοντας τον διερμηνέα για να πάει το κοριτσάκι της καθαρίστριας του διπλανού σπιτιού στο Λονδίνο να το χειρουργήσει ο Γιακούμπ, κάνοντας έρανο για να μαζευτούν τα απαιτούμενα χρήματα, μαγειρεύοντας για τους απόρους της γειτονιάς, οργανώνοντας τους γείτονες να μαζέψουμε ρούχα και τρόφιμα για το χαμόγελο του παιδιού, βοηθώντας μέσω της κοινωνικής αναδοχής κτλ. Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να προσφέρει κανείς υπηρεσία, οι οποίοι είναι περισσότερο γειωτικοί παρά απογειωτικοί, αν με καταλαβαίνεις.

Αυτό το θέμα της απογείωσης είναι επικίνδυνο σε όλες του τις μορφές. "Κάνω διαλογισμό και αισθάνομαι υπέροχα, βλέπω εικόνες, μορφές, οράματα, αισθάνομαι ότι πετάω", μου λένε συχνά. Και δεν μπορώ παρά να απαντήσω ένα ξερό "Μάλιστα". Γιατί οι χώροι που αγγίζει ο διαλογισμός είναι χώροι στους οποίους οι λέξεις, ακόμα και τα σύμβολα, χάνουν το νόημά τους πολύ πριν τους πλησιάσουν. Όλα αυτά, τις μορφές, τα οράματα και τις εικόνες τις παράγει ο εγκέφαλος που λειτουργεί μετά το διαλογισμό σαν να του έδωσες LSD. Δεν είναι φάρμακο ή τσιρότο ο διαλογισμός να γιατρεύει και να κλείνει τις πληγές, είναι μετασχηματιστής και ενισχυτής και δυστυχώς επικίνδυνος για όσους ανθρώπους ζουν πρωτίστως στον κόσμο του μυαλού τους, οι οποίοι μετά αναφέρουν πράγματα που δεν αντιστοιχούν σε καμία πραγματικότητα, σα να έχουν παραισθήσεις.

Κι εγώ συγνώμη για το σεντόνι.

Την αγάπη μου.
Χ.

S
Σ' ευχαριστώ, λουλάκι!

Ανώνυμος είπε...

Καλό μήνα Χριστινάκι, καλό μήνα παιδιά.
Ευχαριστώ φιλενάδα, χαίρομαι που σου άρεσε το σχόλιο :)


Βικούλα μου το ξέρω ότι για σένα ο διαλογισμός ή να πω καλύτερα οι αναπνοές, που κάνεις είναι μια συνειδητή επικοινωνία με το ουσιαστικό κομμάτι αυτού που είσαι, όμως επίτρεψέ μου να επιμείνω λίγο στο θέμα αυτό διότι έχω την εντύπωση πως τα έχεις ανεβάσει σε σκαλοπάτι υψηλότερο από αυτό που έχει προσδιοριστεί εξ αρχής να κατέχουν. Βεβαίως μπορεί να κάνω λάθος, εσύ θα το εξετάσεις.

Θα πω λίγα πράγματα για τις αναπνοές, πιθανόν να μην έχεις αυτή την πληροφόρηση.

Ο άνθρωπος, όπως λένε οι γιογκίν, αναπνέει χωρίς ρυθμό, αυτοί αρνούνται να το κάνουν και μπαίνουν σε διαδικασία πειθάρχησης της αναπνοής. Αρχικά παρατηρούν την αναπνοή τους και μετράνε τις εισπνοές και εκπνοές, κατόπιν προσπαθούν να την κάνουν να έχει όσο το δυνατόν βραδύτερη ρύθμιση. Αυτό επιτυγχάνεται με τα χρόνια κατόπιν καθημερινής άσκησης.

