“Πού σταματάμε εμείς και πού αρχίζουν οι άλλοι μέσα σε τούτο το δωμάτιο;” ρώτησα, παίρνοντας τρυφερά το χέρι της.
Ούτε κι εγώ ήξερα. Πού αρχίζει και πού τελειώνει το μυαλό και το πνεύμα, πού αρχίζει και πού τελειώνει το ενδιαφέρον, πού βρίσκονται τα όρια της γνώσης, της αναζήτησης και της αγάπης;
Αμέτρητες φορές είχαμε ευχηθεί να είχαμε περισσότερα σώματα! Μερικά ακόμη σώματα, για να ζούμε ταυτόχρονα μέσα τους. Θα πηγαίναμε να ζήσουμε ήρεμα, ολομόναχοι μέσα στην ερημιά, για να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει με ειρήνη, να εξημερώσουμε άγρια ζώα, να καλλιεργήσουμε τη γη και να ζήσουμε κοντά της, και την ίδια στιγμή θα είμαστε κάτοικοι της πόλης, θα συνωστιζόμαστε μέσα στα πλήθη, θα βλέπαμε ταινίες ή θα τις γυρίζαμε οι ίδιοι, θα παρακολουθούσαμε διαλέξεις ή θα τις δίναμε οι ίδιοι. Χρειαζόμαστε περισσότερα σώματα για να συναντάμε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, και ταυτόχρονα να είμαστε μόνοι μαζί, για να χτίζουμε γεφύρια και καταφύγια, για να μαθαίνουμε όλες τις γλώσσες, να εκμεταλλευόμαστε όλες τις κλίσεις μας, να μελετάμε, να εφαρμόζουμε και να διδάσκουμε ό,τι ξέρουμε, να δουλεύουμε μέχρι να πέσουμε κάτω εξαντλημένοι.”
(Richard Bach, όπ.π.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου