27 Σεπ 2011

Κουκούτσια από κεράσια

Στη διάρκεια οικογενειακής επίσκεψής μας στο σπίτι ενός συμμαθητή του Γιάννη, μάθαμε πως η μαμά του παιδιού βγάζει τα κουκούτσια από τα κεράσια για να μπορεί να τα τρώει πιο εύκολα ο γιος της. Στην αρχή, μου φάνηκε καλή ιδέα. Θα γλίτωνα και τα ζουμιά πάνω στις μπλούζες που στύβουν και δεν βγαίνουν με τίποτε. Έπιασα λοιπόν κι εγώ κι έβγαλα τα κουκούτσια απ’ τα κεράσια των παιδιών μου, αντί όμως να τα φάνε με μεγαλύτερη όρεξη, διαπίστωσα ότι τα έτρωγαν με μεγαλύτερη δυσκολία. «Τι συμβαίνει;», τα ρώτησα. Η Μαρίζα μου απάντησε: «Δεν είναι το ίδιο ωραία». Έβαλα κι εγώ ένα στο στόμα μου. Απίστευτο, αλλά αληθινό: το κεράσι σα να μην είχε την ίδια γεύση, σα να μην ήταν το ίδιο!

Όπως καθετί (αηδία έχω πια καταντήσει), έτσι και το θέμα των κουκουτσιών με προβλημάτισε. Σκέφτηκα λίγο τον συμμαθητή του Γιάννη. Το παιδί αυτό είναι μάλλον υπερπροστευμένο. Η μαμά του δεν το στέλνει σε όσες σχολικές εκδρομές έχουν αθλοπαιδιές, για να μην ιδρώσει και κρυώσει ή για να μην πάθει ηλίαση. Τον κρατάει στο σπίτι με το πρώτο αψού, «για να αποφύγει τα χειρότερα». Κάθεται και του αναλύει το παραμικρό, γιατί μίλησε το παιδί έτσι στον τάδε ή γιατί έκανε εκείνο στον δείνα. Τον έφερε στη σχολή τάε κβο ντο που πηγαίνει ο Γιάννης κι έβαλε τα κλάματα από το πρώτο μάθημα.

«Ντροπιάστηκα», παραπονιόταν μετά ο Γιάννης, αιφνιδιάζοντάς με. «Γιατί καλέ;!» τον ρώτησα έκπληκτη. «Ε να, αφού μόνο εγώ τον ήξερα, ήταν δικός μου φίλος, τι θα σκέφτηκαν όλοι;», μου απάντησε, αφήνοντάς με άναυδη – διότι φυσικά έχω λησμονήσει πια το peer pressure που ασκείται στην παιδική ψυχολογία, την αφόρητη ψυχολογική πίεση δηλ. να είναι κανείς αποδεκτός από τα άλλα παιδιά σε μια ομάδα. Από τη δική του οπτική, είχε φυσικά δίκιο. Όμως η δική μου δουλειά είναι να τον μάθω να υπερασπίζεται ό,τι αγαπάει, ιδίως τους φίλους του, χωρίς να υπολογίζει την αντίδραση των άλλων, να τον μάθω δηλαδή να αντέχει να είναι ο εαυτός του. Κι ας πρέπει να το παλέψει λίγο.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, όχι, δεν πρέπει να βγάζουμε τα κουκούτσια απ’ τα κεράσια. Αν το κεράσι έχει κουκούτσι, πρέπει να μάθει να το τρώει έτσι το παιδί. Αν στο διπλανό θρανίο υπάρχουν δυο ταραξίες που σκουντιούνται, πρέπει να μάθει το παιδί να μην τους δίνει σημασία και να προσέχει τον δάσκαλο. Με άλλα λόγια, να μάθει να μην στέκεται σε κάτι που θα μπορούσε να το ενοχλήσει, πόσο δε μάλλον να το κάνει πενηνταράκια στο μυαλό του, αλλά να το προσπερνάει, να μένει προσηλωμένο στους δικούς του στόχους. Ακόμα κι αν καμιά φορά δαγκώσει το κουκούτσι, με κίνδυνο να του σπάσει το δόντι.

8 σχόλια:

libero είπε...

Ώστε.. , τα κουκούτσια ευθύνονται για την 2μηνη αποχή... :D


Θυμάμαι που διαγωνιζόμουν με τον ξάδερφο για το ποιος θα φάει τα περισσότερα κεράσια. Βάζαμε το χρονόμετρο και μετά μετρούσαμε τα κουκούτσια. Κάθε κατάποση του κουκουτσιού ήταν απώλεια αποδεικτικού στοιχείου και χάσιμο χρόνου.

Μετά δοκιμάσαμε να βάζουμε 2 και 3 κεράσια ταυτόχρονα στο στόμα και διαπιστώσαμε πως το ξεκουκουτσωμα ήτα πιο χρονοβόρο από το να τα βάζουμε ένα-ένα.

Christina Linardaki είπε...

Χα χα όχι, δεν φταίνε τα κουκούτσια, ή μάλλον φταίει το κουκούτσι που έγινε το μυαλό μου (συρρικνώθηκε) και δεν είχε ιδέες.

Ωραία περνούσατε με τον ξάδερφο, εγώ με τα δικά μου ξαδέρφια παίζαμε κυνήγι θησαυρού, γιουροβίζιον και διάφορα άλλα χαζά που τα θυμάμαι τώρα και γελάω!

Καλό φθινόπωρο.

ΑΙΘΗΡ είπε...

Εμείς, πάλι,διαγωνιζόμαστε στο ποιος θα φτύσει πιο μακριά το κερασοκούκουτσο!Και διαπιστώσαμε ότι, με την κατάλληλη τεχνική, ένα κουκούτσι μπορεί να πάει πολύ μακριά και να σε παρασύρει κι εσένα μαζί του!
Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν!

Christina Linardaki είπε...

Το θέμα είναι να μην παρασύρει μόνο κανένα δόντι, το να μας παρασύρει ολόκληρους μια χαρά μου κάνει...

Φιλάκια πολλά!

markos είπε...

Φιλοσόφησες σωστά σε ένα σπουδαίο θέμα , ξεκινώντας από κάτι μικρό και ασήμαντο.
Χωρίς δυσκολίες δεν υπάρχει γλύκα και απόλαυση.

Christina Linardaki είπε...

Όλα (φαίνονται να) πηγαίνουν σε ζευγάρια σ' αυτή τη ζωή. Ή ίσως φταίει ο εγκέφαλός μας που τα ερμηνεύει έτσι. ;)

Χουλκ είπε...

Θα έλεγα πως δουλειά του γονιού είναι να διδάσκει, σε καθημερινή βάση, στο παιδί του, την ισορροπία ανάμεσα στις αντιθέσεις της ζωής : στη γλύκα του ώριμου φρούτου από τη μια και στη σκληράδα του κουκουτσιού από την άλλη, στην ανάγκη ενσωμάτωσης στην ομάδα αλλά και στη διατήρηση των προσωπικών επιλογών, στα κάθε λογής "θέλω" και στα αντίστοιχα "πρέπει".
Και βέβαια, από την όλη διαδικασία να διδαχθεί και ο γονιός ο ίδιος να ισορροπεί ανάμεσα στην υπερπροστασία και στη πλήρη ελευθερία του παιδιού, ανάμεσα στη προβολή των δικών του επιλογών πάνω στο παιδί και στο σεβασμό της προσωπικότητας του παιδιού του, όπως αυτή διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα.
Και πραγματικά, δεν είμαι -ακόμα- σε θέση να πώ, ποιός από τους δυο μαθητές πρέπει τελικά να μάθει τα περισσότερα : το παιδί ή ο γονιός.

Christina Linardaki είπε...

Δεδομένου ότι τα παιδιά δεν έρχονται με ενσωματωμένο φύλλο οδηγιών στη συσκευασία, θεωρώ ότι οι γονείς είναι "αεί διδασκόμενοι", αν και αυτό είναι μάλλον δεδομένο. Το δύσκολο μάλλον είναι να έχουν και οι ίδιοι επίγνωση του γεγονότος....