Πάντα μου άρεσε να γράφω

Πάντα μου άρεσε να γράφω. Πάντοτε έπαιρνα 19+ στο μάθημα της έκθεσης. Κι όταν ήμουν 13, κέρδισα το χρυσό μετάλλιο σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό συγγραφής μεταξύ παιδιών γυμνασίου και λυκείου με το “Γράμμα στον Γιάννη”. Ήμουν περήφανη για τον εαυτό μου και όλοι γύρω μου, ιδίως οι καθηγητές μου, περίμεναν πως μια μέρα θα γίνω συγγραφέας. Μεγάλωσα με αυτή τους την πίστη κρατημένη πάντα στην άκρη της σκέψης μου. Δεν δοκίμασα όμως ποτέ να γράψω κάτι λογοτεχνικό, έγραφα μόνο δοκίμια και άρθρα, μέχρι την εποχή που με έπιασε πάθος για την ποίηση. Έγραψα λίγα ποιήματα, τα έδειξα σε μερικούς εκδότες. Επικράτησε ενθουσιασμός. Κάποια περιοδικά δημοσίευσαν ορισμένα και έλαβα και διάκριση για δύο απ' αυτά. Δεν έγραψα άλλα.

Για να γίνεις επιτυχημένος συγγραφέας, χρειάζεσαι χρήματα. Οποιοσδήποτε εκδοτικός οίκος είναι πρόθυμος να εκδώσει βιβλία που πληρώνουν γι' αυτά οι συγγραφείς τους. Για να γίνεις όμως μεγάλος συγγραφέας, εκτός από λεφτά, πρέπει να μπορείς να ζεις τις ιστορίες σου, να ζεις τους ήρωές σου, να τους γεννάς από την ίδια σου τη σάρκα, να σκαλίζεις παλιές πληγές και να δημιουργείς με τη φαντασία σου νέες. Η λογοτεχνία είναι σκάλισμα πληγών και γι' αυτόν που την διαβάζει και γι' αυτόν που τη γράφει – ένα σκάλισμα που την ίδια στιγμή σκοπό έχει την ίασή τους, όμως πρέπει κανείς να έχει γερό στομάχι.

Το δικό μου δεν είναι πια. Έπειτα, τα τελευταία χρόνια, όλο μου το προσωπικό ταξίδι ήταν μια προσπάθεια ακριβώς αποταύτισης από τον κυκεώνα των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, μια προσπάθεια ανακάλυψης αχαρτογράφητων περιοχών μέσα στην ίδια την ψυχοσύνθεσή μου – και θεραπείας τους μέσω της αναγνώρισης πως είμαι και κάτι άλλο, κάτι πέρα από το κουτί όπου στριμώχνω τις καθημερινές μου σκέψεις και τα συνηθισμένα μου συναισθήματα, το κουτί που φέρει το ονοματεπώνυμό μου.

Είμαι και κάτι άλλο, ενώ παράλληλα είμαι εγώ. Δεν μπορώ να μην είμαι εγώ, η προσωπικότητά μου είναι υπεύθυνη για τα πάντα, για ό,τι είμαι, για τις ιστορίες που γράφω, ακόμη και για τα βαθυστόχαστα άρθρα μου. Η λογοτεχνία, οι σκέψεις, τα συναισθήματα είναι πράγματα που βιώνονται και υλοποιούνται από την προσωπικότητα. Όσο όμως διατηρώ την επίγνωση πως είμαι και κάτι άλλο, δημιουργώ κενό χώρο, χώρο απαραίτητο για να ξεδιπλώσω μερικά ακόμη από αυτά που είμαι, πράγματα που επίγνωσή τους δεν έχω ούτε εγώ η ίδια.

Ο κόσμος όλος είναι ένα θέατρο ανάμεσα σε προσωπικότητες, μια απέραντη σκηνή. Ο,τιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε, η μουσική που μας αρέσει, οι μυρωδιές, το φαγητό, τα χρώματα, όλα, κρίνονται από την προσωπικότητα και γράφονται ή ετοιμάζονται από άλλες προσωπικότητες. Δεν είναι παρά τμήματα ουσίας, παγωμένης και παγιωμένης μέσα σε μηχανισμούς αντίδρασης με τις άλλες προσωπικότητες γύρω. Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζουμε, δεν είναι αποτέλεσμα υπερβατικών δυνάμεων, αλλά οικοδόμημα (πληγωμένων, εξ ορισμού) προσωπικοτήτων.