Δεν είναι καθολική η σύμπνοια πάντως, μη νομίζεις - στους 10 ανθρώπους με τους οποίους συζήτησα τα γεγονότα με τις παρελάσεις, οι 2 τα καταδίκασαν.
Ωστόσο πήγαμε κι εμείς στην παρέλαση να καμαρώσουμε τον πιτσιρίκο μας ανάμεσα στους προσκόπους. Στον Δήμο μας δεν σημειώθηκαν προπηλακισμοί, αλλά ήταν αξιοσημείωτη η παγωμάρα που απλώθηκε όταν πέρασαν οι επίσημοι μπροστά από τον κόσμο για να πάνε στην εξέδρα. Και ήταν οξεία η αντίθεση με το χειροκρότημα που ξέσπασε μόλις πέρασε η σημαία. Και με το αντίστοιχο χειροκρότημα μόλις πέρασαν κάποιοι φουκαράδες καθηγητές της ΟΛΜΕ με πανό.
Εννοείται ότι χειροκροτήσαμε πολύ και τα παιδιά μας - μολονότι δεν μπορέσαμε να μην παρατηρήσουμε για μια ακόμη φορά ότι το τακούνι και το μίνι μέχρι τον Θεό πήγαινε σύννεφο στα κορίτσια γυμνασίου και πάνω. Καλέ, κάποια δεν μπορούσαν καλά-καλά να περπατήσουν με τα δωδεκάποντα. Θέλει κότσια το τακούνι που έγραφες κι εσύ!
Αχ, το ξέρω για την σύμπνοια -και το θάρρος. Είπα πως αν τα γιορτάσουμε ως ενδεικτικό, ως θαύμα μιας άλλης δύσκολης χρονικής στιγμής, μήπως τα ξαναψάξουμε. Μπορεί και να τα ξαναβρίσκαμε.
Μίνι και τακούνι στις παρελάσεις είναι λίγο εκτός συμφραζομένων, σαχλά. Λείπει και η παλιά καταπίεση που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για απελευθέρωση του θελκτικού.
[Γενικότερα, όμως, ας τιμήσουμε τα τακούνια, τα μίνι, και όλα τα σέξι (διακριτικά ή κραυγαλέα) που θέλουν αντοχές. Νοστιμίζουν τη μέρα και τη ζωή -για εμάς και, φαντάζομαι, και για εσάς τις ανθεκτικές και θαρραλέες. Ε, παρεκτρέπονται κι αυτά, αλήθεια είναι... Μα και η πολλή καλαισθησία πέφτει βαριά ενίοτε!]
7 σχόλια:
...τους ΄ναιναικους΄.....θα γιορτασουμε !!! θα ειναι ολοι στη παρελαση...
Γιορτάζουμε το λογικό, να πεις όχι, στον εισβολέα.
@vagos
Άντε μετά να εξηγήσεις στα παιδιά γιατί δεν θέλεις να τα στείλεις...
@libero
Τι είναι λογικό πια, βέβαια, δεν είναι και πολύ σίγουρο.
Ίσως η σύμπνοια και το θάρρος απέναντι στις δυσκολίες αξίζει να γιορταστούν.
Καλημέρα aerosol
Δεν είναι καθολική η σύμπνοια πάντως, μη νομίζεις - στους 10 ανθρώπους με τους οποίους συζήτησα τα γεγονότα με τις παρελάσεις, οι 2 τα καταδίκασαν.
Ωστόσο πήγαμε κι εμείς στην παρέλαση να καμαρώσουμε τον πιτσιρίκο μας ανάμεσα στους προσκόπους. Στον Δήμο μας δεν σημειώθηκαν προπηλακισμοί, αλλά ήταν αξιοσημείωτη η παγωμάρα που απλώθηκε όταν πέρασαν οι επίσημοι μπροστά από τον κόσμο για να πάνε στην εξέδρα. Και ήταν οξεία η αντίθεση με το χειροκρότημα που ξέσπασε μόλις πέρασε η σημαία. Και με το αντίστοιχο χειροκρότημα μόλις πέρασαν κάποιοι φουκαράδες καθηγητές της ΟΛΜΕ με πανό.
Εννοείται ότι χειροκροτήσαμε πολύ και τα παιδιά μας - μολονότι δεν μπορέσαμε να μην παρατηρήσουμε για μια ακόμη φορά ότι το τακούνι και το μίνι μέχρι τον Θεό πήγαινε σύννεφο στα κορίτσια γυμνασίου και πάνω. Καλέ, κάποια δεν μπορούσαν καλά-καλά να περπατήσουν με τα δωδεκάποντα. Θέλει κότσια το τακούνι που έγραφες κι εσύ!
Αχ, το ξέρω για την σύμπνοια -και το θάρρος. Είπα πως αν τα γιορτάσουμε ως ενδεικτικό, ως θαύμα μιας άλλης δύσκολης χρονικής στιγμής, μήπως τα ξαναψάξουμε. Μπορεί και να τα ξαναβρίσκαμε.
Μίνι και τακούνι στις παρελάσεις είναι λίγο εκτός συμφραζομένων, σαχλά. Λείπει και η παλιά καταπίεση που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για απελευθέρωση του θελκτικού.
[Γενικότερα, όμως, ας τιμήσουμε τα τακούνια, τα μίνι, και όλα τα σέξι (διακριτικά ή κραυγαλέα) που θέλουν αντοχές. Νοστιμίζουν τη μέρα και τη ζωή -για εμάς και, φαντάζομαι, και για εσάς τις ανθεκτικές και θαρραλέες. Ε, παρεκτρέπονται κι αυτά, αλήθεια είναι... Μα και η πολλή καλαισθησία πέφτει βαριά ενίοτε!]
Δημοσίευση σχολίου