Οι περισσότεροι από μας ταυτιζόμαστε αυτόματα με οποιαδήποτε εμπειρία συναντήσουμε στη στιγμή, είτε είναι μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια σκέψη, μια φαντασίωση ή μια αντίδραση. Με αυτή την ταύτιση, χάνουμε την αίσθηση του είναι ή της ουσίας και στη συνέχεια αγκιστρωνόμαστε στο γνωστικό επίπεδο και το κάνουμε τόπο κατοικίας για τον συνειδητό νου (εγώ).
Στη συνέχεια, αυτός ο αποκαλούμενος συνειδητός νους γίνεται η πιο ισχυρή εκτελεστική λειτουργία μέσα μας, δίνοντας μας μια έντονη αίσθηση για το ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε, κάνοντας επίσης και όλες τις επιλογές της ζωής μας. Όσο περισσότερο ταυτιζόμαστε με αυτόν, τόσο μακρύτερα είμαστε από το είναι, έτσι λοιπόν δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Τελικά, δεν ξέρουμε πλέον ποιοι αληθινά είμαστε, εκτός από την αίσθηση του “εγώ” που έχει αποκτηθεί από τον συνειδητό νου και μέσα από τη διαδικασία του γίγνεσθαι.
Όταν κάποιος ταυτίζεται ολοκληρωτικά με το συνειδητό του μέρος (το εγώ, τον χαρακτήρα ή την προσωπικότητα) και το θεωρεί ως τη μόνη πραγματικότητα, τότε τοποθετεί τον εαυτό του μέσα σε ένα κουτί και δεν υπάρχει τίποτα πλέον για να δει ή να ψάξει. Έτσι, το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής λείπει και όταν κάποιος δεν ψάχνει για το κομμάτι που λείπει, επειδή δεν αντιλαμβάνεται την αλήθεια, τότε πραγματικά χάνει το σύνολο της ζωής και της ύπαρξης.
Παραδοξολογώντας, θα πρέπει κανείς ωστόσο να αναγνωρίσει, να κάνει κτήμα του, να τιμήσει και να αγκαλιάσει οποιοδήποτε μέρος του εαυτού του εμφανίζεται ή ανέρχεται στη συνειδητή του διαδικασία. Κατέχοντας πλήρως και αγκαλιάζοντας άνευ όρων και τα δύο επίπεδα που συνιστούν την ύπαρξή του, δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να αφήνεται αφρόντιστο και έτσι όλες οι πραγματικότητες της ζωής κινούνται μαζί, πλάι-πλάι, αποκαλύπτοντας και ξεδιπλώνοντας τους εαυτούς τους διαδοχικά.
(απόσπασμα από το βιβλίο “Εννεάγραμμα και αυτο-μεταμόρφωση” του Vichtir Rachma Dhiravamsa, εκδ. ισόρροπον)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου