Εξατομικεύοντας

Ένας παλιός φίλος μου υπέδειξε πρόσφατα ένα blog, είναι στα αγγλικά: http://brontebaxter.wordpress.com

Εκεί μέσα αναφέρεται ότι ζούμε μέσα σε μια συνωμοσία ήσσονων θεοτήτων, ουσιαστικά εξωγήινων οντοτήτων, οι οποίες δημιούργησαν τις θρησκείες που γνωρίζουμε και τρέφονταν παλιότερα από τον φόβο προς τους θεούς και τα συναφή συναισθήματά μας, ενώ σήμερα τρέφονται από το soma, τη λεπτοφυή ενέργεια που παράγεται κατά τον διαλογισμό και την επανάληψη των μάντρας. Ο απώτερος στόχος τους είναι να μας κάνουν να τους παραδώσουμε την ελεύθερη βούλησή μας, την προσωπικότητά μας και σ' αυτό -λέει- στοχεύει η Νέα Εποχή με σλόγκαν όπως “όλοι είμαστε ένα”, “πρέπει να σκοτώσουμε το εγώ μας”, “πρέπει να αφεθούμε να μας γεμίσουν ανώτερες δυνάμεις”.

Προσωπικά ποτέ δεν συμπάθησα τη Νέα Εποχή με τις αρλούμπες περί ανάληψης σε άλλη διάσταση, περί μιας ασαφούς αγάπης που δεν κατευθύνεται πουθενά συγκεκριμένα (ούτε καν στον εαυτό), περί σωτηρίας της ψυχής με μαγικούς τρόπους χωρίς προσωπική προσπάθεια, κλπ. Όμως, δεν μπορούμε να βάζουμε τα πάντα σε ένα τσουβάλι, επειδή κάποιοι ανεύθυνοι και αψυχολόγητοι άνθρωποι είδαν το στοίχημα της προσωπικής εξέλιξης ως μέσο πλουτισμού, προσωπικής δόξας ή εύκολου σεξ. Οι περισσότεροι είναι παιδιά της “Νέας Εποχής του Νεσκαφέ”: δυο κουταλιές απ' αυτήν σε λίγο ζεστό νερό, ανακατέψτε και είστε έτοιμοι να κατακτήσετε το σύμπαν. Δεν βασάνισαν ποτέ τις μεθόδους που διδάχτηκαν στο μυαλό τους και, επηρμένοι, φαντάστηκαν ότι αφού έσωσαν βέβαια τον εαυτό τους μπορούν να σώσουν και άλλους. Μακριά από μας τέτοιες σωτηρίες!

Η βασική διαφωνία μου με το παραπάνω blog, προτού ακόμη φθάσουμε στα ενδεχομένως εξωφρενικά περί εξωγήινων οντοτήτων που θέλουν να κατακυριεύσουν την ανθρωπότητα, είναι πως είναι αδύνατον να παραδώσουμε την προσωπικότητά μας. Βασικά, είναι αδύνατον να ξεφύγουμε απ' αυτήν, ακόμη κι αν το θέλουμε. Ο κόσμος όλος δομείται από προσωπικότητες που “δεν μπορούν να μην είναι εγώ”. Ακόμη και στις βαθύτερες καταστάσεις προσευχής ή διαλογισμού, είναι πάντα κάποιο “εγώ” που διαλογίζεται, είναι πάντα ένα τμήμα του όλου που αντανακλά το υπόλοιπο, διαφορετικά δεν θα υπήρχε ζωή. Η μουσική, η λογοτεχνία, η μαγειρική, η αρχιτεκτονική των κτηρίων στα οποία ζούμε και εργαζόμαστε, ο,τιδήποτε έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι είναι προϊόν της προσωπικοτητάς τους που, βασισμένη στη μνήμη και τη φαντασία, συλλαμβάνει και κατασκευάζει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.

Τα γονίδια της ανθρωπότητας υπαγορεύουν την εξατομίκευση. Ολόκληρη η ιστορία μας είναι ένας ύμνος της προσωπικότητας. Ακόμη κι αν δεν θυμόμαστε εποχές, κράτη ή λαούς, πάντα θα θυμόμαστε ποιοι ήταν και τι έκαναν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Νέρωνας, ο Αττίλας, η Μαντάμ Κιουρί, η Αγία Τερέζα, ο Χίτλερ. Αντίθετα, στα υπόλοιπα είδη ζώων, ο κύκλος του ατόμου συμπίπτει με τον κύκλο του είδους, γι' αυτό και οι γονείς εγκαταλείπουν ή τρώνε τα αδύναμα παιδιά τους: η επιβίωση του είδους εξαρτάται από την επιβίωση των ισχυρότερων ατόμων, χωρίς καμία διάκριση, τελεία και παύλα. Αλλά ο άνθρωπος, όχι, θα επιστρέψει για να σώσει έναν και μόνο συνάνθρωπο ή για να υπερασπιστεί κάποιο πιστεύω. Θα χαράξει το όνομά του στην ιστορία. Θα γίνει παράδειγμα, σημείο έμπνευσης ή αποστροφής. Κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος, με ονοματεπώνυμο, κάποια προσωπικότητα.

Είναι πραγματικά αδύνατον να ξεφύγουμε τον γονότυπό μας, οπότε ούτε να σκοτώσουμε ούτε να παραδώσουμε το εγώ μας μπορούμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το εξελίξουμε ή να το αφήσουμε στάσιμο. Στην πρώτη περίπτωση, οδηγούμαστε στην ευτυχία, στη δεύτερη μένουμε υπό το κράτος ο,τιδήποτε μας δεσμεύει. Η επιλογή είναι πάντα δική μας.