Όταν ο ασκούμενος υπερβάλλει στην άσκηση των αναπνοών υπάρχουν αντιδράσεις από τον οργανισμό και μια από αυτές είναι οι παραισθήσεις. Παρατηρούνται φωτεινά φαινόμενα και σωματικές αισθήσεις αμοιβαίας μεταλλαγής του μακρόκοσμου σε μικρόκοσμο. Εκεί παρασύρονται αρκετοί ασκούμενοι και επιζητούν να βιώσουν επαναλαμβανόμενα αυτές τις παραισθήσεις. Όμως ο λόγος που γίνονται αυτές οι ασκήσεις είναι για να διευκολυνθεί η εστίαση της προσοχής σε ένα σημείο και όχι για το οποιοδήποτε φαινόμενο που παρατηρείται κατά την διάρκειά τους.
Παρατηρούνται ή/και άλλα όπως ταχυκαρδίες, πόνοι στην κοιλιακή χώρα, διάρροιες, αίσθημα πείνας κλπ.

Αρκετές ασκήσεις, στην light μορφή τους, έχουν διαλέξει διάφορες new age θεωρίες και τις περνάνε στους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή ως δικής τους επινόησης, δικής τους κατανόησης και γνώσης, όμως αυτές οι ασκήσεις υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια μέσα σε ολοκληρωμένα συστήματα.

Θα μου πεις και πώς να ξέρει ο κάθε ένας τι λέει η α ή β θεωρία? Σωστά, δεν είναι δυνατόν να το ξέρει παρά μόνο εάν έχει τύχει να ασχοληθεί. Άλλωστε ένας από τους λόγους που συζητάμε είναι κι αυτός, να προστατευόμαστε από τους τυχάρπαστους φωτισμένους.

(Θέλει ή δεν θέλει σιχτίρισμα ο άνθρωπος που διαδίδει ότι έχει πανεπιστήμιο ψυχικής αναβάθμισης και βλέπει και ζωγραφίζει τους ανώτερους εαυτούς των ανθρώπων? Μου την δίνει που να πάρει. Άκου ομαλή αναχώρηση της ψυχής του πλανήτη!!!)

Και μετά από αυτή την απαραίτητη, για την δική μου ψυχική υγεία :D, παρένθεση είδα ότι μάλλον έγραψα πολλά....λέω να σταματήσω.

Σας φιλώ
Ρούλα

η Τοξότισσα είπε...

Χριστίνα μου θα πω και πάλι κάτι που είχα πει παλαιότερα:

χαίρομαι που συμφωνούμε διαφωνώντας :)
και σας ευχαριστώ και τις δυο σας που με βάλατε σε προτεραιότητα.

Έχει πλάκα τελικά, όταν ενώ όλοι μας μέρος του ίδιου "πειράματος" ο κάθε ένας μας θεωρεί πως είναι απλά ο "παρατηρητής" και εκφράζοντας την άποψη του ή θεωρώντας πως βοηθάει κάποιον "έξω από τον εαυτό του", ή απλά "ζώντας τη ζωή του", παίρνει τελικά αυτό που χρειάζεται για τη δική του θεραπεία.

Παρατηρητής και "παρατηρούμενος" αλλάζουν θέση σε μία "ταυτόχρονη" πραγματικότητα... και η "θεραπεία" επέρχεται -στην καλύτερη περίπτωση- για όλους.

Κοινώς κανείς μας δεν είναι έξω από το "πείραμα".

Για το διαλογισμό και τις εμπειρίες που απορρέουν από αυτόν ή για την εμπειρία τη συγκεκριμένη που σας τρόμαξε και θεωρείται -υποθέτω- πως τα λόγια ήταν παραισθήσεις έχω να πω πως:

α) γι' αυτό καλά είναι να μην "μιλάμε" για τις εμπειρίες αυτές, αφού ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ δεν πρόκειται να γίνει κατανοητή με λόγια σε κάποιον, εάν δεν βιώνει και αυτός το ίδιο ακριβώς. -Σφάλμα μου που θεώρησα πως μπορούσα να το μοιραστώ και να το "μετατρέψω" σε κάτι κατανοητό με λέξεις. Καλώς υπήρχαν τα άρρητα των μυστηρίων και ως τέτοια δεν μπορούν παρά να ειδωθούν ως "παραισθήσεις" από τους μη συμμετέχοντες... ή και να τους τρομάξουν ακόμη. (Δεν ήξερες δεν ρώταγες που λένε... :))

