16 Μαρ 2009

Ελεύθερη πτώση

Κι εκεί που ήταν όλα ρόδινα και ξεφύλλιζε το free press του στο μετρό, ξαφνικά το πόδι του έπαψε να τον υπακούει. Ήταν μια-δυο μέρες που κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτό το πόδι, αλλά τούτη η αίσθηση πραγματικά τον αιφνιδίασε. Έντρομος προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο του άκρου του και την αυτοκυριαρχία του, όμως μάταια. Όλες του οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Αναγκάστηκε να σύρει το πόδι μέχρι τη δουλειά του – έκανε περίπου μισή ώρα να διασχίσει τα τρία οικοδομικά τετράγωνα από το σταθμό του μετρό (ανάθεμα τη μέρα που δεν πήρε αυτοκίνητο, αλλά ευτυχώς πάλι, πώς να το οδηγούσε με ένα πόδι;) μέχρι το γραφείο του, σιχτιρίζοντας όσους τον κοιτούσαν με συμπόνια. Έπειτα σωριάστηκε, κάθιδρος, εξουθενωμένος και παραδομένος σε μια λύσσα πρωτόγνωρη, στην καρέκλα του κι άρχισε να τηλεφωνεί σε όσους γιατρούς ήξερε και σε όσους γνωστούς του φανταζόταν πως ίσως ξέρουν γιατρούς… Τελικά γέμισε το φάιλ-ο-φαξ του με ραντεβού, άλλα κοντινά σε ημερομηνία, αλλά μακρινά (ακόμη κι οι γιατροί έχουνε λίστα αναμονής) και κάθισε να σκεφτεί τα γεγονότα.

Ώστε λοιπόν του την είχε φέρει. Αυτή η που@@να η ύλη, από την οποία ήταν σίγουρος πως είχε αποδεσμευτεί και την περιγελούσε. Μα εκείνος το 2012 θα έμπαινε με τους υπόλοιπους εκλεκτούς στην πέμπτη διάσταση, όπως τον είχε διαβεβαιώσει η οντότητα που επικοινωνούσε μαζί της στο τσάνελινγκ, μα ήταν πνεύμα, θεός, συνδημιουργός της μοίρας του και του κόσμου, μετενσάρκωση του Σκιπίωνα, του Ρομπέν των Δασών ΚΑΙ του Φου Μαντσού... Μια τέτοια προσωπικότης πώς ήταν δυνατόν να έχει πάθει αυτό το κάζο;

Πήρε βαθιά ανάσα, προσπάθησε να συγκεντρωθεί και, σε στάση ημι-λωτού (ας όψεται το πόδι) πάνω στη Sato καρέκλα, άρχισε να ουρλιάζει νοερά: «Αρχάγγελε Μιχάηλ, απαιτώ να διορθώσεις το πρόβλημα με το πόδι μου ΤΩΡΑ!». Περίμενε λίγο, αλλά ήταν προφανές πως ο αρχάγγελος είχε άλλες ασχολίες και δεν προλάβαινε να τον προστρέξει. Επανέλαβε την προσ(ταγή)ευχή μερικές φορές, ελπίζοντας να ακούσει το άγιο ξίφος να κόβει με μια σπαθιά το πρόβλημα από τη ρίζα, αλλά το μόνο που έφτανε στα αυτιά του ήταν ο ήχος από τα δάχτυλα της γραμματέως που πατούσαν με μανία τα πλήκτρα του υπολογιστή στο διπλανό γραφείο.

«Δεν μπορεί, πρέπει να έχω διαπράξει κάποιο σοβαρό λάθος και όλη αυτή η δοκιμασία είναι το μάθημά μου για να συνετιστώ», σκέφτηκε τελικά απελπισμένος. Ποιο να ήταν άραγε το λάθος; Αφού συμμετείχε ανελλιπώς στον ομαδικό διαλογισμό της Πέμπτης για τη σωτηρία του κόσμου. Αφού δεν παρέλειπε τρία λεπτά προτού κοιμηθεί κάθε βράδυ να επιτρέψει στον εαυτό του να αισθανθεί αγάπη για όλο τον κόσμο, ακόμη και για τα ταπεινά χορταράκια. «Εγώ τα κάνω όλα αυτά, μάλιστα, Εγώ».

