Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για το αναπάντεχο, αυτό που μας συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένουμε, τη συνακόλουθη ανατροπή και το πώς καταλήγουμε να τα διαχειριζόμαστε όλα αυτά, αλλά μπα! Μας φτάνει ο μουντός καιρός και η μελαγχολία που προκαλεί, δεν χρειαζόμαστε άλλη.
Θα παραθέσω αντ’ αυτού τα λιγοστά δημοσιευμένα μου ποιήματα – για να μη λέει η Χουλκ ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με την ποίηση στις μέρες μας… (πλάκα κάνω Χουλκ μου).
Το πρώτο δημοσιευμένο ποίημά μου, λοιπόν, είναι η «Γραφή». Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ομπρέλα» στο τεύχος 77. Με το ποίημα αυτό και άλλα αδημοσίευτα συμμετείχα στην εκδήλωση «Γυναίκα και Ποίηση» που πραγματοποιήθηκε την 1η Μαρτίου 2006 στο Μιχαλοπούλειο Πνευματικό Ίδρυμα του Δήμου Δάφνης:
ΓΡΑΦΗ
Ψηλαφώ τα νοήματα.
Γράφω.
Βήμα-βήμα περιδιαβαίνω το κείμενο
βήχοντας κόμματα, λέξεις,
σκοντάφτοντας στις παρενθέσεις και τα ερωτηματικά.
Φράσεις-κατήφοροι
(να πάρω το ποδήλατό μου)
πυροτεχνήματα-θαυμαστικά
(και να φοβάμαι πάντα).
Μέσα μου βρέχει παύλες, τοπία,
οι τελείες φλερτάρουν το φθινόπωρο.
Σταγόνα-σταγόνα η στίξη ματώνει το χαρτί
(να το δω το αίμα, να τ' αγγίξω).
Κάποιος είπε, θυμάμαι:
Γραφή
Ραφή
Αφή.
Ακολούθησε η δημοσίευση δύο ακόμη ποιημάτων μου στο τεύχος 86 του περιοδικού «Ομπρέλα» (τα παραθέτω εδώ λίγο πιο δουλεμένα):
ΜΕΛΑΝΙ
Κι απόψε ταξιδεύω τη μοναξιά μου στο σώμα σου.
Δεν είμαι εγώ
είναι τα κύματα των αναμνήσεων που σ’ αγγίζουν.
Είναι η φωτιά της επιθυμίας που φέγγει
μέσα σ’ αυτή τη νύχτα-μελανοδοχείο.
Κι εγώ
μια σταγόνα μελάνης που απ’ το λευκό της κελί
ονειρεύεται χάρτινα τοπία.
Αχιβάδα οι λέξεις σου
φέρνουν την Αφροδίτη στην ακτή της ψυχής.
ΟΥΡΑΝΟΣ
Κάθε φορά που
σε κοιτά τ’ αναπόφευκτο
σ’ αγγίζει ο ουρανός
κι αλλάζεις.
Δες, κόβω ένα κομμάτι του:
δεν τρέχει αίμα
όνειρα μόνο, ευχές, λίγες ελπίδες
στάζουν στα χέρια μου
θα τα κάνω μολύβι
να βάλω τον τόνο
στη λέξη έρωτας.
Τέλος, παραθέτω το ποίημά μου «Νήμα» με το οποίο κέρδισα το Γ΄ βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης «Αγαπήνεια 2010» και το οποίο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 514(1-3)του περιοδικού «Νέα Σκέψη»:
ΝΗΜΑ
Πλέκω και ξεπλέκω το νήμα των αναμνήσεων.
Η θύμησή σου κουβάρι, μαμά.
Να το κάνω κασκόλ
να το φορώ στο λαιμό μου
σα βρόχο.
Να το κάνω μίτο
να μου δείχνει το δρόμο στους λαβυρίνθους
κι ας είναι σπασμένη η κλωστή τόπους-τόπους
κι ας ξέρω πως δεν θα σε βρω:
αντί για σένα θα συναντώ
παντού τον Μινώταυρο.
12 σχόλια:
Το ότι χειρίζεσαι άριστα τη γλώσσα μας, σίγουρα, δεν χρειάζεται να το επισημάνω.
Το ότι τη χειρίζεσαι με τόση ευαισθησία είναι κάτι στο οποίο οφείλω να σταθώ, με απόλυτο σεβασμό.
Εξαιρετικά όλα. Λάτρεψα τη ΓΡΑΦΗ και συγκινήθηκα βαθύτατα με το ΝΗΜΑ.
(Ελπίζω να μας κάνεις τη τιμή να διαβάσουμε σύντομα και άλλα – είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις μείνει σε αυτά)
Ευχαριστώ πάααααρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Η τιμή είναι δική μου.
καθε τοσο μια νεα οψη σου μας ξαφνιαζει.......
ειναι αραγε για καλο..?
ή
επικινδυνα αφυπνηζεις τα ενστικτα μας......
