Από την αρχή του blog, αυτό που προσπάθησα να μεταδώσω είναι η αίσθηση της ενότητας (ή μη χωριστικότητας) με τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο, ο οποίος είναι ένας κόσμος στην ουσία του καλός που όμως έχουμε μάθει να ανιχνεύουμε και να “διαβάζουμε” μέσα από πόλους αντιθέτων, γεγονός που δημιουργεί παρερμηνείες για τη φύση του και για τη δική μας.
Προσπάθησα λοιπόν να ανασκευάσω διάφορες “κοινές” ιδέες, όπως ότι ο κόσμος είναι κακός ή έστω ότι παραπαίει ανάμεσα στο υποτιθέμενο καλό-κακό με αμφίβολο ακόμη αποτέλεσμα, ότι υπάρχει μια αλήθεια η οποία μονίμως μας διαφεύγει μέχρις ότου αφυπνιστούμε σε κάποια άγνωστη μελλοντική ζωή και την κατακτήσουμε ή ότι είμαστε παιδιά κατώτερων θεών. Τέτοιου είδους ιδέες που αντανακλώνται σε αντίστοιχες στάσεις ζωής μάς πειθαναγκάζουν να θέτουμε την ίδια μας την ύπαρξη σε αμφιβολία, να αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν ως κάτι το εχθρικό και να καταλαμβανόμαστε από φόβο, αναστέλλοντας επ' αόριστον την ανάπτυξη της συνειδητότητάς μας.
Για να πάψουμε να υμνούμε έναν απρόσιτο Θεό νιώθοντας απόβλητοι μέσα στον ίδιο μας τον κόσμο και χείριστοι των χειρίστων, εμείς που είμαστε πλασμένοι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, είναι απαραίτητο να πιστέψουμε και να νιώσουμε με το σύνολο της ύπαρξής μας ότι βρισκόμαστε σε έναν καλό κόσμο και όχι μόνο αυτό, αλλά ότι αποτελούμε αδιάρρηκτη ενότητα με αυτόν.
Γιατί μέσα από αυτή την πίστη και αυτή την αίσθηση θα ανατείλει ένας νέος κόσμος, ένας κόσμος όπου τα “αντίθετα” δεν θα φαίνονται τόσο αντίθετα πια. Αυτός είναι ο μεταφυσικός χώρος. Από τη στιγμή που ενώνουμε τα αντίθετα, γινόμαστε πολίτες του. Όσο τα χωρίζουμε, είμαστε για πάντα κάτοικοι του φυσικού.
Και η ένωση των αντιθέτων επιτρέπει την αυθόρμητη επικοινωνία μεταξύ του μέσα και του έξω, του πάνω και του κάτω, μεταξύ των νόμων και των δυνάμεων που διέπουν όλες τις εκδηλώσεις. Ξαφνικά θα νιώθουμε ότι οι αποφάσεις μας λαμβάνονται και οι πράξεις μας πραγματοποιούνται πριν προλάβει να λειτουργήσει η τυπική λογική, ο κατώτερος δηλαδή νους μας. Θα βρεθούμε σε μια κατάσταση ειρήνης, πληρότητας, μακαριότητας, όπου το ίδιο μας το γίνεσθαι θα εκπληρώνεται με μια σοφία που μας διαφεύγει, αλλά στην οποία έχουμε απόλυτη πίστη.
Αυτή είναι η άφεση, η ενεργητική εγκατάλειψη.
Η άφεση είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε τα πάντα, να κάνουμε θαύματα. Μέσα από την εγκατάλειψη, την παράδοση αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως “ατομική” ή “προσωπική” δύναμή μας. Μέσα από την αδυναμία μας. Όλοι οι Νόμοι και οι Δυνάμεις της φύσης βρίσκονται μέσα μας. Χρειάζεται να τις αφήσουμε να αναδυθούν, να μας γεμίσουν, να μας κατακλύσουν. Τα μεγάλα έργα μόνο έτσι γίνονται. Τα μικρά έργα γίνονται με τη δύναμη του ανθρώπου. Τα μεγάλα με την αδυναμία του. Που δεν είναι αδυναμία, είναι Σοφία.
Μα για να φτάσουμε εκεί είναι απαραίτητο να αποκαταστήσουμε μέσα μας την αίσθηση της ασφάλειας που μπορεί ίσως να συνοψιστεί σε μια φράση σαν αυτή: “ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, δεν φοβάμαι, ξέρω ότι ανήκω στο σύμπαν και ότι με προσέχει”, γνωρίζοντας ότι θα υπάρξουν φορές που το σύμπαν θα μας “προσέξει” με τρόπο που θα δυσκολευτούμε να καταλάβουμε και αγαπώντας το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουμε...
Έτσι θα αναδυθεί μια καθολική αίσθηση του “ανήκειν” και θα εκπληρωθεί η βαθύτερή μας επιθυμία. Γιατί, στην πραγματικότητα, το μόνο πράγμα που επιθυμεί ο άνθρωπος, το μόνο που εύχεται, είναι όχι να του ανήκουν τα πράγματα και οι άλλοι, αλλά να ανήκει ο ίδιος σε αυτά.
Και τότε θα υμνήσουμε τον Θεό και το Σύμπαν κάπως διαφορετικά: σαν άξια παιδιά Τους, σαν ζωντανά τμήματά Τους και δεν θα νιώσουμε ποτέ πια σαν χείριστοι των χειρίστων. Όχι μόνο αυτό, έχοντας κατακτήσει το πράσινο μιμίδιο, θα μπορούμε να διευρύνουμε τα όρια της συνείδησης και της ζωής περαιτέρω. Όταν η διεύρυνση της προσωπικής συνείδησης του εγώ φθάσει στο όριο της κοσμικής συνείδησης, στο όριο του “εκείνος”, όταν το “εγώ” ανοίξει μέχρι τα όρια του “εκείνος”, το γεγονός αυτό θα σημάνει τη συνάντηση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του. Και τότε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου