Εγώ είμαι

Ξαφνικά συνειδητοποίησα σαν για πρώτη φορά (και συχνά μου συμβαίνει να ξαναεπισκέπτομαι τα δεδομένα της ζωής και των ιδεών μου και να' ναι σαν για πρώτη φορά, χωρίς ούτε καν μια θολή αίσθηση deja vu) πως όταν μιλάμε για το “εγώ”, μιλάμε ουσιαστικά για την προσωπικότητά μας με όλα της τα στοιχεία - και τα καλά και τα άσχημα - όχι μόνο τα άσχημα όπως συνήθως τεκμαίρουμε όταν αναφερόμαστε στο εγώ.

“Εγώ” είμαι ανασφαλής, είμαι αιθεροβάμων και πολλά άλλα, όπως επίσης“εγώ” είμαι συμπονετική, αισιόδοξη και πολλά άλλα. Εγώ επίσης κάνω με δυσκολία τις δουλειές του σπιτιού ενώ στρώνομαι με ευκολία στο διάβασμα, είμαι εργατική, είμαι αναβλητική, είμαι..., είμαι...

Όλα αυτά που “εγώ είμαι” εντέλει είναι τα ιδιαίτερα νοητικά και συναισθηματικά μου χαρακτηριστικά, τα μοτίβα συμπεριφοράς μου, το ταμπεραμέντο μου, ο τρόπος που κινούμαι και οι εκφράσεις μου, οι συνήθειες και τα γούστα μου, η ηθική και το σύστημα αξιών μου, τα πιστεύω, οι προσδοκίες και οι επιθυμίες μου, τα πάθη και οι εμμονές μου, η στάση ζωής και η νοοτροπία μου. ΟΛΑ αυτά μαζί συνθέτουν το “εγώ” μου και όλα αυτά μαζί κάνουν δυνατή την επικοινωνία και τη συνδιαλλαγή μου με τον κόσμο.

Και είναι τμήματα της Ουσίας μου ή αυτού που αποκαλούμε “Ανώτερος Εαυτός”, τα οποία εκφράστηκαν κατά την παιδική μου ηλικία και ενσωματώθηκαν σε ψυχολογικούς μηχανισμούς δράσης και αντίδρασης, αλληλεπίδρασης εντέλει, με τον κόσμο γύρω. Επομένως το εγώ είναι κομμάτι της ουσίας που μας “παγώνει”, εγκλωβίζεται σε δράσεις και αντιδράσεις που γίνονται αυτόματες κι έπειτα μας κρατούν κι εμάς εγκλωβισμένους στις στενές τους διαδρομές.

Όπως και νά'χει, η εξέλιξη είναι ένας μονόδρομος που τον περπατά κανείς και με τα δυο του πόδια: της προσωπικότητας και της ουσίας.