β)Όσο επιμένει κανείς σε διάλογο πάνω σε αυτό, ενώ συμβαίνει η εμπειρία, σταδιακά πέφτει στη "λούμπα" να λέει ακόμη και αρλούμπες, ή να μεταφέρει σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και τόπους αυτό που "βλέπει" και ποθεί η ψυχή του, καθώς αρχίζει να χάνει το "φωτεινό" μέρος του "μηνύματος που λάμβανε" στην προσπάθεια του να το κάνει κατανοητό στη "συμβατή συχνότητα της καθημερινής συνείδησης"... "λερωμένο πλέον" από τις "φοβίες και τις ανησυχίες" των άλλων γύρω του...
-Γι' αυτό θέλει φερμουάρ το στοματάκι ή το πολύ μια διφορούμενη γλώσσα εάν μέρος του μπορεί να θεωρηθεί "κοινοποιήσιμο"

γ)ακόμη και από κάτι "τρομερό" για τους άλλους, ένας τρίτος μπορεί να βρει καλό και θεραπεία.

δ)ίσως αργά ή γρήγορα να γίνουμε όλοι μας "μαζικά" κοινωνοί μιας τέτοιας "παραίσθησης" και να γίνει πλήρως κατανοητή για όλους ανεξαιρέτως, ως τότε- αν ποτέ- δεν υπάρχει λόγος να πω τίποτε περισσότερο πάνω σε αυτό.

Οπότε αυτό που μας μένει είναι να συνεχίσουμε να περπατάμε το δρόμο μας με όλους όσους έχουμε γύρω μας, με τα παιδιά μας τους φίλους και τους αγαπημένους μας -το εύκολο μέρος-, αλλά και μαζί με αυτούς που μας "πληγώνουν", θεωρούμε "εχθρούς ή εχθρικούς" ή "κακούς"...
με την ελπίδα να κατανοήσουμε πως το "κακό" είναι απλά ένα εργαλείο που μας θυμίζει τι δεν είμαστε, τι δεν είναι "δικό μας"...

και πως ίσως αυτό που μας "ξενίζει", μας φαίνεται "ακαταλαβίστικο", "τρελό" ή αυτό που "δεν μας αρέσει στους γύρω μας" είναι κομμάτια του εαυτού μας που τα έχουμε θάψει-κρύψει και δεν θέλουμε να ασχοληθούμε μαζί τους. -καιρός να το κάνουμε...

Στα πλαίσια αυτά, ακόμη και η ενασχόληση με τη συνωμοσιολογία -όπως την κατανοεί η Χριστίνα- δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εργαλείο να μας θυμίσει πως οφείλουμε να περπατάμε όρθιοι και όχι γονατιστοί και υποταγμένοι. Κοινώς να πάρουμε τη ζωή μας και τις ευθύνες μας εξ ολοκλήρου στα δικά μας χέρια.

Εννοείται πως δεν έπαψα στιγμή να υφίσταμαι την "γκρίνια" και την τρομερή ενέργεια του μεγαλύτερου δασκάλου της ζωής μου: του μικρού μου Αλέξανδρου ή να είμαι δίπλα τους. Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που έμεινα εξάλλου συνειδητά εκτός "υπαλληλικής" εργασίας...

Είναι το "εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα"...
__> (έχει συνέχεια)

όσο έγραφα είδα πως έγραψε και η Ρούλα, όμως νομίζω πως αλληλοκαλυπτόμαστε...

η Τοξότισσα είπε...

(Πολυλογού έγινα πάλι αλλά θαρρώ πως με αυτό ολοκληρώνω την "πίστα" :) Συμπαθάτε με φιλενάδες )

Και εννοείται πως όλα εξελίσσονται τίποτε δεν είναι στατικό και μόνιμο. Οι ιδέες μας, οι απόψεις μας, οι "προσωρινές αλήθειες" μας όσο πιο πολύ αναζητάμε τόσο πιο γρήγορα αλλάζουν γύρω από το σταθερό κέντρο μας. Αυτό που δεν αλλάζει με τίποτε είναι η δική μας μοναδική αλήθεια. Η μοναδικότητα του καθ' ενός από εμάς.
Αυτό που ότι και να λένε οι άλλοι, γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ως αληθινό για εμάς.

Κι εκεί αξίζει να κρατιέται κανείς γερά ακόμη κι αν οι άλλοι τον χαρακτηρίζουν "τρελό".

