12 Φεβ 2010

Πίσω στα βαριά

Καιρός δεν ήταν;

Αύριο φεύγουμε οικογενειακώς για τριήμερες διακοπές, "να αλλάξουμε παραστάσεις". Η αλλαγή παραστάσεων και εντυπώσεων είναι κάτι που επιζητεί ο εγκέφαλος και άρα η προσωπικότητα, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητη για τη συνείδηση. Η συνείδηση είναι ο χώρος που αγκαλιάζει τα πάντα και που, όπως ο καθρέφτης, δεν έχει καμία προτίμηση ούτε ασκεί κριτική για το τι προβάλλεται μέσα της. Είναι πάντα η ίδια είτε μένω σπίτι μου, είτε πάω διακοπές, είτε διαλογίζομαι, είτε ακούω μπουζούκια, είτε διαβάζω φιλοσοφία. Το μόνο που ενδιαφέρει τη συνείδηση είναι να συμβαίνει η ζωή, να πραγματοποιείται, όποια μορφή, όποιο σχήμα κι αν παίρνει.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, το μεγάλο στοίχημα για την προσωπική εξέλιξη έχει - για μένα – αποσυνδεθεί από την "αυτοβελτίωση". Το μεγάλο στοίχημα έχει μετατοπιστεί στο πόσο ανοικτή, πόσο έτοιμη, πόσο διαθέσιμη είμαι για τη ζωή. Όχι η ζωή για μένα, αλλά εγώ για τη ζωή. Πόσο μπορεί να με χρησιμοποιήσει (την προσωπικότητά μου δηλαδή) για να εκδηλωθεί. Κι αυτό περιλαμβάνει "τα πάντα όλα", όπως είναι της μόδας να λένε, περιλαμβάνει και τα θετικά και τα αρνητικά. Περιλαμβάνει ενδεχομένως την ασθένεια, την καταστροφή, την κόλαση. Μόνο που όσο πιο διαθέσιμος, όσο πιο έτοιμος είναι κανείς να περάσει από την κόλαση, τόσο πιο λίγη κόλαση και πιο πολλή ειρήνη υπάρχει.

Το στοίχημα περιλαμβάνει μια κρίσιμη αντίληψη: ότι ο εαυτός μου βρίσκεται έξω από το κουτάκι της προσωπικότητάς μου. Πρακτικά, είναι η επίγνωση ότι δεν είμαι οι σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και οι αισθήσεις μου. Αμφισβητώ το ότι είμαι αυτά, αλλά όχι το ότι είναι παιδιά μου. Είναι γεννήματα του εγκεφάλου μου, του νευρικού μου συστήματος και των αισθητήριων οργάνων μου. Δεν είναι εγώ γιατί απλούστατα "εγώ" δεν μπορώ να τα ξεκινήσω και να τα σταματήσω κατά βούληση – ούτε και χρειάζεται όμως να κάνω κάτι τέτοιο.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαι το σπίτι τους, το σπίτι στο οποίο θα είναι πάντα καλοδεχούμενα. Χωρίς να ταυτίζομαι μαζί τους, χωρίς να τα επικρίνω, χωρίς να τα πιστεύω. Αγκαλιάζοντάς τα, απλά κι ευγενικά, με αγάπη. Αυτό είναι το νόημα του "αγαπώ τον εαυτό μου" – ότι δεν θέλω ούτε και προσπαθώ να τον αλλάξω, ότι τον αφήνω να συμβαίνει, έτσι όπως είναι. Όταν πάψω να προσπαθώ να τον αλλάξω, τότε είναι που δημιουργείται πραγματικά η δυνατότητα της αλλαγής, γιατί αποδέχομαι πως είμαι συνείδηση - ο απέραντος χώρος με τις άπειρες δυνατότητες. Απ' αυτή την άποψη, η "αυτοβελτίωση", καθώς και οι συναφείς μέθοδοι και τεχνικές είναι άσχετες και χωρίς πρακτική σημασία.

Κάθε διάθεση αλλαγής πηγάζει από την προσωπικότητα, όχι από τη συνείδηση. Για τη συνείδηση όλα είναι καλοδεχούμενα έτσι όπως είναι – δεν επιθυμεί να αλλάξει κάτι. Η προσωπικότητα, αντίθετα, κάνει κρίσεις ανάλογα με το τι της αρέσει, τι προτιμά, τι φοβάται κ.ο.κ. Αξιολογεί την κάθε στιγμή βασισμένη σε αυτά τα κριτήρια και παράγει μια αντίδραση. Με κάθε ερέθισμα που προσλαμβάνει, δημιουργεί σενάρια με διάφορες εκδοχές του τι συμβαίνει και του τι άλλο μπορεί να συμβεί εξαιτίας αυτού που συμβαίνει, όλες τυλιγμένες μέσα στο φόβο του αγνώστου. Κάθε νοητική εκδοχή ενισχύεται από ανάλογα συναισθήματα και δημιουργεί εσωτερικούς μηχανισμούς αντίδρασης – που πολύ σύντομα γίνονται αυτόματοι. Έτσι, καταλήγουμε να ζούμε την κάθε στιγμή σαν απειλή και όχι σαν δώρο.

