Περί_ουσίας

Η προσωπικότητα λοιπόν στερείται ελευθερίας – ενέχει διάφορους βαθμούς καταναγκασμού και μια απώλεια του εαυτού σε παραισθήσεις και αυτοματοποιημένες/μηχανι(στι)κές αντιδράσεις (μάλιστα, καθώς πρόκειται για σχετικά παγιωμένες καταστάσεις, είναι σχετικά εύκολο να περιγραφούν και να δημιουργηθεί έτσι μια τυπολογία της προσωπικότητας). Η ουσία, από την άλλη, συνεπάγεται καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ελευθερία και ως τέτοιες είναι δυναμικές και πάντα εξελισσόμενες – όχι μόνο ως έκφραση της ζωής αλλά ως ζωοδότριες (γενέτειρες της ζωής) οι ίδιες.

Γιατί στην ουσία περιλαμβάνονται η χαρά, η αγάπη, η συμπόνοια, η δύναμη, η κατανόηση και πολλές άλλες ανεκτίμητες ποιότητες. Επιπροσθέτως, η ουσία μας αφυπνίζει στην ομορφιά που εκτυλίσσεται γύρω μας – στα δώρα της φύσης και στο θαύμα των άλλων ανθρώπων. Πέραν αυτών, επιφέρει μια διαρκής ροή κατανόησης, γνώσης και επίγνωσης.

Όταν λειτουργούμε από την ουσία μας, είμαστε γειωμένοι, παρόντες και δεκτικοί ως προς τη στιγμή (ενώ η προσωπικότητα αποτελεί πάντα μια αντίδραση στο τώρα προς την κατεύθυνση του μέλλοντος λόγω της φαντασίας ή του παρελθόντος λόγω της μνήμης στα οποία βασίζεται). Μπορούμε να διακρίνουμε με ακρίβεια αυτό που χρειάζεται να γίνει και με εξαιρετική οικονομία να το διεκπεραιώνουμε χωρίς άσκοπη προσπάθεια ή αντίσταση. Είμαστε ικανοί, ουσιαστικοί και πραγματικοί .

Οι πληγές της παιδικής ηλικίας αρχίζουν να θεραπεύονται στην ψυχή και στην καρδιά μας. Όταν συμβαίνει αυτό, το εγώ ωριμάζει και γίνεται το όχημα που μπορεί να μας οδηγήσει στη μεταμόρφωσή μας.

Η ζωή δεν παύει να είναι μια διαδικασία δημιουργικής ανακάλυψης. Η ουσία εκτυλίσσεται εσαεί, δημιουργούνται νέες διαστάσεις, αναδύονται νέοι τρόποι εμπειρίας και επίγνωσης, εκδηλώνονται νέες ικανότητες. Η μετατόπιση της ταυτότητας από την προσωπικότητα στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από την πραγμάτωση του ανώτερου εαυτού της ουσίας. Και τότε υπάρχει επάρκεια, οικονομία, απλότητα, αμεσότητα. Μολονότι ζει στον κόσμο, ο άνθρωπος είναι μόνιμα συνδεδεμένος με το Επέκεινα, την Υπέρτατη Αλήθεια.

Κι όταν υπερβαίνει κανείς την προσωπικότητά του, το γεγονός της υπέρβασης αντανακλάται στην ποιότητα της ζωής του. Αποκτά – έστω και σε στιγμές – διαφάνεια και λάμψη του όντος ως αποτέλεσμα της ύπαρξής του τόσο μέσα όσο και πέρα από τον εαυτό του. Αυτή είναι η υπόσχεση και η χαρά της ανακάλυψης του εαυτού.

Επομένως, η αναζήτηση της ουσίας δεν είναι απόδραση από τη ζωή αλλά ακριβώς το αντίθετο: μια δέσμευση στο βαθύτερο επίπεδο της συνείδησής μας ότι θα συμμετάσχουμε στην ίδια μας τη δημιουργία.