Δεν είχε ασφαλώς καμία σημασία που ήταν τσακωμένος με τους μισούς ανθρώπους που είχε ποτέ γνωρίσει, που είχε να μιλήσει στον πατέρα του κάτι δεκαετίες και που μισούσε τους περισσότερους συγγενείς του με όλο του το είναι, που φρόντιζε παγίως πρώτα τη δική του τσέπη και μετά του συνανθρώπου του. Δεν είχε καμία σημασία που όλες οι μέθοδοι και οι τεχνικές που είχε μάθει και τον είχαν κάνει "φωτισμένο" και "εκλεκτό" δεν είχαν ποτέ ενταχθεί στη ζωή του, δεν είχαν γίνει ποτέ κομμάτι της, αλλά παρέμεναν στο περιθώριο, ένας εξιλασμός για όλα τα στραβά που απέφευγε να αντικρίσει.
***
Σημείωση:
Είναι πραγματικά υπέροχο να μπορείς να πλημμυρίζεις από αγάπη για τον κόσμο, να συμμετέχεις σε ομαδικούς διαλογισμούς, να κάνεις γιόγκα και να πιστεύεις με βεβαιότητα πως επικοινωνείς απ’ ευθείας με το Θείο. Όμως είναι κακό να πλημμυρίζεις από έπαρση για όλα αυτά και να δίνεις στον εαυτό σου προστιθέμενη αξία που δεν δικαιούσαι να έχεις, είναι κακό να πιστεύεις πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από σένα και να φέρεσαι στους ενοίκους του (και τους συνανθρώπους σου μέσα σ’αυτούς) σα να’ναι δουλικά σου, είναι κακό να βιώνεις ό,τι υπέροχο έχεις μάθει σαν κάτι ξεκομμένο από την καθημερινότητά σου και στο περιθώριό της…
Ξέρεις, αλήθεια, γιατί το κάνεις;
Επειδή δεν ξέρεις πώς να σε αγαπήσεις…

Α ναι, και πρόκειται για πραγματική ιστορία.

14 σχόλια:

η Τοξότισσα είπε...

Αχ, Χριστινάκι να' ξερες ποια μου θύμισες...

Δεν λέω πως η αφεντομουτσουνάρα μου είναι κάτι τις καλύτερο, αλλά έχω μάτια και βλέπω μια χαρά την καμπούρα μου...

Δεν έχω την αυταπάτη πως έφτασα κάπου, μίλια απέχω ακόμη, και να πάρει η ευχή αυτό το σύμπτωμα με το πόδι που περιγράφεις -πέρα από τα υπόλοιπα "στολίδια"- είναι και δικό μου...

Άμα "σωματοποιηθεί" μια φορά, δεν φεύγει έτσι εύκολα όσο δρόμο κι αν διανύσει κανείς -αν ποτέ φύγει...
Πόσο μάλλον να έχει κανείς και αξιώσεις "δικτάτορα" από τους αγγέλους ή από το Θείο...

Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία όπως την έδωσες. Μέχρι που γέλασα στην αρχή!

Φιλάκια -μου 'λειψες :)

η Τοξότισσα είπε...

A, τώρα που το ξανασκέφτομαι... ίσως εν τω μεταξύ να έμαθα λιγουλάκι να με αγαπάω... μπορεί να μουδιάζει το πόδι που και που, αλλά τουλάχιστον δεν παραλύει πλέον -κάτι είναι και αυτό ε?

(και αυτή τη φορά ήταν αναμενόμενο με τόση κούραση...)

Ανώνυμος είπε...

Είναι λίγο σαν να έχεις αγοράσει τα πιο ακριβά εργαλεία. Αλλά να μην πιάνουν τα χέρια σου.
[Όχι άλλη φώτιση! The future's so bright, I gotta wear shades.]

Christina Linardaki είπε...

@Τοξότισσα:
Κι εμένα με βασανίζει το πόδι μου τις δύο τελευταίες δεκαετίες και, όπως ξέρεις, αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις εναλλακτικές θεραπείες... Όμως αρνούμαι να ενοχοποιηθώ περαιτέρω με το θέμα του ποδιού μου - και σε αυτό ακριβώς το τριπάκι σε βάζει η Νέα Εποχή. Αφού σε φουσκώσει με την έπαρση ότι είσαι θεός, ότι είσαι το κέντρο του κόσμου, ξαφνικά, όταν σε επισκεφθεί (χτύπα ξύλο) η ασθένεια ή η καταστροφή, σε ενοχοποιεί αυτόματα και αρχίζεις να ψάχνεσαι για το τρομερό λάθος, την ύβρη που έχεις διαπράξει. Όμως το μοναδικό πιθανό λάθος είναι να μην μπορείς ή να μην ξέρεις πώς να αγαπήσεις, ξεκινώντας από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ευχαριστώ για τον έπαινο αλλά πραγματικά τα ποστ μου τα γράφω στο πόδι, συνήθως αφού έχουμε βάλει τα παιδιά για ύπνο με τον άντρα μου, και σε κατάσταση ημι-λήθαργου, οπότε τις περισσότερες φορές βγαίνουν αρκετά πιο μέτρια από όσο θα ήθελα...

@aerosol:
Save a pair of shades for me too, pal!

Lillian είπε...

Μήπως να του έκανα μια συνεδρία ρεφλεξολογίας? πιάσιμο στις ζώνες των μεταταρσίων του πέλματος μου φαίνεται!!! αχ! τι αλλο θα ακούσουμε...με έκανες και θυμήθηκα διάφορα παλαιολιθικά δικά μας και ακόμη χαμογελώ ...

η Τοξότισσα είπε...

Που είσαι S, πέρνα κι από εδώ, γιατί έλεγα να πάω για βελονισμό...

σ' εμένα "ριζίτιδα" το είπε ο Ντοκτορ, επειδή πιέζεται το νεύρο από στη σπονδυλική στήλη στο ύψος τς λεκάνης...

για να μην πω και για τα μουδιάσματα στα χέρια- από συμπίεση νεύρου στο αυχένα...

...γενική επισκευή και πέταμα? χιχιχι

Τώρα τι να του πω του αγγέλου, στρώσου και κάνε καμιά επεμβασούλα? -να μου λείπει το νυστέρι...

@ Χριστινάκι μου ναι, αυτός ακριβώς είναι ο κίνδυνος της Νέας Εποχής και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα των ανθρώπων: η συνταγή για να περνάς καλά είναι απλή: αγάπη... αλλά και τόσο δύσκολο να πιστέψει κανείς στις δυνατότητες της... πόσο μάλλον να την εφαρμόσει ΕΙΔΙΚΑ απέναντι στον εαυτό του...

Lillian είπε...

Τοξότάκι, είμαι κομματάκι μακριά!!!

όμως σου συνιστώ διατάσεις (ελαφρές ασκήσεις) και ασκησούλες στον αυχένα , σε όρθια στάση, πάνω κάτω μπρός πίσω δεξιά αριστερά με κλειστά τα μάτια, και πολύ απαλά! Είχα μια τέτοια περίπτωση που πάει πολύ καλά με το συμπλήρωμα της ρεφλεξοθεραπείας

Λίλλιαν

Artistz είπε...

Γεια σου Χριστίνα..
Περιγράφεις θα ελεγα ενα πολύ μεγαλο κομμάτι του κόσμου(..και αλλο ενα που θα ηθελε να ηταν ετσι..)..

Η αρχη ειναι το ημισυ του παντος..και νομίζω οτι πολύ σωστα το θετεις..πρωτα αγαπαμε τον ευατο μας(..μάλλον να το πω καλυτερα...ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ να αγαπαμε τον ευατο μας)και μετά ασχολουμαστε με τους αλλους..και πάει λεγοντας..ΠΡΩΤΑ αλλάζουμε εμεις ,και ΜΕΤΑ προσπαθουμε να αλλάξουμε τους αλλους..
Μου αρεσει παρα πολύ η ιστοσελιδα σου και ειλικρινα χαιρομαι για οτι εχω διαβασει μεχρι σημερα..και για οτι θα διαβάζω και στο μελλον βεβαια..
φιλια πολλά.
Αντώνης

libero είπε...

