15 Μαρ 2011

Η αγωνία του εκδότη

Δεν θα φανταζόμουν ποτέ τι μανίκι είναι να βγάζεις περιοδικό, αν δεν είχα εμπλακεί στην έκδοση ενός - συγκεκριμένα του τεύχους 91 του λογοτεχνικού περιοδικού «Ομπρέλα». Με τις εκδόσεις ασχολούμαι και βιοποριστικά, ιδίως με το τεχνικό τους κομμάτι, όμως πρόκειται για συγκεκριμένες εκδόσεις ενός μεγάλου οργανισμού που μοιάζουν λίγο με το κέικ: η ζύμη πέφτει σε μια συγκεκριμένη φόρμα, φουσκώνει μόνη της και πρέπει μόνο να βάλεις τα υλικά στο μίξερ και να ανάψεις τον φούρνο.

Η έκδοση ενός περιοδικού που ξεκινάει από το μηδέν είναι άλλο πράγμα. Πρέπει κανείς να ψάξει να βρει τις συνεργασίες, παρακαλώντας, τηλεφωνώντας, ξανατηλεφωνώντας. Πρέπει να τις βάλει σε σειρά που να μη δυσαρεστήσει κανέναν (ή τέλος πάντων όσο το δυνατόν λιγότερους). Πρέπει να βρει φωτογραφίες για να κάνει το τεύχος πιο ενδιαφέρον. Να σκεφτεί πώς πρέπει να είναι το εξώφυλλο και να βρει τρόπο να γεμίσει τις υπόλοιπες σελίδες του (εσωτερικές και οπισθόφυλλο). Το σημαντικότερο, να βρει τους πόρους για να καλυφθούν τα έξοδα. Έπειτα, να συνεννοηθεί με τον τεχνικό που κάνει τη φωτοσύνθεση (τη στοιχειοθεσία, όπως την έλεγαν παλιά), να πάει τα φιλμ στον τυπογράφο, αφού έχει πρώτα παραγγείλει το χαρτί, να συνεννοηθεί με τον βιβλιοδέτη και βέβαια να αποστείλει τα τεύχη στους συνδρομητές, τους συγγραφείς, τους διαφημιζόμενους κλπ. κλπ.

Είναι μια αρκετά επίπονη διαδικασία με πολύ τρέξιμο και πολύ άγχος. Αλλά τελειώνει και αυτή κάποια στιγμή και μένει ο εκδότης να κοιτάζει το τεύχος που έφτιαξε. Ανακαλύπτει τα μικρά λαθάκια (τα άτιμα, πώς έχουν την τάση να διαφεύγουν όλων των προσεκτικών πριν από την εκτύπωση ελέγχων!), αχ, λέει, αυτό έπρεπε να έχει έρθει πρώτο, πώς δεν πρόσεξα τις μονές-ζυγές σελίδες! Αλλά είναι πλέον αργά…

Η δική μου εκδοτική εμπειρία αυτού του είδους περιορίστηκε στο συγκεκριμένο τεύχος. Ήταν όμως μια ωραία εμπειρία και χάρηκα που την είχα. Ήταν επίσης ο λόγος της απουσίας μου τους τελευταίους μήνες. Τώρα, με τη χθεσινοβραδινή επιτυχημένη εκδήλωση, έκλεισε ο κύκλος. Ελπίζω να ξαναβρώ τους περισσότερους από τους φίλους εδώ, να συνεχίσουμε τις συζητήσεις μας. Μου έλειψαν πολύ, όπως κι εσείς άλλωστε. Ας έχουμε μια όμορφη μέρα…

8 σχόλια:

libero είπε...

Ας... :)

Χουλκ είπε...

Χαίρομαι πάρα πολύ, που θα σε έχουμε πάλι κοντά μας.
Μας έλειψες...
Και πραγματικά, από τα βάθη της ψυχής μου, θέλω να σου πω, πόσο σε καμαρώνω, που, αν και εργαζόμενη μαμά, βρίσκεις το χρόνο, τη δύναμη και το κουράγιο να ασχολείσαι με τόσα πολλά, διαφορετικά, δημιουργικά δρώμενα.
Πολλά πολλά φιλιά.

La koumbara είπε...

Όμως αυτή η αγωνία είναι ωραία και δημιουργική. Σου εύχομαι να την ξαναπεράσεις!

Christina Linardaki είπε...

Καλώς τους!

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας αγαπητοί Libero, Χουλκ και La koumbara!

@libero
Αμήν!

@Χουλκ
Κι εγώ σε θαυμάζω που έχεις εκδώσει την ωραία δουλειά σου ενώ εγώ δεν το αποφασίζω ποτέ...

@La koumbara
Α πα πα πα πα! Ευχαριστώ πολύ για την ευχή αλλά... thanks but no thanks!

Ανώνυμος είπε...

Καλώς την!
Δεν είναι υπέροχη η στιγμή που το παίρνεις φρεσκοτυπωμένο στα χέρια σου;
:-)

Christina Linardaki είπε...

@aerosol

Ναι, είναι.

(Και μετά βλέπεις ότι πάνω στο μαύρο εξώφυλλο που διάλεξες να βάλεις μένουν οι δαχτυλιές και σού 'ρχεται τρέλα, αλλά είναι πια αργά...)

ixnilatis είπε...

Καλώς ήλθες πάλι στην παρέα μας.

Christina Linardaki είπε...

Ευχαριστώ πολύ αγαπητέ ixnilatis. Σου εύχομαι μια όμορφη μέρα.