Οι περισσότεροι από μας, μολονότι ενήλικες από καιρό, εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε με τον μαγικό τρόπο των παιδιών. Η μαγική σκέψη ευθύνεται, για παράδειγμα, για την τάση μας να υπερ-γενικεύουμε: "ο ανθρώπινος νους μπορεί να κάνει τα πάντα", άρα, εφόσον εγώ διαθέτω έναν τέτοιον νου, μπορώ μόνος μου να κάνω τα πάντα. Όταν χρησιμοποιούμε λέξεις όπως "όλα", "τα πάντα","πάντα" ή "ποτέ" άθελά μας δημιουργούμε νευρογλωσσικούς προγραμματισμούς που στη συνέχεια μας εγκλωβίζουν σε νοητικά σφάλματα και στρεβλές συμπεριφορές. Πρέπει τότε πραγματικά να επιστρατεύσουμε τον νου μας για να μας βγάλει από το αδιέξοδο που μόνοι μας προβάλλαμε μπροστά μας.
Είναι σαφές ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει "τα πάντα". Μπορεί σίγουρα να κάνει πολλά, εφόσον θέλει και ταυτόχρονα εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να κάνει ακόμη περισσότερα όταν έχει επίγνωση της τρέχουσας συγκυρίας έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, με άλλα λόγια, όταν ακολουθεί τη ροή. Το να μπορούμε να ακολουθούμε τη ροή σημαίνει ότι κοιτάμε τον εαυτό μας στα μάτια, τώρα, όπως ακριβώς είναι και ότι τον αποδεχόμαστε. Σημαίνει ότι τον αγαπάμε αρκετά ώστε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για κείνον. Σημαίνει ότι δεν σπαταλάμε τον χρόνο του δραπετεύοντας σε μνήμες και φανταστικά μέρη.
Δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Υπάρχουν δυνάμεις απείρως μεγαλύτερες από μας που διαφεντεύουν τη ζωή μας είτε το θέλουμε είτε όχι – και δεν αναφέρομαι σε μεταφυσικές δυνάμεις κατ' ανάγκην, αλλά σε απλά πράγματα όπως η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός. Επειδή ακριβώς υποτασσόμαστε σε τέτοιες δυνάμεις, αναπόφευκτα υποτασσόμαστε και στο δυναμικό πλέγμα που αυτές συνθέτουν, στη συμπαντική ροή που από ένστικτο γνωρίζουμε προς τα πού κατευθύνεται. Για να συντονιστούμε μαζί της απαιτείται απλά να αποτινάξουμε την ψευδή ανάγκη να "έχουμε τον έλεγχο" των πραγμάτων (ψευδή, αφού τις περισσότερες φορές δεν έχουμε καν τον έλεγχο του εαυτού μας). Το να παραδώσουμε τον έλεγχο στις δυνάμεις που μας διαπερνούν, μας κάνει ένα με τον κόσμο που μας περιβάλλει και ακόμη μας κάνει να νιώθουμε ότι ανήκουμε. Αυτό από μόνο του είναι ανακούφιση και παρηγοριά γιατί ικανοποιεί τη βασική υπαρξιακή μας ανάγκη που είναι ακριβώς το ανήκειν.
3 σχόλια:
Αγαπητή μου,
έχω την αμυδρά εντύπωση πως προηγούμενο σχόλιό μου σας ενέπνευσε για τούτο το ποστ.
Ας καταθέσω πρώτος λοιπόν.
Είμαι υπέρμαχος της εξάλειψης των λέξεων "όλα", "πάντα" και "ποτέ" από το πεδίο των σκέψεών μας. Πιστεύω ακράδαντα πως αποτελούν μία μη εφαρμόσιμη υπερβολή, που την έχουμε ανάγκη για εμφατικούς και μόνο λόγους. Μέχρι το σημείο που μιλάτε για το να "ακολουθεί τη ροή" συμφωνώ, αν και είμαι λιγάκι επιφυλακτικός για τη μετάφραση που δίνετε στον όρο. Δικός σας είναι όμως, ότι θέλετε τον κάνετε.
Εκεί που και πάλι θα διαφωνήσω, είναι στο σημείο που μιλάτε για τις δυνάμεις του σύμπαντος. Και όχι δεν το εκλαμβάνω με τη μεταφυσική του έννοια. Δεν διανοούμαι καν.
Τι σας κάνει να πιστεύετε πως όλοι έχουμε ως βασική υπαρξιακή ανάγκη το ανήκειν;
Ποιός λέει ότι υποτασσόμαστε σε αυτές τις δυνάμεις; Ή για να το διορθώσω, σε ΟΛΕΣ αυτές τις δυνάμεις;
Ποιός λέει πως όλοι θέλουμε να συντονιστούμε με τη συμπαντική ροή; Ίσως μερικού να θέλουν να πάνε κόντρα ακόμα κι αν ξέρουν πως θα φάνε το κεφάλι τους...
Το να παραδώσουμε τον έλεγχο στις δυνάμεις που μας διαπερνούν όπως λέτε, γιατί να μας κάνει ένα με τον κόσμο, και να μην μας κάνει ας πούμε, έρμαια; Των δυνάμεων φυσικά.
Γενικά μήπως σας βγαίνει μια αφοριστική διάθεση, μιλώντας για το θέμα αυτό, παραβλέποντας ίσως πως δεν είναι καθόλου ένα μονοδιάστατο πεδίο συζήτησης;
Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις, που με πάθος υποστηρίζονται από ορισμένους και που σίγουρα δεν αρκεί ο χώρος ενός μπλογκ για να αναλυθούν.
Με αμέριστο σεβασμό στα γραπτά σας και στις απόψεις σας,
Spy
Αγαπητέ μου Spy, βεβαίως, το ποστ στο μπλογκ σας ήταν η αφορμή για το δικό μου. Αφοριστική είναι η διάθεση όλων όσων γράφουν σε ένα μπλογκ και προβάλλουν τις (δικές τους, αναπόφευκτα) απόψεις. Ο χώρος των σχολίων είναι, στη συνέχεια, ένα ωραίο σημείο περαιτέρω συζήτησης και προβολής διαφορετικών απόψεων.
Ασφαλώς υπάρχουν πολλές απόψεις επί του θέματος, κάποιες από αυτές τις γνωρίζω, μερικές τις βλέπω με συμπάθεια, άλλες θεωρώ ανοησίες. Αυτά που γράφω εδώ είναι τα συμπεράσματα από τη δική μου διαδρομή, είναι η δική μου βεβαιότητα για τα πράγματα. Είναι αδύνατον να γράψω για τα δικά σας συμπεράσματα ή κάποιου άλλου, γιατί απλούστατα δεν τα γνωρίζω.
Αυτό που με ενδιαφέρει και ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο μπλογκ (θα μπορούσα εξίσου καλά -ή κακά- να "κάνω" λογοτεχνία αντί να φιλοσοφώ και ενίοτε αμπελοφιλοσοφώ ή να σχολιάζω την επικαιρότητα όπως τόσοι άλλοι) είναι να λειτουργήσει ως σημείο προβληματισμού όσων τύχει και το διαβάσουν, έτσι ώστε να καταλήξουν να διαμορφώσουν δική τους άποψη.
Δεν γράφω επειδή θέλω να συμμεριστεί κανείς τις δικές μου απόψεις. Γράφω γιατί θέλω να πιστεύω πως η φιλοσοφία δεν έχει πεθάνει.
Όσο για τον σεβασμό σας στις απόψεις μου, τον βλέπω, τον αναγνωρίζω, δεν χρειάζεται να μου τον επιβεβαιώνετε. Η ποιότητα του ανθρώπου φαίνεται (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) από τις λέξεις που χρησιμοποιεί και από το ύφος του. Για τον ίδιο λόγο ξέρω ότι σας εκνεύρισα κάπως με το πρώτο σχόλιό μου στο τελευταίο σας ποστ στο μπλογκ σας. Όταν όμως οι φίλοι μας εκνευρίζονται με όσα λέμε, είναι καλό σημάδι: σημαίνει ότι τους έχουμε κινήσει το ενδιαφέρον αν μη τι άλλο.
Παρεμπιπτόντως, έχω μια γάτα, ο γιος μου την έχει βαφτίσει Καρολίνα.
Σας συμπαθώ πολύ, να το ξέρετε.
Με εκτίμηση,
Cleareaching
Kαθόλου δεν με εκνευρίσατε. Για τον ίδιο λόγο έχουμε ανοιχτά τα σχόλια στα μπλογκς μας, ανεξαρτήτως του ύφους τους.
Kαμιά φορά μόνο παρασύρομαι, νομίζοντας πως αφού έγραψα εγώ το ποστ, έχω αυτόματα έτοιμες και όλες τις απαντήσεις στα πιθανά και απίθανα σχόλια. Kαι αυτό είναι λάθος. Ένα λάθος που πρέπει να το θυμάμαι όχι εκ των υστέρων απολογιστικά, αλλά τη στιγμή που απαντώ.
Mικρός είμαι όμως. :)
Διορθώνομαι...
Y.Γ. Tο ενδιαφέρον και η συμπάθεια είναι κοινά. Πιστέψτε με, δε γράφω σχόλια σε όποιο μπλογκ βρω μπροστά μου, ούτε κάνω (συγγνώμη για την έκφραση) αλλαξοκωλιές στα σχόλια, και στα μπράβο.
(το δικό μας σκύλο τον λένε Luppo)
Δημοσίευση σχολίου