Αποταύτιση

Πόση ομορφιά γεμίζει την ψυχή η παρατήρηση της ζωής, αυτό δηλαδή που συμβαίνει όταν κανείς δεν τα παίρνει όλα μέσα του, όταν δεν ταυτίζεται με τα γεγονότα... Ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του μια ομορφιά ανείπωτη, ένας ρυθμός ανεπαίσθητος, μια ευγένεια.

Ο γιος μου ζηλεύει την αδερφή του. Βασανίζεται πολύ και, στην αρχή, βασανιζόμουν κι εγώ που τον έβλεπα να υποφέρει. Ανησυχούσα πώς θα το ξεπεράσει, έπιασα βιβλία ψυχολογίας, άρχισα να ρωτάω λιγότερο ή περισσότερο ειδικούς. Άκουσα χιλιάδες γνώμες. Ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως είναι κάτι που πρέπει να περάσει μόνος του, είναι δική του δοκιμασία. Είναι ίσως αυτή που θα του δώσει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να τα βγάλει πέρα στη ζωή αργότερα και σταμάτησα να εμπλέκομαι συναισθηματικά με ό,τι του συμβαίνει. Σκέφτηκα πως το σύμπαν θα τον φροντίσει με την ίδια στοργή που φροντίζει όλους μας κάθε μέρα.

“Ο Θεός βάζει τη ζήλεια στον άνθρωπο”, μου είπε η πεθερά μου. Ναι, ο Θεός, Αυτό που δεν ξέρουμε τι είναι και που ευθύνεται για ό,τι είμαστε, για το πώς ερχόμαστε στη ζωή, με τι εφόδια, με τι αποσκευή. Και είναι ένας από τους τρόπους Του η ζήλεια, ένας από τους τρόπους να μας διδάξει, να μας θυμίσει πόσο αξίζουμε και να μας το βάλει καλά στο μυαλό και στην καρδιά μας. Να μας μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας γι' αυτό που είναι, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αγαπήσουμε κάποτε και τους άλλους. Οι περισσότεροι από μας μεγαλώνουμε με την ιδέα πως πρέπει να πάρουμε την αγάπη απ' έξω από μας και από κει την περιμένουμε να έρθει. Όμως η αγάπη είναι κατάσταση που βιώνεται πρωτίστως εσωτερικά, από μέσα προς τα μέσα, και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ούτε πρέπει.

Μέσα σ' όλα, αυτές τις μέρες έγραψα κι ένα ποίημα μισό:

Πολλή δουλειά και σήμερα.

Δεκάδες ανώμαλα ρήματα να κλίνω.

Το παρόν να λυτρώσω απ' τ' ασήμαντο.

Το παρελθόν ν' αποστειρώσω.

Το μάταιο να σβήσω από τον πίνακα.

Να ορίσω σταθερές στις καθημερινές μου εξισώσεις.

Τον χρόνο να απαλείψω από τα κλάσματα.

...