16 Νοε 2010

Ένας βαρύκοος θεός

Ερχόμενη σήμερα στο γραφείο, έπεσα πάνω στη δημόσια προσευχή των μουσουλμάνων στα Προπύλαια για τον εορτασμό του αΐντ αλ άντχα. Οι άνθρωποι δεν δημιούργησαν κανένα πρόβλημα, δεν παρακωλύθηκε ούτε καν η κυκλοφορία. Ωστόσο, κάτι – δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς – με ενόχλησε.

Να ήταν άραγε η υψηλή ένταση των μεγαφώνων (μου εξήγησαν συνάδελφοι πως η λογική πίσω από αυτό είναι ότι πρέπει να ακούγεται ο μουεζίνης απ’ όλους τους πιστούς κι από τον Θεό τον ίδιο – μα κουφός είναι πια αυτός ο Αλλάχ αναρωτιέμαι – αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος για την ύπαρξη των μιναρέδων) ή η βαρβαρότητα της γλώσσας κάτω ακριβώς από το άγαλμα της θεάς Αθηνάς; Δεν ξέρω. Θα προτιμούσα πάντως η πολυπολιτισμικότητα, της οποίας είμαι κι εγώ θιασώτης, να ήταν λιγότερο εκκωφαντική...

5 σχόλια:

στελιος είπε...

Εχεις δίκιο.Χρειάζεται σε όλα μέτρο.
Εξ άλλου οι θρησκείες είναι μια μεγάλη αυταπάτη.

Menia είπε...

Μακάρι να ήταν όλες οι εκδηλώσεις για τις θρησκείες τόσο ειρηνικές, και ας έχουν και μεγάφωνα. Προσωπικά ίσως και να καθόμουν να ακούω μιας και μου αρέσει πολύ η γλώσσα! :))

Καλό βράδυ ματάκια!

Christina Linardaki είπε...

@ Στέλιο:

Ακριβώς.


@ Μ.:

Μα το θέμα είναι ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις γίνονται ενοχλητικές κατ' αυτόν τον τρόπο. Κι εντάξει το "Αλλάχ ακμπάρ" κι εμένα μ' αρέσει να το ακούω, αλλά αμφιβάλλω ότι τα Προπύλαια ήταν το καταλληλότερο μέρος για να ακουστεί...

ixnilatis είπε...

Θεός με την μορφή που τον εμφανίζουν είναι μία ανθρώπινη εφεύρεση. Ένας θεός καμία θρησκεία είναι το σύμπαν τα πάντα γύρω μας εμείς οι ίδιοι.

Christina Linardaki είπε...

Δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα, ixnilatis...