6 Απρ 2011

Awareness

Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, το ίδιο και τα συναισθήματα και οι εντυπώσεις από τις αισθήσεις. Μπορούμε να τα δούμε που όλη την ώρα έρχονται και φεύγουν. Μόνο και μόνο επειδή μπορούμε να τα δούμε, δεν είναι δυνατόν να είμαστε όλα αυτά. Υπάρχει κάτι που βλέπει τις σκέψεις, αλλά δεν είναι οι σκέψεις: είναι η επίγνωση. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα. Επομένως, υπάρχει η επίγνωση και οι σκέψεις, η επίγνωση και τα συναισθήματα, η επίγνωση και οι εντυπώσεις από τις αισθήσεις.

Τι είναι όμως αυτή η επίγνωση; Είναι κάτι που υπάρχει πριν από κάθε σκέψη, πριν από κάθε συναίσθημα και πριν από κάθε εντύπωση των αισθήσεων. Είναι κάτι που βρίσκεται πάντα εκεί αλλά δεν το νιώθουμε επειδή ακριβώς βρίσκεται πάντα εκεί. Είναι αυτό που είμαστε πέρα από οποιαδήποτε εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας – αυτό που έχει επίγνωση κάθε στιγμής και κάθε στιγμή. Δεν αλλάζει ποτέ. Αυτό που αλλάζει είναι τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι εμπειρίες. Όλα αυτά αλλάζουν αμέτρητες φορές, κάτι όμως μένει το ίδιο: η επίγνωση. Εμείς, ως επίγνωση, λοιπόν δεν αλλάζουμε ποτέ. Ό,τι κι αν κάνουμε, δεν μας επηρεάζει.

Είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Είναι τόσο κοντά μας που μπορεί κανείς εύκολα να το παραβλέψει ή να το αγνοήσει, ακριβώς επειδή είναι τόσο απλό. Κι αυτό γιατί συνήθως η προσοχή μας στρέφεται στο περιεχόμενο της εμπειρίας μας, στις σκέψεις και τα συναισθήματα. Όταν η κατεύθυνση της προσοχής απομακρύνεται από την επίγνωση, παραβλέπουμε την αλήθεια ότι η επίγνωση είναι ήδη εδώ. Εστιάζουμε στην προσπάθειά μας να αλλάξουμε την εμπειρία μας, αντί να είμαστε η επίγνωσή της. Η στροφή κατά 180 μοίρες της προσοχής στην επίγνωση είναι αυτό που κάποιοι αποκαλούν «φώτιση» ή «αφύπνιση». Είναι η στροφή της προσοχής προς την ίδια την επίγνωση, αντί της προσκόλλησής της στην εμπειρία.

(μετάφραση από το βιβλίο του Florian Tathagata “Being”)

5 σχόλια:

Albus Genius είπε...

Είχε καθίσει στην άκρη του χωραφιού και χάζευε τη πεζούλα με τις πέτρες. Χώμα και πέτρα αγκαλιασμένα σφιχτά αλλά και τόσο χαλαρά χωρίς σταθερότητα χωρίς τσιμέντο και ασβέστη, λεύτερα.΄Εχετε επίγνωση της ομορφιάς της ελευθερίας ρωτούσε τις πέτρες. Δεν σκεφτόμαστε είπαν οι πέτρες. Γύρισε στην πιο όμορφη ελιά και τη ρώτησε. ΄Εχεις επίγνωση της ομορφιάς σου. Δε σκέφτομαι του είπε η ελιά.Τόση ομορφιά και να ορίζεται με την απουσία.

Ομπρέλα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Christina Linardaki είπε...

Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά ανάμεσα στις πέτρες, τις ελιές και τους ανθρώπους. Οι τελευταίοι μπορεί να είναι παρόντες (να έχουν επίγνωση) στην ομορφιά (τους) ή την έλλειψή της.

Καλημέρα Albus Genius.

Χουλκ είπε...

Δύσκολο όμως το να μπορείς να εστιάζεις τη προσοχή σου στην επίγνωση, ακόμα και αν καταφέρνεις να 'αποκολλάσαι' από την εμπειρία.
Δύσκολο, γιατί τουλάχιστον οι σκέψεις είναι σχεδόν πάντα παρούσες.
Και απορροφούν όλη σου τη προσοχή.
Και αυτό το 'πιο απλό πράγμα στο κόσμο' γίνεται τελικά το πιο δύσκολο.
Θέλει, νομίζω, πολύ άσκηση και πειθαρχία για να το πετύχει κανείς.
Καλό σου απόγευμα.

Christina Linardaki είπε...

Καλημέρα καλή μου Χουλκ! Ζητώ συγνώμη που άργησα μερικές μέρες να σου απαντήσω αλλά έχουμε και μικρά παιδιά που πάνε σταθμό και κολλάνε ιώσεις, τι να κάνουμε! (Άμα βάλεις και τα μεγαλύτερα στην εξίσωση, μάλιστα... τα ξέρεις!).

Λοιπόν... οι σκέψεις πράγματι είναι πάντα παρούσες. Αλλά δεν χρειάζεται να απορροφούν όλη μας την προσοχή. Μπορεί κανείς να τις αφήσει να έρχονται και να φεύγουν και να μην εστιάζει σ' αυτές, κάπως σαν την τηλεόραση που αφήνουμε να παίζει χωρίς να παρακολουθούμε τι δείχνει.

Ούτε και χρειάζεται πειθαρχία και άσκηση για να τα καταφέρει κανείς. Χρειάζεται μόνο να βρει τη σωστή ερώτηση. Όσον αφορά εμένα, για παράδειγμα, έχω δει ότι αρκεί να ρωτήσω απαλά (το κλειδί είναι "απαλά"): "ποιος έχει επίγνωση όλων αυτών;" και συμβαίνει. Ξαφνικά γίνεσαι ο απέραντος χώρος μέσα στον οποίο όλα είναι απλά συμβάντα: ο εαυτός, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αισθήσεις, οι άλλοι άνθρωποι, όλα.

Εύχομαι μια όμορφη μέρα.