Το γεγονός ότι, κατά πάγια τακτική, δεν αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει καθώς και η συνακόλουθη διαρκής μας προσπάθεια να το φέρουμε στα μέτρα μας ώστε να μην αποτελεί απειλή, είναι που δημιουργούν τεχνηέντως απόσταση ανάμεσα σε εμάς και την πραγματικότητα και που μας εγκλωβίζουν στην αίσθηση ενός στενού εγώ το οποίο προσπαθούμε στη συνέχεια να περιφρουρήσουμε πάση θυσία.

Όμως η ζωή είναι αυτό ακριβώς, μια αέναη σειρά από αλλαγές, γεννήσεις και θανάτους, μέσα στους οποίους το λογισμικό, τα προγραμματάκια που τρέχουν στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα του καθενός μας έχουν τελικά ελάχιστη σημασία.

Στη Μπαγκαβάτ Γκίτα, ο πολεμιστής Αρζούνα κάποια στιγμή απηυδεί να σκοτώνει εχθρούς κατά χιλιάδες και λέει στον Κρίσνα: "Δεν θέλω πια να σκοτώνω". Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Κρίσνα του απαντά: "Πήγαινε πίσω στο πεδίο της μάχης και συνέχισε να σκοτώνεις, μέχρι να κατανοήσεις πως δεν υπάρχει κανένας που σκοτώνεται και κανένας που σκοτώνει".

Μπορεί να φαίνεται σαν κοάν, όμως τελικά δεν είναι.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μια που αναφέρθηκες στη Μπαγκαβάτ Γκίτα, να θυμίσω και εγώ το απόσπασμά της, που δένει απόλυτα με την ανάρτησή σου :
"Λέγεται ότι οι αισθήσεις είναι ανώτερες από το σώμα. Ανώτερος από τις αισθήσεις είναι ο νούς. Ανώτερη από το νού η νόηση. Ανώτερος από τη νόηση είναι ο Εαυτός. "
Καλό τριήμερο να περάσετε και στην επιστροφή θα σου φορτωθώ να μου πείς κάποια πράγματα για το ρέικι.
Φιλάκια.
Χουλκ
(για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δε με αφήνει να κάνω σχόλιο με τη ταυτότητά μου)

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα, καλες διακοπες Χριστινα μου! Μου αρεσε πολυ η αναρτηση σου,
ενδιαφερουσα πλευρα θεασης της ζωης!!
Πολυ ενδιαφερουσα...αληθεια...
Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

@houlk
Φταίει μάλλον ο... δαίμων του blogspot. Βεβαίως, να μου φορτωθείς όποτε θέλεις. Απ' όλα τα εναλλακτικά και ανορθόδοξα που έχω κατά καιρούς γνωρίσει, το ρέικι παραμένει η μοναδική μεγάλη μου αγάπη, αλλά και η καθημερινή μου "προσευχή", αφού το εφαρμόζω στον εαυτό μου κάθε μέρα ανελλιπώς και ίσως οφείλεται και σε αυτό η σταθερότητα της κατάστασής μου τόσα χρόνια. Θα εξηγήσω στη συνέχεια το πώς και το γιατί. Σημείωσε και το mail μου. Είναι το cleareaching παπάκι in.gr, πάντοτε στη διάθεσή σου για ό,τι χρειαστείς και θελήσεις!

Christina Linardaki είπε...

@Ευθυμία
Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή μου, όμως αναγνωρίζω ότι είναι ένας μη συμβατικός τρόπος να βλέπει και να αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή. Ειδικά το κομμάτι που απαιτεί να αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. Έχουμε τόσο πολύ φάει όλη μας τη ζωή να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και να είμασατε σίγουροι ότι πρέπει να τους αλλάξουμε, που έχουμε ξεχάσει πώς είναι να αγαπάμε. Λέμε ότι μόλις αλλάξουμε αυτό ή εκείνο, θα μας αγαπήσουμε επιτέλους, μόνο που το αυτό και το εκείνο συνέχεια μεταβάλλονται και το στοίχημα της αγάπης μετατοπίζεται διαρκώς σε ένα αόριστο μέλλον.

Και όλα ξεκινούν από την πάγια αντίδραση της προσωπικότητας σε αυτό που μας συμβαίνει και σε αυτό που έχουμε ή είμαστε, η οποία ισοδυναμεί ουσιαστικά με άρνηση και γίνεται αυτόματα, σχεδόν αντανακλαστικά - εκτός κι αν αρχίσει κανείς να παρατηρεί το φαινόμενο. Τότε αποδεσμεύεται από το μηχανισμό και αποκτά δύναμη - τη δύναμη να δρα σύμφωνα με την ελεύθερη βούλησή του και όχι από ψυχαναγκασμό.

Αλλά όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι γνωστά ούτε λέγονται συνήθως και χρειάζεται κάμποσο διάβασμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος και η ανθρώπινη αντίληψη για να τα κατανοήσει κανείς. Και μετά να τα συνδέσει με κάποια μεγάλη παράδοση όπως ο βουδισμός, στον οποίο βρίσκουν φυσικό καταφύγιο και βγάζουν νόημα.

Τέλος πάντων, είναι μεγάλη συζήτηση όλη αυτή... :)

Ανώνυμος είπε...

Α!!! Πως μου ξεφυγαν τα δυο τελευταια σχολια??? ......
Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

Γλώττα λανθάνουσα, ίσως... :D

Ανώνυμος είπε...

χαχαχαχα!!!! ισως....