Η άμμος κάτω από το νερό σχημάτιζε πλατιές λωρίδες, ποταμούς και παραπόταμους από ηλιαχτίδες πλεγμένες μεταξύ τους, λίγα μόνο μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Καθώς κοιτάζαμε το αλλόκοτο θαλάσσιο τοπίο κάτω μας, είδαμε δυο φωτεινά στριφογυριστά μονοπάτια, που στην αρχή προχωρούσαν χωριστά, μετά όμως συνέχιζαν παράλληλα και στο τέλος ενώνονταν σε κάποιο σημείο. Γύρω τους ξεχύνονταν χιλιάδες άλλα σαν κλαριά μέσα σε ένα δάσος από ιτιές.
Πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση, συλλογίστηκα. Κάτι σχηματίζει αυτές τις γραμμές, αυτά τα χνάρια.
(...)
“Πόσες απόψεις του εαυτού μας υπάρχουν τέλος πάντων, Πάι;”, ρώτησα.
Εκείνη γέλασε και κοίταξε από το παράθυρο τα χνάρια. “Πόσες μπορείς να φανταστείς; Είναι αμέτρητες.”
“Όλα τούτα τα χνάρια είμαστε εμείς;”, ρώτησε η Λέσλι αποσβολωμένη. “Όσο φτάνει το μάτι μας, όπου κι αν πετάξουμε, αυτά τα χνάρια είναι οι δικές μας επιλογές;”
Η Πάι κούνησε το κεφάλι της.
Ακόμα δεν αρχίσαμε, συλλογίστηκα, κι είναι ήδη απίστευτο. “Και τι γίνεται με τους άλλους ανθρώπους, Πάι; Πόσες ζωές υπάρχουν μέσα σε ένα σύμπαν;”
Εκείνη με κοίταξε κατάπληκτη, λες και δεν είχε καταλάβει την ερώτησή μου. “Πόσες ζωές υπάρχουν σε ένα σύμπαν, Ρίτσαρντ;”, ρώτησε. “ΜΙΑ”.
(από το βιβλίο “Ένα” του Richard Bach, σε μετάφραση Π. Μοσχοπούλου, εκδόσεις Διόπτρα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου