12 Φεβ 2009

Οι φίλοι μας τα ζώα

Από την προϊστορική εποχή, οι άνθρωποι δεν παύουν να διδάσκονται από το παράδειγμα των ζώων. Καθένα έχει το δικό του χαρακτήρα που ποικίλει ανάλογα με το αν είναι κατοικίδιο, άγριο, θηλαστικό, ερπετό, πτηνό, έντομο, κλπ.

Τα ζώα μας διδάσκουν με ποικίλους τρόπους επί θεμάτων συμπεριφοράς, συνήθειας και ενστίκτου. Τα κατοικίδια μας μιλούν για την αγάπη που μας δίνουν, μια αγάπη που μένει ακέραιη και δεν επηρεάζεται από το σχήμα, το μέγεθος, την ηλικία, τη φυλή ή το φύλο μας. Τα κατοικίδιά μας δεν νοιάζονται για τις διαφορές μεταξύ μας και απλά χαίρονται να μας αγαπούν και να τα αγαπάμε. Μας ενθαρρύνουν να βάλουμε στην άκρη τις επιφυλάξεις μας και να αδράξουμε κάθε ευκαιρία να χαρούμε τη ζωή.

Τα άγρια ζώα έχουν κι αυτά πολλά να μας πουν. Τα ψυχρόαιμα αποτελούν παράδειγμα προσαρμοστικότητας στο περιβάλλον. Τα θηλαστικά αποτελούν υπόδειγμα φροντίδας. Τα ζώα που ζουν στο υδάτινο στοιχείο μας διδάσκουν την αξία της κίνησης και της χάρης. Μέχρι και τα έντομα μας μιλούν για τις μοναδικά οργανωμένες κοινωνίες τους, στις οποίες καθένα παίζει ζωτικό ρόλο.

Τα ζώα μας διδάσκουν τη ζωή, το θάνατο, την επιβίωση, τη θυσία και την υπευθυνότητα. Εκφράζονται με άφεση, ελευθερία και ακεραιότητα ως προς αυτό που είναι. Δεν επιζητούν να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι - κι αυτό τα κάνει τέλεια.

4 σχόλια:

libero είπε...

Δεν επιζητούν κάτι άλλο από αδυναμία όμως, όχι από επιλογή. ;)

Με την περιγραφή που δίνεις για τα ζώα, από το είδος μας μοιάζουν πιο πολύ στους ασκητές, τους μοναχούς. Δεν συγκρινόμαστε όμως μ' αυτούς, ούτε τους θαυμάζουμε όπως τα ζώα, το αντίθετο θα 'λεγα.

Εκ του ασφαλούς μάλλον το κάνουμε αυτό, γιατί γνωρίζουμε πως δεν θα γίνουμε ποτέ "τέλειοι" όπως οι "φίλοι" μας, τα ζώα (ως άνθρωποι που είμαστε).

Προσδίδουμε στην τελειότητα την ιδιότητα του ακατόρθωτου (να μεταμορφωθούμε σε κάποιο ζώο), γιατί μάλλον δεν θέλουμε να γίνουμε "τέλειοι" σαν τους ασκητές.



Ο παραπάνω συλλογισμός φυσικά στέκει μόνο αν ισχύει η παρομοίωση που έκανα στην αρχή.

Ανώνυμος είπε...

"Δεν επιζητούν να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι - κι αυτό τα κάνει τέλεια." Να υποθέσω ότι το εξ αντιδιαστολής συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ατελής, καθώς αναζητά κάτι πέρα από αυτό, που είναι;
Και ο προβληματισμός μου : ποιος θα ορίσει το "τι", είναι ο άνθρωπος, ώστε να θέσουμε το όριο του "πέραν"; να αμφισβητήσουμε την αναγκαιότητα της υπέρβασης;
Καλό ΣΚ.

Christina Linardaki είπε...

