Οι αντιδράσεις των δύο τελευταίων μου αναρτήσεων, όπως και οι κρίσεις που έκανα, είναι παράγωγα της προσωπικότητάς μου.
Είναι τόσο αναπόφευκτη η προσωπικότητα, τόσο ανέφικτο το να λειτουργήσει κανείς έξω από αυτήν ή χωρίς αυτήν που τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι ολόκληρος ο κόσμος μας είναι δημιούργημα της προσωπικότητάς μας. Ακόμα κι επιτεύγματα τόσο όμορφα και αιθέρια όπως η τέχνη, η μουσική ή η γλώσσα, έχουν παραχθεί από την προσωπικότητά μας. Ο,τιδήποτε βασίζεται στη μνήμη και τη φαντασία είναι παράγωγο της προσωπικότητας, δουλειά της οποίας είναι να αντιδρά στα γεγονότα που της παρουσιάζονται κάθε στιγμή της ζωής μας.
Αγαπάμε κάποιον κι, επειδή μας λείπει, γράφουμε μουσική ή λογοτεχνία. Δεν είναι θεϊκή έμπνευση, δεν είναι έκφραση κάποιας βαθύτερης ουσίας – η προσωπικότητά μας είναι. Οι πόλεις μας, οι δρόμοι, όλα τα θαυμαστά και τερατώδη μηχανήματα που έχουμε δημιουργήσει, είναι όλα αποτελέσματα της αντίδρασής μας στον κόσμο και επιτεύγματα της μνήμης και της φαντασίας.
Οπωσδήποτε, η προσωπικότητα αποτελεί έκφραση της ουσίας. Όπως έχω ξαναγράψει παλιότερα όμως, είναι μια παγωμένη και στενή έκφρασή της. Είμαστε ασύγκριτα πολύ περισσότερα, μόνο που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τουλάχιστον όχι αν δεν βρούμε τον τρόπο να δημιουργήσουμε χώρο μέσα μας – ή να γίνουμε ο χώρος, αυτό το οποίο μέσα του συγκρατεί προσωπικότητα και ουσία εξίσου.
Τέλος πάντων. Αν κάποιες εκφράσεις της προσωπικότητας είναι λαμπρές (τέχνη, επιστήμη κλπ), κάποιες άλλες δεν είναι. Μία από τις δεύτερες είναι η οικονομία καθώς και τα κοινωνικά συστήματα που απορρέουν ή συνδέονται με αυτήν. Ένας από τους βασικούς νόμους του πνευματικού κόσμου είναι πως δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι με τον εαυτό του: δεν μπορείς να πολεμήσεις το ψέμα με ψέμα, δεν μπορείς να πολεμήσεις ένα παράγωγο της προσωπικότητας με κάποιο άλλο.
Γι' αυτό και οι λύσεις που στηρίζονται στην αντίδραση δεν μπορούν να αποτελέσουν ουσιαστική έξοδο. Τη μόνη βιώσιμη, υπερβατική, πραγματικά πνευματική λύση τη διάβασα αυτές τις μέρες σε ένα αμερικανικό μπλογκ. Αντί για αντίδραση, δράση. Αντί να διαμαρτυρόμαστε για την αδικία, να απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Αντί να αντιδρούμε στα μέτρα, να προτείνουμε άλλα, βιώσιμα και ανθρώπινα μέτρα. Αντί να πολεμάμε τους πάντες, να αναζητήσουμε δρόμους που οδηγούν στην ειρήνη.
3 σχόλια:
Τι σχόλιο θα έκανες εσύ, Cleareaching, σ' αυτήν την ανάρτηση;
Η ισορροπία στη φύση συντηρείται από το αιώνιο παιχνίδι της δράσης και της αντίδρασης. Απαιτώντας για παράδειγμα δικαιοσύνη αυτόματα αντιδράμε στις καταστάσεις, που δημιούργησαν το καθεστώς της αδικίας.
Το θέμα πιστεύω είναι η δική μας δράση/αντίδραση να βοηθήσει στην αποκατάσταση των χαμένων ισορροπιών.
@libero
Εγώ την έγραψα, εγώ θα τη σχολιάσω; Αν ήθελα να προσθέσω κάτι, θα προσέθετα το παράδειγμα του Γκάντι και το πώς όλη του η ζωή ως ηγέτη της Ινδίας ήταν έκφραση αυτού ακριβώς που έγραψα. Θέλεις να το εξειδικεύσω περαιτέρω;
@houlk
Σύμφωνοι, αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στο πού εντοπίζει κανείς το σημείο αφετηρίας του. Μπορεί η απαίτηση της δικαιοσύνης να συνιστά τελικά αντίδραση, αλλά είναι κατ' αρχήν και κατ' ουσίαν δράση και είναι η φύση και η ποιότητα της δράσης που προσδιορίζει το αποτέλεσμα.
Επίσης, δεν νομίζω ότι το ζητούμενο είναι η αποκατάσταση των χαμένων ισορροπιών. Η ζωή είναι δυναμική εξέλιξη και η εξέλιξη σπάνια συμβαίνει σε κατάσταση ισορροπίας - αντίθετα, συνήθως συμβαίνει σε καταστάσεις τριβής.
Δημοσίευση σχολίου