30 Ιουν 2010

Τύχη αγαθή

Έτσι έγραφε το πτυχίο που στόλιζε τον τοίχο στο ιατρείο που επισκέφθηκα εχθές. Τύχη αγαθή, τύχη ξύμφορος… Πού να βρεθεί όμως αυτές τις μέρες;

Πήρα άδεια και βγήκα λίγο από το γραφείο μου σήμερα για να κάνω μερικά απαραίτητα ψώνια. Ανάμεσα σε αυτά και τα «Παιχνίδια Ορθογραφίας» της Έμμυς Καλτσίκη, απαραίτητο παιχνιδιάρικο βοήθημα για τους μικρούς μαθητές. Για να πάω στο βιβλιοπωλείο του Κέδρου στη Στοά του Βιβλίου, έπρεπε να περάσω μπροστά από την καμμένη MARFIN στη Σταδίου. Μπροστά της σωροί τα λουλούδια που είχαν πια ξεραθεί – εξακολουθούσαν όμως να σκορπίζουν ένα λεπτό άρωμα που υπερνικούσε τη μπόχα των καυσαερίων. Και, ανάμεσα στα λουλούδια, αρκουδάκια για το μωρό που του απαγόρευσαν να γεννηθεί. Ήταν ένας μικρός κόσμος θλίψης και τρυφερότητας που βρισκόταν μέσα αλλά πέρα από τον άλλον, τον κανονικό, με την κίνηση και τον συνωστισμό, τα κλάξον, τις βρισιές και το στρες.

Παρακάτω, δυο σακάτηδες καθισμένοι αντικριστά ζητούσαν ελεημοσύνη. Μία σικ κυρία με τακούνια και μοδάτη τσάντα με σκούντηξε προσπερνώντας με ενώ μιλούσε έντονα στο κινητό της για το ασφαλιστικό. Η ζωή, ως συνήθως: εικόνες δίπλα σε άλλες εικόνες, όλες στριμωγμένες μεταξύ τους… μπορεί να φαίνονται διαφορετικές όμως τις διαπερνά όλες μια πανταχού παρούσα αίσθηση αδιεξόδου και ανημπόριας, καθώς η γενιά μας παρακολουθεί να γράφεται ιστορία. Λένε πως εχθές ξεπέρασαν τις 200.000 οι συμμετέχοντες στην πορεία. Ε, και; Όπως και για αρκετά άλλα πράγματα, έχω χάσει κάθε ελπίδα. Ναι, ναι είμαι ίσως ρίψασπις, ηττοπαθής, ειλικρινά όμως νιώθω στριμωγμένη στη γωνία και περιορισμένη στο ρόλο του παρατηρητή, να φοβάμαι «όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

Σε τέτοιο βαθμό που το πτυχίο που ευχόταν «τύχη αγαθή» από τον τοίχο απέναντί μου εχθές το απόγευμα, να αρχίσει σήμερα να μου φαίνεται πραγματικά σαν αστείο...

11 σχόλια:

La koumbara είπε...

Νομίζεις ότι έχεις χάσει κάθε ελπίδα.
Αν σε ρωτήσω "συμμετέχοντες" ή "συμμετάσχοντες" στη χθεσινή πορεία, δεν θα νιώσεις μιαν ανάταση πνεύματος (άντε και σώματος);
Μαζί θα προχωρήσουμε!

Christina Linardaki είπε...

La koumbara:"Μαζί θα προχωρήσουμε".

Για τα επόμενα περίπου 145 χρόνια μέχρι τη σύνταξη, ε;

Άλληλος είπε...

Και γιατί παρακαλώ να αφήσεις να γίνουν πράγματα χωρίς εσένα;
Λίγη πίστη (κοίτα ποιος μιλάει) χρειάζεται σε αυτά που μπορουμε να κάνουμε βοηθώντας και εμπνέοντας ο ένας τον άλλον. Μη σταματάς τώρα σε παρακαλώ... Τώρα αρχίζουμε :- )

Christina Linardaki είπε...

Δεν ξέρω σε τι μπορώ να επέμβω, τι περιθώρια υπάρχουν. Αυτό μου δημιουργεί μια καθολική αίσθηση αδυναμίας. Ίσως και να'ναι συγκυριακό, ποιος ξέρει...

Ανώνυμος είπε...

κόφι νεξτ γουίκ??

κίσσες
λ

Christina Linardaki είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Christina Linardaki είπε...

σουρ, γουάι νοτ ντάρλινγκ???

χαγκς
χ

Menia είπε...

Δεν έχεις καθόλου άδικο σε αυτό που λες. Στριμωγμένη στη γωνία, λες και αυτή σε ρουφάει μέσα και δεν σε αφήνει να ξεφύγεις. Νά'ξερες πόσο πολύ σε καταλαβαίνω.

Φιλιά πολλά

Christina Linardaki είπε...

Γεια σου Μένια μου

Σήμερα απεργώ κι εγώ μαζί με χιλιάδες άλλους. Αλλά και πάλι, ποιο το όφελος, αναρωτιέμαι...

Χουλκ είπε...

Και γω στην ίδια ψυχολογική κατάσταση είμαι πάνω-κάτω. Το μόνο, που με κρατάει, για σημερα τουλάχιστον, είναι ότι φεύγω αύριο για Λευκάδα, μακριά από το θόρυβο, τα καυσαέρια, τη βρώμα, τις υποχρεώσεις. Λύνονται, θα μου πείς, τα προβλήματα; Οχι, Απλώς, -έστω για λίγο- θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Και, πού ξέρεις; Αύριο μπορεί να είναι μια άλλη μέρα. Κουράγιο, λοιπόν, κοριτσάκι.
ΥΓ. Η επίσκεψη στο γιατρό, με τη κορνιζαρισμένη τύχη, ήταν επίσκεψη ρουτίνας, ελπίζω.
ΥΓ2. (Ευχαριστώ)

Christina Linardaki είπε...

Φίλοι μου από το εξωτερικό με διαβεβαιώνουν ότι η χώρα θα έχει βγει από το αδιέξοδο μέσα στην επόμενη διετία. "Εδώ κοτζάμ Αργεντινή τα κατάφερε", μου λένε, "δεν θα τα καταφέρετε εσείς;". Οπότε ίσως ναι, αύριο να είναι μια άλλη μέρα.

Καλά να περάσετε, καλή ξεκούραση!