No man's land

We've reached an endpoint in human history. The modernist tradition of progress and ceaseless extension of the frontiers of innovation is now dead. Originality is dead. The avant-garde artistic tradition is dead. All religions and utopian visions are dead and resistance to the status quo is impossible because revolution too is now dead. Like it or not, we humans are stuck in a permanent crisis of meaning, a dark room from which we can never escape.

Kalle Lasn and Bruce Grierson, "A Malignant Sadness"

*
Οι σκέψεις, οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα που παραθέτω σ' αυτό το μπλογκ είναι κατ' ανάγκην ανένταχτα. Δεν μπορούν να καταλάβουν κάποιον χώρο πέρα από αυτόν που ορίζει η ατομική μου συνείδηση. Δεν μπορούν να είναι τμήματα κάποιας δομής, δεν απηχούν ένα συγκεκριμένο φιλοσοφικό ρεύμα ούτε ακολουθούν επιστημονικές μεθόδους. Μια βαθιά, εξεταστική ματιά μπορεί να επισημάνει ότι βρίσκονται ακόμη και σε διαμάχη μεταξύ τους, παρ' ότι φιλοδοξούν να συνθέσουν μια και μοναδική, ενιαία ερμηνεία του κόσμου (τη δική μου). Καθώς μάλιστα έχουν μεταφυσική χροιά, κάτι που πολύς κόσμος φοβάται, περιθωριοποιούνται ακόμη περισσότερο. Και το χειρότερο, δεν έλκουν ούτε από κάποια σχολή εσωτερισμού τον οποίο φαίνονται - αντίθετα - να αψηφούν, αφού αποτελούν προσωπική (και ενίοτε μεταβαλλόμενη) σύνθεση πολλών και διαφόρων προσεγγίσεων με μια λογική που δεν μπορεί παρά να είναι η δική μου.

Όταν κάποιος τα διαβάζει, το νόημά τους μπορεί να αποσυνδεθεί από την αρχική μου πρόθεση και να αντικατασταθεί από το νόημα που τους προσδίδει ο αναγνώστης, το οποίο συναρτάται από το φύλο, την εκπαίδευση, την αντιληπτική ικανότητα, την προδιάθεση και την τρέχουσα κατάστασή του. Μ' αυτό τον τρόπο, ερμηνευμένα και μεταποιημένα, εισάγονται στον χώρο της ατομικής συνείδησης του αναγνώστη και εξορίζονται από τον αρχικό τους χώρο, την αρχική πρόθεση με την οποία γράφτηκαν, την αρχική τους σημασία.

Τα γραπτά μου κατ' ανάγκην υπάρχουν σε μια no man's land.

Ωστόσο πιστεύω ότι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο της εποχής: Η δημιουργία ατομικών οραμάτων για τον κόσμο, η εδραίωση μιας προσωπικής θρησκείας την οποία να τολμά κανείς να διακονεί ολόψυχα, η ύπαρξη ενός προσωπικού μανιφέστο που να μην βγαίνει έξω από τα ατομικά όρια και να δομείται με βάση το live and let live. Αρκετά με τον δογματισμό και τον φανατισμό, αρκετά με τις υπερδομές και τις υποδομές που μας θέλουν φερέφωνα των ιδεών που κομίζουν, αρκετά με τα ρεύματα και τις τάσεις. Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη των δυναμικών ατομικών εκδοχών μας για τον κόσμο!