11 Ιουλ 2011

Η ζωή ως μετάφραση

You are the author of your own portrait.
(“The Mechanics of Happiness: Engineering a Positive Approach to Your Life”)

Είμαστε όμως εμείς οι συγγραφείς της ζωής μας; Τι από όλα όσα γράφουμε έχουμε πραγματικά επιλέξει; Τι μερίδιο έχουμε στη συγγραφή όσων μας συμβαίνουν; Έχουμε στ’ αλήθεια τον έλεγχο; Και γιατί τότε υπάρχουν ο αστάθμητος παράγοντας, η αναποδιά και η έκπληξη; Απλούστατα επειδή μάλλον ΔΕΝ είμαστε εμείς οι συγγραφείς της ζωής μας.

Η ζωή μας είναι ένα κείμενο γραμμένο σε ξένη γλώσσα, το οποίο προσπαθούμε να μεταφράσουμε από τη στιγμή που θα γεννηθούμε στοχεύοντας, όπως κάθε ευσυνείδητος μεταφραστής, στη βέλτιστη δυνατή απόδοση. Καθώς όμως δεν μπορούμε να έχουμε ολόκληρη την εικόνα ποτέ και το κείμενο είναι ανοικτό και εν εξελίξει πάντα, καταλήγουμε σε εικασίες και προσωπικές ερμηνείες που συχνά υποκινούνται από την ανάγκη μας για παρηγοριά.

Μια και το μεταφραστικό μας εργαλείο, ο νους μας, υπόκειται σε μεροληψίες και σφάλματα από την κατασκευή του, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα μετάφρασμα που πάσχει: ενσωματώνει πολλές παρερμηνείες κι αυθαιρεσίες, επέχει όμως για τον καθένα μας θέση αξιώματος, με αποτέλεσμα να πληγωνόμαστε αφάνταστα όταν αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να αμφισβητηθεί.

Είναι άλλωστε η προσωπική μας ιστορία στην οποία είμαστε πρωταγωνιστές. Ή μήπως δεν ισχύει ούτε αυτό και είμαστε απλά κομπάρσοι;

5 σχόλια:

markos είπε...

Η ελευθερία των επιλογών μας περιορίζεται από τις υπάρχουσες συνθήκες και δυνατότητες.
Τελικό αποτέλεσμα , μια συνισταμένη.

Christina Linardaki είπε...

Αυτό αγαπητέ markos ισχύει σε μια πρώτη ανάγνωση, γιατί οι επιλογές που κάνουμε εξαρτώνται από το ποιοι είμαστε. Έχουμε επιλέξει εμείς το ποιοι είμαστε; Μας έδειξε κάποιος ένα μενού και είπαμε δύο τζατζίκια, μία πατάτες; Κι αν ξεκινήσεις με τζατζίκια και πατάτες, είναι δύσκολο να φτιάξεις γκουρμέ δείπνο. Καταλαβαίνεις, ελπίζω, τι εννοώ.

Mode Production είπε...

Τρέχω, τρέχω, τρέχω…ιδρώνω, κλείνω τα μάτια μου όμως κοιτάω πίσω.
Ιδρώνω, φοβάμαι, κρύβομαι, διψάω, φοβάμαι, τρέχω, με φωνάζουν,
με μαλώνουν, σκοντάφτω, πέφτω, υποφέρω. ‘Οχι, δεν μπορεί, φοβάμαι…Κλείνω τα μάτια γιατί φοβάμαι, φυσάει, σηκώνομαι και τρέχω. Τρέχω και κλαίω όταν τα μάτια μου είναι κλειστά, δάκρυα ξηρά κόντρα στον άνεμο.
Κρύβομαι …ζεσταίνομαι, ανατριχιάζω, ηρεμώ, λαχταρώ, χαμογελάω, φοβάμαι ακόμη και το αγνοώ, χασκογελάω μόνη μου, τα μάτια μου είναι καταπονημένα αλλά το στήθος μου ανάλαφρο…Φρικάρω με το ανθρώπινο της φύσης μου,
…το αληθινό μου!
Τι ικανοποίηση τόση αγωνία για την λύτρωση! Κι όσοι με έβρισαν, με κυνηγήσανε, με προσβάλανε με έκαναν να φοβάμαι,
μου δώσανε την ευκαιρία να δω ποια είμαι … την δική μου ταυτότητα και πως θα αφήσω ίχνη…Βe, watch, listen, taste, apreciate what´s you are, respect where you come from,
… Be-athens!
Της Μιxαέλας Ξ.

www.be-athens.com

Ανώνυμος είπε...

Εάν η ζωή ήταν μεταφραση τοτε ο θεός είναι κακός μεταφραστής!

Christina Linardaki είπε...

Ευχαριστώ για το μεταφραστικό εργαλείο. Δεν νομίζω να φταίει ο θεός, μάλλον εμείς που μας διαφεύγει η βασικότερη γλώσσα...