Η έπαρση είναι αναμενόμενη όταν κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί. Δεν είναι ανάγκη όμως να κάνει κανείς γιόγκες και τσάνελιγκ για να εμφανιστεί η έπαρση (αυτή που γεννά τον εγωισμό και την αλαζονεία), αλλά και με πιο απλά και καθημερινά πράγματα, όπως με τα "μπράβο" τις κολακείες, κι οτιδήποτε μας ξεχωρίζει από το περιβάλλον ακόμα κι αν δεν εξαρτάται από τις δίκες μας πράξεις όπως για παράδειγμα, ο τόπος και ο χρονος γέννησής μας.

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι πολύ γέλασα με τον Φου Μαντσού και το άγιο ξίφος.
Ξέχασες την Εγώ Ειμί Παρουσία (μην με ρωτήσεις τι είναι, ούτε έχω καταλάβει, χε χε χε).

Θα ήθελα να πω κάτι για το θέμα αγάπη.
Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι αγάπη, δεν το αντιλαμβάνεται, ότι του εμφανίσεις ως αγάπη και αισθανθεί κάπως όμορφα το δένει κόμπο.

Πριν λίγο καιρό ένας γνωστός μου περιέγραφε την αγάπη που ένοιωθε για τα μέλη μιας ομάδας που συμμετείχε, για τις ανταλλαγές ενέργειας (συνήθης πρακτική) που έκαναν, και πόσο ευτυχισμένος ήταν με αυτή την κατάσταση.
Όμως δυστυχώς, κατά την άποψή μου, αυτή την ενέργεια την παραλάμβανε από το γενετήσιο κέντρο, όπως και οι υπόλοιποι, και στην ουσία αυτό που αισθανόταν ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που αισθανόταν όταν έκανε σεξ.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος θεωρεί, έχει πεισθεί, ότι βρήκε τον παράδεισο και ξέρει να αγαπά, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι που είναι μαζί του. Δυστυχώς αυτό το οποίο συμβαίνει, κατά την άποψή μου, είναι ότι κάνουν ομαδικό σεξ.

Βεβαίως δεν είναι καθόλου κακό όλο αυτό αλλά θα γίνει κακό εάν παραμείνει ως έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι εάν ο άνθρωπος ασχοληθεί με το θέμα αγάπη, έτσι ξεκάρφωτα, δεν θα καταλήξει κάπου καλά, πρέπει να ξέρει τι κάνει, να έχει μια λογική. Δεν αγαπάμε έτσι γενικώς και ούτε ξέρουμε τι κάνουμε. Ας κάνουμε μια αρχή από την οικογένειά μας και τον εαυτό μας, μετά να προχωρήσουμε λίγο περισσότερο και λίγο περισσότερο και έτσι πιθανόν κάπου να καταλήξουμε. Γενικώς συμφωνώ με τους σχολιασμούς όπως και με το αρχικό μήνυμα.

Γειά σου Βικούλα

Φιλιά
Ρούλα

Christina Linardaki είπε...

@S: Εδώ που τα λέμε κι εγώ θα χρειαζόμουν καμιά συνεδρία, από χθες κυκλοφορώ με κολάρο, ας όψεται το αυχενικό.

@toxotis: Είναι τόσο δύσκολο επειδή, όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω, για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο περιμένουμε την αγάπη να έρθει απ' έξω μας τη στιγμή που θα έπρεπε να περιμένουμε να αναδυθεί από μέσα μας και να εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Ξέρω ότι συμφωνείς, τα'χουμε συζητήσει πολλές φορές αυτά και κατ' ιδίαν.

@Artistz: Αγαπητέ Αντώνη, εγώ να δεις πόσο χαίρομαι και θαυμάζω το δικό σου ιστολόγιο, το νεύρο σου, το θάρρος σου και τη μαχητικότητά σου. Χαίρομαι ειλικρινά πολύ για όσα σχολίασες εδώ, δείχνουν μια όψη σου που δεν είναι πάντα τόσο ευδιάκριτη από το blog σου...

