3 Νοε 2008

No man's land

We've reached an endpoint in human history. The modernist tradition of progress and ceaseless extension of the frontiers of innovation is now dead. Originality is dead. The avant-garde artistic tradition is dead. All religions and utopian visions are dead and resistance to the status quo is impossible because revolution too is now dead. Like it or not, we humans are stuck in a permanent crisis of meaning, a dark room from which we can never escape.

Kalle Lasn and Bruce Grierson, "A Malignant Sadness"


*
Οι σκέψεις, οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα που παραθέτω σ' αυτό το μπλογκ είναι κατ' ανάγκην ανένταχτα. Δεν μπορούν να καταλάβουν κάποιον χώρο πέρα από αυτόν που ορίζει η ατομική μου συνείδηση. Δεν μπορούν να είναι τμήματα κάποιας δομής, δεν απηχούν ένα συγκεκριμένο φιλοσοφικό ρεύμα ούτε ακολουθούν επιστημονικές μεθόδους. Μια βαθιά, εξεταστική ματιά μπορεί να επισημάνει ότι βρίσκονται ακόμη και σε διαμάχη μεταξύ τους, παρ' ότι φιλοδοξούν να συνθέσουν μια και μοναδική, ενιαία ερμηνεία του κόσμου (τη δική μου). Καθώς μάλιστα έχουν μεταφυσική χροιά, κάτι που πολύς κόσμος φοβάται, περιθωριοποιούνται ακόμη περισσότερο. Και το χειρότερο, δεν έλκουν ούτε από κάποια σχολή εσωτερισμού τον οποίο φαίνονται - αντίθετα - να αψηφούν, αφού αποτελούν προσωπική (και ενίοτε μεταβαλλόμενη) σύνθεση πολλών και διαφόρων προσεγγίσεων με μια λογική που δεν μπορεί παρά να είναι η δική μου.

Όταν κάποιος τα διαβάζει, το νόημά τους μπορεί να αποσυνδεθεί από την αρχική μου πρόθεση και να αντικατασταθεί από το νόημα που τους προσδίδει ο αναγνώστης, το οποίο συναρτάται από το φύλο, την εκπαίδευση, την αντιληπτική ικανότητα, την προδιάθεση και την τρέχουσα κατάστασή του. Μ' αυτό τον τρόπο, ερμηνευμένα και μεταποιημένα, εισάγονται στον χώρο της ατομικής συνείδησης του αναγνώστη και εξορίζονται από τον αρχικό τους χώρο, την αρχική πρόθεση με την οποία γράφτηκαν, την αρχική τους σημασία.

Τα γραπτά μου κατ' ανάγκην υπάρχουν σε μια no man's land.

Ωστόσο πιστεύω ότι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο της εποχής: Η δημιουργία ατομικών οραμάτων για τον κόσμο, η εδραίωση μιας προσωπικής θρησκείας την οποία να τολμά κανείς να διακονεί ολόψυχα, η ύπαρξη ενός προσωπικού μανιφέστο που να μην βγαίνει έξω από τα ατομικά όρια και να δομείται με βάση το live and let live. Αρκετά με τον δογματισμό και τον φανατισμό, αρκετά με τις υπερδομές και τις υποδομές που μας θέλουν φερέφωνα των ιδεών που κομίζουν, αρκετά με τα ρεύματα και τις τάσεις. Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη των δυναμικών ατομικών εκδοχών μας για τον κόσμο!

5 σχόλια:

Spy είπε...

Παρόλο που διαφωνώ με το αγγλόφωνο κείμενο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα με όσα λέτε αμέσως μετά. Το νόημα όλων των πραγμάτων και όχι μόνο των γραπτών, υπόκειται στο φιλτράρισμα που ενσυναίθητα ή ασυναίσθητα τους κάνει ο καθένας μας, και άρα πιθανόν να ξεφεύγει από αυτό που ήθελε ο γράφων. Όμως αυτό δεν είναι κακό. Σχηματίζεται έτσι ένα σύνολο "νοημάτων" (συγχωρέστε με για το αδόκιμο του όρου), που στην ουσία αποτελεί την προσωπική μας οπτική γωνία, αλλά και οριοθετεί την προσωπική μας πορεία.

Η ανάληψη της ευθύνης που λέτε στο τέλος, καταλαβαίνετε βεβαίως πως είναι κομμάτι βαριά, και δεν έχουν όλοι "δυνατές πλάτες"...

Christina Linardaki είπε...

Το σύνολο νοημάτων (ή "σημείων") που σχηματίζεται από την όλη διαδικασία αποδεικνύει, πιστεύω, πως δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια αλλά ότι καθένας μας την υπηρετεί από "την προσωπική του οπτική γωνία" και είναι εξίσου έγκυρη με την αλήθεια οποιουδήποτε άλλου. Γι' αυτό έγραψα "αρκετά με τον δογματισμό και τον φανατισμό" στο τέλος του ποστ μου.

Το αγγλικό κείμενο, πάλι, αποτελεί έναν ορισμό του μεταμοντερνισμού. Το παρέθεσα επειδή λέει πως "έχουμε κολλήσει σε μια διαρκή περίοδο κρίσης όσον αφορά το νόημα". Αν δεχθούμε ότι πρέπει να υπάρχει ένα και μοναδικό νόημα, τότε ναι, βρισκόμαστε σε κρίση. Αλλά το ένα και μοναδικό νόημα είναι ουτοπία. Έβαλα δηλαδή τον ορισμό για να τον καταρρίψω.

Όσο για τις πλάτες, υπάρχουν και τα ανάλογα "γυμναστήρια", έτσι δεν είναι; Τι το έχουμε το μυαλό μας αν όχι για να το χρησιμοποιούμε; :)

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο με συγκίνησε. Δεν θα επεκταθώ. Θα σημειώσω μόνο τα εξής:

"Τα γραπτά μου κατ' ανάγκην υπάρχουν σε μια no man's land."
Εκεί υπάρχει ό,τι μου κινεί το ενδιαφέρον. Και, από μια οπτική, εκεί υπάρχουν οι πάντες και τα πάντα όταν δεν φοβούνται να το παραδεχτούν.

"να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη των δυναμικών ατομικών εκδοχών μας για τον κόσμο! "
Η έννοια της ευθύνης, παραγνωρισμένη και ντεμοντέ, θα χρειαστεί να επανέλθει στο λεξιλόγιό μας αν πρόκειται να επιβιώσουμε. Ίσως θυμηθούμε πως είναι η άλλη πλευρά της ελευθερίας.

["dark room from which we can never escape": πω, πω, τι αφόρητος μελό ρομαντισμός!]

Christina Linardaki είπε...

Αγαπητέ μου aerosol, προσωπικά με πληγώνει και με θυμώνει το γεγονός ότι η έννοια της ευθύνης έχει γίνει παρωχημένη και ίσως μάλιστα παρέλκει... γιατί ουσιαστικά σημαίνει ότι ζούμε σε μια αισθητηριακά προσανατολισμένη κοινωνία (όπου δηλ. το ζητούμενο είναι η ικανοποίηση των αισθήσεων) και όχι σε μια κοινωνία σκεπτόμενων ανθρώπων.

Συμφωνώ απολύτως και ως προς τα υπόλοιπα σημεία που θίγεις.

Ανώνυμος είπε...

ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ


Το Σύνταγμα εφαρμόζοντας
μας γέμισαν ατομικές ελευθερίες
και δικαιώματα (γιατί όχι:
από την τσέπη τους τα βγάνουν;)

Αυτό το παλιοΣύνταγμα...
να μη λέει τίποτα και για λεφτά...

Γιώργης Χολιαστός