Προσωπικοτήτων συνέχεια

Όπως είδαμε, η προσωπικότητα είναι το σύνολο των αντιδράσεων και των τεχνικών άμυνας που μάθαμε σε πολύ νεαρή ηλικία προκειμένου να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και να εκφραστούμε. Είναι ένα συγκεκριμένο ρεύμα συνείδησης άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μνήμη και συνίσταται ακριβώς στην ταύτισή μας με συγκεκριμένες νοητικές και συναισθηματικές καταστάσεις ή αντιδράσεις. Ως αποτέλεσμα,κομίζει μια εμπειρία του εαυτού ως κάτι πολύ μικρότερο από την ολότητα που αποτελούμε. Και το πρόβλημα είναι ότι συγχέουμε το τμήμα με το σύνολο.

Ωστόσο, η προσωπικότητα πρέπει να λειτουργεί περιοριστικά: έτσι μας κάνει να αισθανόμαστε πιο προστατευμένοι απέναντι σε έναν κόσμο που φαντάζει απειλητικός και αβέβαιος. Κατά την παιδική ηλικία, η στάση αυτή ήταν απαραίτητη: έπρεπε να ταυτιστούμε με τις ποιότητες που ανακαλύπταμε μέσα μας, προκειμένου να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο. Ως ενήλικες, όμως, έχουμε την υποχρέωση να ανακαλύψουμε και το υπόλοιπο κομμάτι της ύπαρξής μας.

Γιατί η προσωπικότητα δεν είναι όλη μας η φύση, αλλά περισσότερο μια νοητική κατασκευή που στηρίζεται στη μνήμη και τη φαντασία. Έτσι, δεν έχει αφ'εαυτής κάποια πραγματική εξουσία ή δύναμη και γι' αυτό όταν χανόμαστε μέσα της, συχνά νιώθουμε αδύναμοι, σε σύγχυση και ανασφαλείς - επειδή ακριβώς βασίζουμε την ταυτότητά μας σε κάτι πλαστό. Πράγμα που δεν συνεπάγεται ωστόσο ότι πρέπει κανείς να αναζητήσει την Ουσία του και να απαρνηθεί την προσωπικότητά του. Αντίθετα, η προσωπικότητα και η ουσία είναι αλληλένδετες, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος – του ολοκληρωμένου εαυτού.

Και η ουσία αναδύεται καθώς απελευθερωνόμαστε από τις αρνητικές πτυχές της προσωπικότητάς μας. Και καθώς αναδύεται η ουσία, η προσωπικότητα αποκτά τη σωστή της διάσταση ως ένα χρήσιμο και απαραίτητο εργαλείο ύπαρξης στον κόσμο και ως προέκταση και εκδήλωση του βαθύτερου, ουσιαστικού εαυτού.