Διανύουμε την εποχή της προσωπικής πίστης, θρησκείας ή αλήθειας, μια εποχή που ο σκεπτόμενος άνθρωπος είναι έτοιμος και ικανός να δημιουργήσει και να ζήσει μέσα στη δική του ερμηνεία του κόσμου, χωρίς δηλαδή να χρειάζεται να ασπαστεί κάποιο δόγμα, κάποια έτοιμη διδασκαλία ή θεωρία.
Είναι μια εποχή που λίγοι προέβλεψαν και ακόμη λιγότεροι είχαν την τόλμη να αποκαλύψουν, όμως μια εποχή σημαντική, όπου προσδιορίζοντας καθένας για τον εαυτό του τον κόσμο και τη θέση του σε αυτόν, διαστέλλει τα όρια του ο,τιδήποτε γνωρίζαμε.
Αναμφισβήτητα, είναι μια εποχή σκληρής δουλειάς. Όπως λέει ο Ken Wilber, ας μην προσδοκούμε τη νιρβάνα, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να έρχεται κανείς ξανά και ξανά, προκειμένου να δημιουργεί άκοπα τα νέα σύνορα της σκέψης, του κόσμου, της εξέλιξης.
Και μέσα σε αυτή τη χαρούμενη εργασία, σε αυτή τη σημαντική ευκαιρία, είναι απαραίτητο να έχει φτάσει μέσα του σε έναν προσδιορισμό της φύσης και της διάθεσης του σύμπαντος: εντέλει, ζούμε σε έναν έκπτωτο κόσμο ή ο Θεός «τα πάντα εν σοφία εποίησε»; Ο υλικός κόσμος είναι «κακός» και αντιδιαστέλλεται με κάποιον άλλον, «καλό»; Και μέσα σε αυτόν, εγώ εντέλει τι είμαι; Πνεύμα, ύλη, ψυχή; Και ποια η σχέση μου με τον Θεό; Είμαι κάτι ξένο ως προς Αυτόν, όπως η καρέκλα με τον ξυλουργό που την έφτιαξε, είμαι κάτι που μετέχει στην ουσία Του; Και πόσο από το τι είμαι μπορώ να γνωρίζω;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου