19 Νοε 2008

Εδώ Νηπιαγωγείο!

Έχω πρόβλημα. Η νηπιαγωγός επέμενε πως πρέπει τα παιδιά να γιορτάσουν την επέτειο του Πολυτεχνείου "σε κανονικούς όρους", δηλ. ακούγοντας και μαθαίνοντας τα συναφή τραγούδια και απαγγέλλοντας αντίστοιχα ποιήματα. Του κάκου προσπάθησα μαζί με άλλους γονείς να της εξηγήσουμε το αυτονόητο: ότι σε παιδάκια πέντε και πεντέμισι ετών, με μαγική ακόμη σκέψη, η αναφορά σε νεκρούς με το ωμό στιλ των συγκεκριμένων στίχων, όπως και σε αφηρημένες έννοιες όπως ο φασισμός, δεν έχει νόημα.

Η νηπιαγωγός δεν άλλαξε γνώμη. Κι έτσι, ο Γιάννης γύρισε σπίτι τραγουδώντας "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, θέλει οι ζωντανοί να πίνουν [sic] το αίμα τους". "Να 'δίνουν' παιδάκι μου", του έλεγα, "να δίνουν, όχι να πίνουν". "Να πίνουν λέει το τραγούδι", επέμενε αυτός. Δεν μας έφταναν οι νεκροί, σκεφτόμουν, ήρθαν και τα βαμπίρ…

Και συνέχισε τη στιχομυθία:
- Τι είναι φασισμός μαμά;
- Χμ… να… είναι όταν ένας άνθρωπος παίρνει την αρχηγία και κάνει ό,τι θέλει αυτός, χωρίς να ρωτάει τους υπόλοιπους.
- Δηλαδή εσύ είσαι φασίστας;
- Ορίστε;;;!!!
- Ε ναι, εσύ δεν μου λες όλη την ώρα τι να κάνω χωρίς να με ρωτάς αν θέλω;
- (…) Καλά, θα σου δώσω ένα άλλο παράδειγμα…
Και το 'σωσα με τον Λαδένιο της Ντενεκεδούπολης.

Μήπως όμως έχω ακόμη πρόβλημα; Καθώς σκεφτόμουν τι να πω στον Γιάννη, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά ζω σε φασιστικό καθεστώς χωρίς να το συνειδητοποιώ.

Ζω σε μια χώρα που υπερισχύει ο φασισμός του κέρδους, ο οποίος διαβρώνει το ο,τιδήποτε. Ζω σε μια χώρα που οι "δυνάμεις της αγοράς" έχουν την παντοδυναμία και κατευθύνονται από φορείς όπως ο ΣΕΒ. Ζω σε μια χώρα που, σε μικρότερη κλίμακα, ο καθένας ασκεί τον φασισμό του "έτσι θέλω" του για να μην εφαρμόσει κανενός είδους κώδικα πολιτισμένης συνύπαρξης, ξεγελώντας τον εαυτό του ότι με την απειθαρχία εκδικείται την καθημερινή ταπείνωσή του. Ζω σε μια χώρα που οι δάσκαλοι κάνουν τα σχολεία τσιφλίκια τους, ερμηνεύοντας όπως οι ίδιοι επιθυμούν τις υποδείξεις του υπουργείου και περιφρονώντας στοιχειώδη επιστημονικά δεδομένα καθώς και την ουσία της παιδείας.

Η λίστα είναι ατελείωτη, η αγανάκτησή μου το ίδιο, όμως δεν θα συνεχίσω γιατί έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα γράφω τέτοια ποστ. Κι αν αθέτησα την υπόσχεσή μου είναι επειδή, αδιαμφισβήτητα, έχω πρόβλημα…

5 σχόλια:

Spy είπε...

O Λαδένιος έσωσε κι εσάς ή μόνο την συζητηση τελικά;

Christina Linardaki είπε...

Δυστυχώς, μόνο τη συζήτηση... Μακάρι να ζούσαμε στη Ντενεκεδούπολη, τα προβλήματα θα λύνονταν ευκολότερα (με μόλις ένα ανοιχτήρι!).

Ανώνυμος είπε...

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ. ΤΑ ΣHΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.

Christina Linardaki είπε...

Επίσης σημαντικό είναι να βρισκόμαστε σε μια εγρήγορση, ώστε να μη μας πιάνουν στον ύπνο. Η Ντενεκεδούπολη δεν έχει λύσεις για όλες τις πιθανές καταστάσεις δυστυχώς.

Καλημέρα!

Christina Linardaki είπε...

Η φίλη μου η Λίλλιαν με ενημέρωσε νωρίτερα πως ο ΣΕΒ σχεδιάζει προγράμματα επιμόρφωσης για νέους επιχειρηματίες - παιδάκια δημοτικού. Ίσως μάλιστα τα προγράμματα να διεισδύσουν και στα σχολεία, έτσι για να 'μαστε σίγουροι ότι δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από τον φαύλο κύκλο...