Η "ιερή τρέλα" κάθε αναζητητή...
που ποτέ δεν θα γίνει "κατανοητή" από κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς

ΥΓ: Ρουλίτσα μου ευχαριστώ για τις πληροφορίες, αλλά ματάκια μου δεν είμαι τόσο "εθισμένη" με το άθλημα όσο ίσως φαίνεται, δεν είναι στα must μου.
Είναι ας πούμε η δική μου "στενότερη" επαφή με το "θείο" όταν και αν υπάρχει διάθεση και χρόνος, για πιο "τετ α τετ" επιστροφή στο κέντρο μου... πέρα από το καθημερινό. Πες το σαν αντίστοιχο της επίσκεψης σε ναό. Και η "εμπειρία" δεν είχε καμία απολύτως σχέση με διαλογισμό και αναπνοές...

Και ΚΑΛΟ μας ΜΗΝΑ! βεβαίως βεβαίως!

Christina Linardaki είπε...

Πολύ σωστά ΟΛΑ, καλό μήνα κι από μένα! :):)

Christina Linardaki είπε...

Χθες βράδυ, λοιπόν, μπήκα αποφασισμένη να μη συνεχίσω τις υποδείξεις και γι' αυτό δεν έγραψα τίποτα. Και πράγματι δεν θα τις συνεχίσω.

Αλλά δεν μπορώ να μην σου πω, Βίκυ, ότι υποεκτιμάς το περιστατικό που σου συνέβη και του δίνεις μεταφυσική ερμηνεία, την οποία δεν μπορεί να λάβει. Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκες σε σύγχυση και σε κίνδυνο και η μόνη σου προστασία από το να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον είναι να καταλάβεις ακριβώς τι σου συνέβη και να φοβηθείς, όπως φοβηθήκαμε όλοι γύρω σου. Δεν είμαστε όλοι χαζοί κι εσύ η μόνη που κατάλαβες τι έγινε, το αντίθετο συνέβη, ξεκάθαρα. Κι εδώ τελειώνουν όσα είχα να πω.:)

Την αγάπη μου, καλημέρα.

libero είπε...

Δεν είχε κανένας κινητό με κάμερα εκείνη την στιγμή; Ίσως αν έβλεπε τον εαυτό της θα τρόμαζε.

Αυτή η τεχνική διαλογισμού επιτρέπεται στα παιδιά; κι αν όχι, γιατί;

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Βίκυ,

Δεν υπάρχει καμία ιερή τρέλα αναζητητή, είτε εντός είτε εκτός εισαγωγικών, το μόνο που πλησιάζει σε αυτόν τον όρο είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι Μαινάδες λόγω της μέθης των μυστηρίων.
Ο άνθρωπος προσπαθεί με διάφορους τρόπους, να δημιουργήσει ταυτότητα και να την κάνει ισχυρή. Τα άρρητα των μυστηρίων που αναφέρεις υπήρχαν και για να μην επηρεαστεί και τελικά αποτύχει αυτή η ψυχική διεργασία.

Όσον αφορά στην αγάπη συναίσθημα που ισχύει στην περίπτωσή μας, αυτήν έχω αυτήν εμπιστεύομαι.:D Όταν αντιληφθώ ότι το παιδί μου κινδυνεύει ανησυχώ και προσπαθώ να το προστατεύσω (χωρίς να του επιβάλλω τις απόψεις μου), δεν κάθομαι απαθής λέγοντας όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει φόβος. Όπως έχω ισχυρούς δεσμούς με το παιδί μου έτσι έχω ισχυρούς δεσμούς με όσους έχω επιλέξει ως περιβάλλον μου άρα αντιδρώ το ίδιο. Πιθανόν το παιδί μου να μου πει να πάω να κουρεύομαι, δεν τρέχει τίποτα.