Christina Linardaki είπε...

@libero: Γιατί βρε καλέ μου είναι αναμενόμενη η έπαρση όταν κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί; Δεν μπορείς να το κάνεις με ταπεινότητα; Ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα που θίγεις. Εσύ μιλάς για την αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους και συμφωνώ μαζί σου απ' την αρχή ως το τέλος. Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είναι κάποιο είδους ενστίκτου αυτή η ψυχαναγκαστική ανάγκη να είμαστε διαφορετικοί και να διαγράφουμε ξεχωριστούς ατομικούς κύκλους, μια ανάγκη που εκπορεύεται από την αίσθηση της ατομικότητας ή, αλλιώς, την προσωπικότητά μας.

@Ρούλα: Διόλου απίθανο να πρόκειται γι' αυτό ακριβώς που περιγράφεις. Πνευματική παρτούζα ένα πράγμα.

Όσο για την αγάπη, άσε, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που μιλούν για την αγάπη σαν για τα στραγάλια και σε κοιτούν σα να'σαι τρελλός αν υπαινιχθείς ότι δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε. Όμως ποτέ κανείς απ' όλους αυτούς δεν μπήκε στον κόπο να κατανοήσει πώς στην ευχή θα βάλει αυτό το φρούτο, την αγάπη, πραγματικά στη ζωή του. Κι έχω κάτι γνωστούς που πιπιλίζουν ολημερίς την καραμέλα της αγάπης αλλά αν τους ζητήσει κάποιος βοήθεια σε οποιοδήποτε πρακτικό θέμα συνοφρυώνονται και τον ξαποστέλνουν κάνοντάς του και κήρυγμα από πάνω πως η αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει είναι το μάθημα που πρέπει να λάβει... Ως εκ τούτου οφείλουν να μην του στερήσουν την ευκαιρία να το λάβει και δεν τον βοηθούν, ούτε φυσικά και νιώθουν τύψεις γι' αυτό. Ωραία ε; Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι, αυτό με την καραμέλα αγάπης το έχω δει. Είναι πολύ λυπηρό και μάλιστα όταν το είχα πρωτοδεί νόμιζα ότι ήταν μια χαζομάρα που έτυχε να γίνεται το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για χ λόγους, ξέρεις όπως μας πιάνει κάποιες φορές η ηλιθιότητα και λέμε αρλούμπες. Όταν κατάλαβα ότι αυτό ήταν τακτική και στάση ζωής τρόμαξα, προσπάθησα όσο ήταν δυνατόν να πω κάτι αλλά δεν έγινε τίποτα και όταν διαπίστωσα μια συμπεριφορά σαν κρίση υστερίας τα παράτησα.

Μερικές φορές σκέφτομαι εάν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάποιους συγγενείς ή φίλους που να μπορούν να διακρίνουν αυτή την συμπεριφορά η οποία φωνάζει από μακριά ότι χρειάζεται βοήθεια ειδικού, ώστε να προσπαθήσουν να τους μιλήσουν και να τους στρέψουν προς έναν δρόμο θεραπείας.
Θεωρώ, ότι από ένα σημείο και μετά παύει να είναι περίπτωση κάποιων αδαών ή εγωιστών που απλώς δεν κατάλαβαν καλά φιλοσοφικές θεωρίες.

Ρούλα

Christina Linardaki είπε...

Είναι σίγουρα μια ψυχαναγκαστική συμπεριφορά υπό την έννοια ότι αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν ότι πρέπει κάθε στιγμή να βρίσκονται μέσα στην αγάπη και είναι κάπως ανάμεσα σε αστείο και λυπηρό να τους βλέπεις να παθαίνουν υστερία, όπως ακριβώς λες, όταν πας να τους προσβάλλεις το οικοδόμημα από το οποίο έχουν γραπωθεί με όλο τους το είναι (χωρίς να ξεβολεύονται βέβαια, απλώς δικαιολογώντας τις πράξεις τους μέσω της... "πνευματικότητας").