1 Μαρ 2010

Protest

I'm not one of the PIGS of Europe, that's for sure. Pigs can't shop in European markets, can't keep accounts with European banks, can’t go to Europe for studies and don’t know anything about traveling abroad for business or pleasure.

What's more, I never thought of myself as a blissful dolmadaki or tzatziki-maker, oblivious to everyday-life or deeper issues, scheming and plotting to get along. I never thought of myself as grandmother to all Europeans, looking down on them as if they were eternally indebted to me, let alone wish them pay my bills.

I can pay my bills. Only, it's not my bills I'm asked to pay now. I'm asked to pay what heads of organisations, people in powerful positions and politicians have looted from my state in the past few decades. I'm asked to pay for what somebody else has stolen from me in much the same degree as from my European fellow citizens.

Now, I'm just a translator. I can't say much about rates and ratios, indicators and signs, poverty lines and the pace of unemployment or inflation. I'm used to communicate with words rather than numbers.

To put it in words, then, the blood-dripping measures you want us to take translate into a dire situation for no less than ten million people here. We already were paid much below the European average; now we'll have to make do with even less than little. I wonder: is it really us, simple people, you want to discipline? Just look us in the eyes: it's not us you should be after.

6 σχόλια:

La koumbara είπε...

Εγώ θα το ξαναπώ (και δεν θα βαρεθώ να το λέω): με τα παιδιά μας τι κάνουμε; Θα τα μεγαλώνουμε με τη λογική να μείνουν εδώ ή να σηκωθούν να φύγουν το συντομότερο δυνατόν γιατί δεν υπάρχει πια κανένα μέλλον στην Ελλάδα;

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΔΩ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ(ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΛΕΓΕΙΝ). ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; ΜΑΛΛΟΝ ΤΙΠΟΤΑ...

Sp

Christina Linardaki είπε...

@La koumbara
Θα πω κάτι μάλλον τετριμμένο. Μπορούμε να τα παρακινήσουμε προς την κατεύθυνση που θεωρούμε σωστή, όμως δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για εκείνα. Πριν από χρόνια, στο Μάντσεστερ, μια καθηγήτρια μου έλεγε ότι όπου και να πάω στην Ευρώπη θα μπορέσω να βρω καλοπληρωμένες δουλειές εξαιτίας του εργασιακού μου makeup. Δεν έμαθα ποτέ αν είχε δίκιο, επειδή δεν διανοήθηκα καν να μείνω μακριά από την Ελλάδα. Σαν τα φυτά που αποζητούν τον ήλιο, ένα πράγμα, δεν αντέχω μακριά από το φως που υπάρχει σ' αυτή τη χώρα. I guess that makes me φυτό εξωτερικού χώρου...

Christina Linardaki είπε...

@Sp
Πράγματι το "ζούμε" μερικές φορές είναι τρόπος του λέγειν, αλλά εμείς τουλάχιστον δεν πρέπει να έχουμε παράπονο, darling. Το αγκάθι βέβαια είναι άλλο. Είναι αυτό που αναφέρεις, ότι δεν κάνουμε και δεν κάναμε τίποτα, είμαστε ένας λαός σε λήθαργο, υπνοβάτης. Αυτό καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε, την απραξία μας τόσα χρόνια, το πώς αφήναμε ατιμώρητους όλους αυτούς που μας κατέκλεβαν ασύστολα: που έκλεβαν τα ταμεία, τα κοινοτικά κονδύλια, τις ίδιες μας τις τσέπες. Πολύ φοβάμαι ότι είναι αργά ακόμα και για αυτοκριτική...

Menia είπε...

Όταν εμείς οι ίδιοι κάνουμε τη χώρα μας έτσι ώστε να μη θέλουμε να ζούμε εδώ, τότε μόνο αν την αλλάξουμε θα είναι όλα καλά! πολύ αισιόδοξο αυτό που λέω. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Μέχρι πότε θα φεύγουμε για να βρούμε κάτι καλύτερο?

Christina Linardaki είπε...

@Μένια
Συμφωνώ, η φυγή δεν είναι λύση. Αλλά πώς να την αλλάξουμε πια τη ρημάδα τη χώρα, χωρίς εναλλακτικές, χωρίς όραμα, χωρίς τίποτα; Είναι λίγο σαν τις ηλεκτρικές συσκευές - τις πας για σέρβις και σου λένε "δεν την πετάτε καλύτερα; δεν συμφέρει...".