Όλα καλά λοιπόν.:)


Libero μου ούτε αυτή ούτε καμία τεχνική δεν επιτρέπεται να επιβάλλεται στα παιδιά. Πρέπει να τα αφήνουμε ήσυχα να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν με τον δικό τους χρόνο και εμείς να βρισκόμαστε δίπλα τους, όχι στον σβέρκο τους. Να τα στηρίζουμε όπως μπορούμε καλύτερα και να τα παίρνουμε αγκαλιά όταν οι δυσκολίες τα κλονίζουν προς στιγμήν. Αυτή η αγκαλιά προσομοιάζει στην αγάπη κατάσταση και μπορούν μετά να αντιμετωπίσουν τα θέματά τους με άλλη δυναμική.

Την καλημέρα μου σε όλους
Ρούλα

Christina Linardaki είπε...

Εγώ θα προσέθετα libero ότι μόνο οραματισμοί επιτρέπονται και υπάρχουν ειδικά σχεδιασμένοι από παιδοψυχολόγους οραματισμοί σε ωραία βιβλιαράκια που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Και αποσκοπούν στο να τονώσουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών μέσα από την παρατήρηση μιας ιστορίας - το ίδιο λίγο-πολύ που κάνουν και τα παραμύθια.

Ρουλίτσα, το ξέρεις ότι πριν από δύο εβδομάδες έγραψα ένα άρθρο για τις Μαινάδες; Μόλις δημοσιευτεί, θα ανεβάσω 2-3 τμήματά του κι εδώ.

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Ωραία Χριστινάκι, θα το περιμένω.
Με ενδιαφέρουν όλες οι πληροφορίες αυτού του είδους.

Ρούλα

η Τοξότισσα είπε...

Η αλήθεια είναι πως δεν περιμένω να συμφωνήσουμε ούτε και έδωσα όλες τις παραπάνω απαντήσεις με στόχο να πείσω για το άλφα ή το βήτα...

Ούτε επιδιώκω να ερμηνεύσω "μεταφυσικά"... ούτε και "φυσικά"... (χάριν εξήγησης χρησιμοποίησα το παράδειγμα με τα άρρητα)

Ξέρω τι έζησα, τι ένιωσα, τι "έβλεπα νοερά", τι έλεγα... αλλά οι παράγοντες που επέδρασαν ήταν πάρα μα πάρα πολλοί και ίσως ένα κομμάτι να οφειλόταν σε επέμβαση τρίτου...

Δεν θεωρώ πως υπάρχει λόγος να πω οτιδήποτε περισσότερο πάνω σε αυτό.

Θεωρώ όμως πως υπήρξε καταλυτικό σαν γεγονός και πως μου έδωσε τελικά΄θετικά αποτελέσματα και σε άκρως φυσικά πράγματα...
και την εμπιστοσύνη που νιώθω στη διάσταση του "καλού" δεν θα τη σκιάσω με κανενός είδους φόβο...

(Οι μαινάδες ίσως χρησιμεύουν και ως άλλη μία ερμηνεία-παράδειγμα-εξήγηση: κάπου είχα διαβάσει ένα "τεστ" με 12 αν θυμάμαι μαινάδες, όπου καλούνταν οι γυναίκες να βρουν τη δική τους- ε, λοιπόν ας πούμε πως τις είχα όλες -πλην της χρυσορύχου" - και "τιθασσευμένες" και πως σε κάποια φάση του συμβάντος "λύθηκαν" όλες μαζί...

Σίγουρα "τρομερές" όντας "λυμένες"...
όμως ούτε όλο το συμβάν, που κράτησε μερικές μέρες ήταν αυτό, ούτε τις "φοβάμαι"...)

Ωστόσο θα περιμένω να δω το δικό σου άρθρο σχετικά

@Λibero πράγματι κρίμα που δεν υπήρχε "κάμερα", γιατί σε κάποιες φάσεις θα χαίρονταν πολλοί και σε κάποιες άλλες θα φοβόντουσαν επίσης πολλοί...
με αυτά που ήταν βέβαια σε όλους ορατά... Γιατί θα ήταν καλά να υπήρχε και μια κάμερα που να δείχνει live τι άλλο "έβλεπα"...
Ίσως η κόρη μου που ήταν παρούσα και πήρε μέρος σε ένα από τα "ορατά" να μπορούσε να λύσει πολλές απορίες σας, αλλά δεν το θεωρώ σκόπιμο όπως είπα να πείσω κανέναν.