Αγαπητέ μου libero, νομίζω πως ο θαυμασμός μας δεν μπορεί παρά να είναι ανθρωποκεντρικός: θαυμάζουμε πράγματα που βλέπουμε στο είδος μας και τα προβάλλουμε σε άλλα είδη. Ανάθεμα δηλαδή κι αν έχουμε άλλον τρόπο να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα γύρω μας.

Πέρα απ' αυτό, το γεγονός ότι τα ζώα υπάρχουν με τον τρόπο που υπάρχουν είναι για μένα από μόνο του κάτι το θαυμαστό. Τα ζώα φωνάζουν "υπάρχουμε με τον δικό μας τρόπο, όσο κι αν εσύ τον ερμηνεύεις με τους δικούς σου όρους. Είμαστε αυτό που είμαστε, το αποδεχόμαστε και γι' αυτό καθένα μας είναι ένας τέλειος εκπρόσωπος του είδους του."

Σ'αυτό βλέπω μια πληρότητα, απ'την οποία μπορώ να διδαχθώ. Βλέπω επίσης τελειότητα γιατί από τη στιγμή που δεν νιώθουν την ανάγκη να γίνουν κάτι άλλο απ' αυτό που είναι, συνιστούν ένα πλήρες και αυτόνομο σύστημα που ενσωματώνεται στον κόσμο κατά τρόπο απόλυτο και... απλώς τέλειο.

Ο άνθρωπος - αντίθετα - με το να μην γνωρίζει ποιος είναι και να μην μπορεί να αποδεχθεί κάποιο συγκεκριμένο ρόλο μέσα στο σύμπαν, εκπίπτει από αυτή τη σχέση τελειότητας που διέπει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του. Επομένως, αυτός είναι που προβάλλει (στα δικά μου μάτια) σαν ασκητής, ξεκομμένος από τον ιστό της ζωής.

Christina Linardaki είπε...

Αγαπητή μου houlk, ευχαριστώ για τον χρόνο που μου αφιέρωσες, ξέρω πώς είναι να τρέχεις, να τρέχεις, να τρέχεις συνέχεια με τα παιδιά, τη δουλειά, το σπίτι...

Ποιος θα ορίσει "τι" είναι ο άνθρωπος, λες. Μα... ο ίδιος. Χα χα χα! Παράλογο, αλλά αληθινό. Ο ίδιος φτιάχνει θεωρίες που ερμηνεύουν τον κόσμο και υπάρχουν πάρα πολλές σχετικά με το τι ή ποιος είναι ο ίδιος - διαλέγεις και παίρνεις ή φτιάχνεις τη δική σου, νομιμοποιείσαι απόλυτα να το κάνεις άλλωστε κι εσύ κι εγώ και ο καθένας μας, ασχέτως αν βρεθούμε να μιλάμε αλαμπουρνέζικα μόνοι μας ο καθένας!

Τέλος πάντων, το ότι η υπέρβαση ΕΙΝΑΙ αναγκαιότητα το βλέπεις κάθε στιγμή της καθημερινότητας. Ποτέ δεν σου φτάνουν αυτά που ξέρεις, πρέπει να υπερβείς τις γνώσεις σου. Συχνά δεν σου φτάνουν αυτά που είσαι, πρέπει να υπερβείς τα χαρακτηριστικά σου. Αλλά και σαν είδος, συλλογικά δηλαδή, μας κατατρέχει η ίδια κατάρα. Πρέπει διαρκώς να προοδεύουμε (όπως κι αν ορίζουμε τον όρο "πρόοδος"), να κινούμαστε προς κάποια κατεύθυνση και συγχρόνως να προσβλέπουμε σε ένα τέλος, μια Δευτέρα Παρουσία, έναν Παράδεισο, μια υπόσχεση βρε αδελφέ ότι είναι περαστικά όλα αυτά.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω για το τι είμαστε, είναι θέμα αυστηρά προσωπικής ερμηνείας αλλά σίγουρα δείχνει κάτι σημαντικό.