Έχω αποφασίσει εδώ και χρόνια να μη διαβάζω συχνά ποίηση, με σκοτώνει η αμεσότητά της, είναι σαν μαχαίρι στο κόκκαλο. Συνεπώς η γνώμη μου δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, θα την εκφράσω πάντως.
Τα ποιήματά σου είναι πολύ όμορφα. Το ΝΗΜΑ αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, εξαίρετο δείγμα αυτής της αμεσότητας που ανέφερα παραπάνω. Πονάει. Πονάει πολύ. Μπράβο σου!
Εγώ πάλι, δεν διαβάζω ποτέ ποίηση (εκτός απ' αυτην που διάβαζα στα σχολικά βιβλία) και δεν μου άρεσε κανένα από αυτα.
Δεν θα έπρεπε ως ποιήματα, να έχουν κάποιο μέτρο?
@VAGOS
Είδες Βαγγέλη; Όλο εκπλήξεις είμαι. Φταίει το ζώδιό μου. Όπως μου είπε κάποτε ένας αστρολόγος που είχε κοιτάξει τον γενέθλιο χάρτη μου, "κανένας δεν ξέρει όλες τις όψεις σου ποτέ". Ούτε και ο ίδιος μου ο εαυτός, θα συμπλήρωνα...
@ΑΙΘΗΡ
Για αδιευκρίνιστους λόγους, υπάρχει μέσα μου το αίτημα τα ποιήματα που γράφω να συνυφαίνονται με κάποια ανατροπή. Ταυτόχρονα, πρέπει να είμαι ειλικρινής. Αυτό καμιά φορά οδηγεί σε αιχμηρές διατυπώσεις. Σ' ευχαριστώ πολύ που "βγήκες από το δρόμο σου" για να διαβάσεις τα ποιήματά μου...
@libero
Το ίδιο ισχύει και για σένα, libero (θα μου πεις ποτέ το όνομά σου;). Σ' ευχαριστώ πολύ που, παρόλο που δεν διαβάζεις ποίηση, μπήκες στον κόπο να διαβάσεις την ανάρτησή μου.
Όχι η σύγχρονη γραφή δεν απαιτεί μέτρο ή ρίμα για τα ποιήματα.
Βρε μανία με το όνομα... :)
Δεν βρίσκω κανένα λόγο να το δημοσιεύσω, υπάρχουν όμως λόγοι για το αντίθετο.
1) Δεν παίζει κανένα ρόλο, στον σχολιασμό των αναρτήσεων.
2) Η αναφορά σε ονόματα, αντί στα ψευδώνυμα που επιλέξαμε, προκαλεί σύγχιση στον αναγνώστη που θα τύχει να διαβάσει για πρώτη φορά κάποια ανάρτησή σου. Θα πρέπει να κάνει τον ντετέκτιβ, για να βρει την αντιστοίχηση όνομα-ψευδώνυμο.
3) Μπορεί να δημιουργηθεί μια ψευδαίσθηση οικειότητας ή και φιλίας, κάτι, που δεν επιθυμώ.
Εσυ;
Ποιος το καθορίζει την μόδα της σύγχρονης ποίησης;
Και κάτι άλλο, τα ποιήματα γράφονται πάντα στον πρώτο ενικό ή εσύ, το επιλεγείς αυτό;
Ιουλιέτα: "Τι είναι ένα όνομα; Το ρόδο θα μύριζε εξίσου γλυκά όπως και να το 'λέγαν". (Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, σε ελεύθερη δική μου απόδοση).
Δεν θέλω να σε αποκαλώ με το όνομά σου στα σχόλια, απλά θέλω να το ξέρω, επειδή είναι τόσα χρόνια που μιλάμε. Όπως θα ήθελα να ξέρω και άλλα πράγματα για σένα. Ναι, προσωπικά έχω την αίσθηση της οικειότητας μαζί σου, παρότι δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για σένα, αλλά αν δεν είναι αμοιβαία, πάω πάσο!
Η ποίηση, όπως κάθε δημιουργία, είναι κάτι το "ζωντανό", δηλαδή εν τη γενέσει του πάντα. Ως τέτοιο, μπορεί να ακολουθήσει διάφορες πορείες (τα λεγόμενα "ρεύματα").
Τα τελευταία (αρκετά) χρόνια έχει εγκαταλειφθεί η ρίμα ή, για να ακριβολογήσω, έχει παράλληλα αναπτυχθεί και μάλλον επικρατήσει η χωρίς ρίμα ποιητική γραφή. Ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης (μερικοί από τους πολύ μεγάλους σύγχρονους ποιητές) έγραφαν ελεύθερο στίχο. Δεν έχω νιώσει ποτέ την ανάγκη να γράψω κάπως αλλιώς, νομίζω ότι ο ελεύθερος στίχος επιτρέπει στον δημιουργό αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του, ελευθερία.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα. :)
Δημοσίευση σχολίου