14 Αυγ 2008

Εξατομικεύοντας

Ένας παλιός φίλος μου υπέδειξε πρόσφατα ένα blog, είναι στα αγγλικά: http://brontebaxter.wordpress.com


Εκεί μέσα αναφέρεται ότι ζούμε μέσα σε μια συνωμοσία ήσσονων θεοτήτων, ουσιαστικά εξωγήινων οντοτήτων, οι οποίες δημιούργησαν τις θρησκείες που γνωρίζουμε και τρέφονταν παλιότερα από τον φόβο προς τους θεούς και τα συναφή συναισθήματά μας, ενώ σήμερα τρέφονται από το soma, τη λεπτοφυή ενέργεια που παράγεται κατά τον διαλογισμό και την επανάληψη των μάντρας. Ο απώτερος στόχος τους είναι να μας κάνουν να τους παραδώσουμε την ελεύθερη βούλησή μας, την προσωπικότητά μας και σ' αυτό -λέει- στοχεύει η Νέα Εποχή με σλόγκαν όπως “όλοι είμαστε ένα”, “πρέπει να σκοτώσουμε το εγώ μας”, “πρέπει να αφεθούμε να μας γεμίσουν ανώτερες δυνάμεις”.


Προσωπικά ποτέ δεν συμπάθησα τη Νέα Εποχή με τις αρλούμπες περί ανάληψης σε άλλη διάσταση, περί μιας ασαφούς αγάπης που δεν κατευθύνεται πουθενά συγκεκριμένα (ούτε καν στον εαυτό), περί σωτηρίας της ψυχής με μαγικούς τρόπους χωρίς προσωπική προσπάθεια, κλπ. Όμως, δεν μπορούμε να βάζουμε τα πάντα σε ένα τσουβάλι, επειδή κάποιοι ανεύθυνοι και αψυχολόγητοι άνθρωποι είδαν το στοίχημα της προσωπικής εξέλιξης ως μέσο πλουτισμού, προσωπικής δόξας ή εύκολου σεξ. Οι περισσότεροι είναι παιδιά της “Νέας Εποχής του Νεσκαφέ”: δυο κουταλιές απ' αυτήν σε λίγο ζεστό νερό, ανακατέψτε και είστε έτοιμοι να κατακτήσετε το σύμπαν. Δεν βασάνισαν ποτέ τις μεθόδους που διδάχτηκαν στο μυαλό τους και, επηρμένοι, φαντάστηκαν ότι αφού έσωσαν βέβαια τον εαυτό τους μπορούν να σώσουν και άλλους. Μακριά από μας τέτοιες σωτηρίες!


Η βασική διαφωνία μου με το παραπάνω blog, προτού ακόμη φθάσουμε στα ενδεχομένως εξωφρενικά περί εξωγήινων οντοτήτων που θέλουν να κατακυριεύσουν την ανθρωπότητα, είναι πως είναι αδύνατον να παραδώσουμε την προσωπικότητά μας. Βασικά, είναι αδύνατον να ξεφύγουμε απ' αυτήν, ακόμη κι αν το θέλουμε. Ο κόσμος όλος δομείται από προσωπικότητες που “δεν μπορούν να μην είναι εγώ”. Ακόμη και στις βαθύτερες καταστάσεις προσευχής ή διαλογισμού, είναι πάντα κάποιο “εγώ” που διαλογίζεται, είναι πάντα ένα τμήμα του όλου που αντανακλά το υπόλοιπο, διαφορετικά δεν θα υπήρχε ζωή. Η μουσική, η λογοτεχνία, η μαγειρική, η αρχιτεκτονική των κτηρίων στα οποία ζούμε και εργαζόμαστε, ο,τιδήποτε έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι είναι προϊόν της προσωπικοτητάς τους που, βασισμένη στη μνήμη και τη φαντασία, συλλαμβάνει και κατασκευάζει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.


Τα γονίδια της ανθρωπότητας υπαγορεύουν την εξατομίκευση. Ολόκληρη η ιστορία μας είναι ένας ύμνος της προσωπικότητας. Ακόμη κι αν δεν θυμόμαστε εποχές, κράτη ή λαούς, πάντα θα θυμόμαστε ποιοι ήταν και τι έκαναν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Νέρωνας, ο Αττίλας, η Μαντάμ Κιουρί, η Αγία Τερέζα, ο Χίτλερ. Αντίθετα, στα υπόλοιπα είδη ζώων, ο κύκλος του ατόμου συμπίπτει με τον κύκλο του είδους, γι' αυτό και οι γονείς εγκαταλείπουν ή τρώνε τα αδύναμα παιδιά τους: η επιβίωση του είδους εξαρτάται από την επιβίωση των ισχυρότερων ατόμων, χωρίς καμία διάκριση, τελεία και παύλα. Αλλά ο άνθρωπος, όχι, θα επιστρέψει για να σώσει έναν και μόνο συνάνθρωπο ή για να υπερασπιστεί κάποιο πιστεύω. Θα χαράξει το όνομά του στην ιστορία. Θα γίνει παράδειγμα, σημείο έμπνευσης ή αποστροφής. Κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος, με ονοματεπώνυμο, κάποια προσωπικότητα.


Είναι πραγματικά αδύνατον να ξεφύγουμε τον γονότυπό μας, οπότε ούτε να σκοτώσουμε ούτε να παραδώσουμε το εγώ μας μπορούμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το εξελίξουμε ή να το αφήσουμε στάσιμο. Στην πρώτη περίπτωση, οδηγούμαστε στην ευτυχία, στη δεύτερη μένουμε υπό το κράτος ο,τιδήποτε μας δεσμεύει. Η επιλογή είναι πάντα δική μας.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σορυ που ξαναγράφω σχόλιο , αλλά μου εδωσε αφορμή ...και είχα μια συζήτηση το πρωί περί αυτών.
Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε όλά αυτά τα κλισέ μερικών σχολών ...του εσωτερισμού περί προσωπικότητα , διάστασης αυτής με την ψυχή κλπ? Στο τέλος θα μας πείσουν οτι είμαστε όλοι σχιζοφρενείς που παραπαίουμε ανάμεσα σε αυτό που φαινόμαστε και αυτό που είμαστε.
Για μενα τα πράγματα είναι πιο απλά.
Εχουμε την αντικειμενική συνείδηση της εγρήγορσης που εκδηλώνεται με την συμπέριφορά μας και την υποκειμενική επαφή με το ασυνείδητό μας που εκδηλώνεται με την διαίσθηση και τις επιθυμίες..
Οταν αυτα τα δύο αναγνωριστούν και εναρμονιστούν με θάρρος και αποδοχή η σύγκρουση εχει ελεχθεί και υπάρχει γαλήνη.
Ουτε απολαβές , ουτε ενοχές , ουτε τίποτα...και αυτό το θέμα της ανάληψης ποτέ δεν το κατάλαβα , ουτε λέξη....
Τι θα αναλάβουμε η που θα αναληφθούμε?
θυμάμαι την φράση ενος σοφου που μου είπε κάποτε πρίν καιρό...<< οταν θα εχεις τελειώσει με όλα αυτά θα πας για ψάρεμα >> ...μου φαίνεται οτι καιρός είναι να πάρω μια απόχη η καμία πετονιά....
φιλιά
nst

Christina Linardaki είπε...

Νομίζω πως απλά πρέπει κανείς να βρει την αλήθεια που μιλάει περισσότερο στην καρδιά και τον νου του, πέρα από σχολές και διδασκαλίες. Αυτές πρέπει να χρησιμοποιούνται σαν ίχνη, σαν στοιχεία για να αρχίσει κανείς να προβληματίζεται και όχι να χρησιμοποιούνται ως αντικατάστατο του προβληματισμού.

Όσο για τη σχιζοφρένεια, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πώς βλέπεις τον Δημιουργό σου. Αν κάπου νιώθεις ότι όλοι είμαστε όντως ένα, δεν είναι να προβληματίζεσαι που έχουμε τόσα πολλά πρόσωπα, τόσο ασυμβίβαστα μεταξύ τους που είναι κιόλας συχνά αδύνατο να συνεννοηθούν; Πρέπει να συμπεράνουμε ότι και ο Θεός έχει σχιζοφρένεια; Δεν νομίζω. Κάτι άλλο λοιπόν πρέπει να συμβαίνει. Και αυτό το "άλλο" είναι που προσπαθούν να εξηγήσουν οι εσωτερικές διδασκαλίες, καθεμία με τον τρόπο της.

Από κει και πέρα οφείλει ο καθένας μας να βρει την προσωπική του αλήθεια και την προσωπική του θρησκεία ώστε να μπορεί να πορεύεται με ειρήνη στον κόσμο.

Πολλά φιλιά κι από μένα, καλή μου.