Χαίρομαι για την έγνοια σας, αλλά ειληκρινά δεν χαίρομαι καθόλου να νιώθω πως συνεχίζετε να φοβάστε και να ανησυχείτε...

Το μέλλον θα δείξει τα δώρα του για όλους μας ας έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη.

@Ρούλα μου
εγώ μετά από το όλο συμβάν και ενώ είχα από καιρό συγχωρέσει τη δική μου μητέρα, την ξαναβρήκα ολοκληρωτικά. Ήταν ένα από τα "δώρα"...
και υποθέτω πως αποδεχόμενη πως το "κακό" που βίωσα κάποτε από την ίδια ήταν για μένα τελικά ένα δώρο τεράστιας σημασίας για αυτό που είμαι σήμερα, υπήρξε καταλυτικό στην εξέλιξη μου, αλλά και τις σχέσεις μας.
Στην ουσία ήταν σαν να μου είχε "χαρίσει τότε μία ασπίδα προστασίας" την οποία μόλις πρόσφατα είδα ως τέτοια...

Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους

Ανώνυμος είπε...

Βικούλα μου

Δεν προσπαθούμε να ακυρώσουμε, ούτε θα μπορούσαμε ούτε θα το θέλαμε, την όποια εμπειρία σου. Οι εμπειρίες του αόρατου υφίστανται για να αντιληφθούμε καλύτερα, άρα και να διαχειριστούμε, τα θέματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Τι μήνυμα μπορεί να στείλει η όποια εμπειρία μου σε άλλον? δεν τον αφορά το θέμα, έχει την δική του πορεία. Άρα εάν προσπαθώ, την ίδια την εμπειρία, να την επικοινωνήσω θα λέω άλλα αντί άλλων.
Όλες αυτές οι εμπειρίες δεν είναι πραγματικές, με την έννοια ότι δεν συμβαίνουν στον υλικό κόσμο, αλλά για το μυαλό μας είναι και έτσι μας βοηθούν ή μας καταστρέφουν. Εσένα σε βοήθησαν και αυτό είναι εξαιρετικό. Εάν όμως ο άνθρωπος τις λάβει υπόψη του ως κάτι περισσότερο από αυτό που είναι το αποτέλεσμα δεν θα είναι υπέρ του.

Και φιλενάδα, ελπίζω να κατάλαβες ότι δεν φοβόμαστε ούτε ανησυχούμε για την εμπειρία όσο μένει στο δικό της πεδίο, την έντονη προβολή φοβόμαστε. Η ενέργεια που λαμβάνεται από τις όποιες εμπειρίες είναι ένα σοβαρό θέμα και αυτός άλλωστε είναι κι ο λόγος που κανείς δεν προτείνει την όποια ανάπτυξη δυνάμεων μέσω τεχνικών.

Η τοποθέτηση είναι καθαρά δική μου άσχετα που χρησιμοποίησα πληθυντικό, ίσως η Χριστίνα να έχει διαφορετική άποψη. Κοινώς εάν θέλεις να σιχτιρίσεις (:D) κάποιον για αυτά που θα διαβάσεις να απευθυνθείς μόνο σε μένα.

Και να σου πω κάτι παιδάκι μου, εμείς μπορούμε να πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, είμαστε σχεδόν νονές του Αλέξανδρου!:)

Άντε φιλιά και να τα λέμε
Ρούλα

Christina Linardaki είπε...

Εγώ είπα ό,τι είχα να πω και δεν το θεωρώ σκόπιμο να πω κάτι παραπάνω. Αλλά κοίτα βρε Βίκυ πάλι σε παράξενα πλαίσια αναφέρεσαι, τι είναι αυτές οι δώδεκα μαινάδες που αναφέρεις και η "χρυσορύχος"; Σαν παραληρήματα του Ροδόπουλου μου φαίνονται. Γιατί πρέπει να δέχεσαι ό,τι έρχεται σε ωραίο ή παράξενο περιτύλιγμα; Αυτός είναι ο τρόπος να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του; Ένα τεστ μαινάδων; Δεν ξέρω τι να σου πω.

Ρούλα, δεν αισθάνομαι νονά του Αλέξανδρου και μπορώ να σε βεβαιώσω ότι μονάχα νονά της Μαιρούλας είμαι... :D