28 Ιουν 2009

Δε με νοιάζει

Θέλω να μάθω ποιος είσαι, αλλά δε με νοιάζει πώς νιώθεις. Αυτό που με νοιάζει είναι αν μπορείς να είσαι παρόν με τον σύντροφό σου όταν δεν αισθάνεσαι και τόσο καλά μέσα σου. Τότε θα ξέρω ποιος είσαι. Με νοιάζει αν μπορείς να γίνεις ο χώρος στον οποίο τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν χωρίς να σε ενδιαφέρει το αν νιώθεις καλά ή όχι γι’ αυτό. Το αν μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, ανεξάρτητα από το πώς νιώθεις. Τότε θα ξέρω ποιος είσαι.

Αν δεν μπορείς να είσαι χώρος για τον σύντροφο και τα παιδιά σου, αν δεν μπορείς να γίνεις ο χώρος για κάθε σου εμπειρία, τότε σίγουρα το μόνο για το οποίο νοιάζεσαι είναι ο εαυτός σου.

Κι όμως, το άτομο που πιστεύεις πως είσαι δεν υπήρξε στ’ αλήθεια ποτέ. Ήταν απλά μια ψευδαίσθηση που δημιούργησε η κίνηση της προσοχής από τη συνείδηση προς την εμπειρία.

Ξέρω πως σε σοκάρει, όμως δεν με ενδιαφέρει να πω κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μάθεις να ακούς αυτό που ξέρεις ότι είναι αλήθεια χωρίς να νοιάζεσαι για το πώς νιώθεις γι’ αυτό. Γιατί αυτό είναι ελευθερία.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν εχω το χαρισμα της γραφης... Δεν εχω τον τροπο να εκφρασω τα συναισθηματα και τις σκεψεις μου γραφοντας...
Παρ'ολα αυτα, θελω να καταθεσω οτι περνω μια δυσκολη περιοδο στη ζωη μου (η μητερα μου ειναι πολυ βαρια αρρωστη), η σχεση μου μαζι της πολυπλοκη, χωρις καμια ελπιδα να διορθωθει... και εγω πρεπει να μαθω να ακουω αυτο που ξερω οτι ειναι αληθεια χωρις να νοιαζομαι για το πως νιωθω γι αυτο...
Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

Θα το επιτύχεις αν μπορέσεις να δεις τη μητέρα σου και τη σχέση σας όπως είναι αυτήν εδώ τη στιγμή, τώρα. Χωρίς να κουβαλάς το συναισθηματικό φορτίο όλων των χρόνων, χωρίς να σε βαραίνουν οι μνήμες. Το 95% του βάρους που κουβαλάμε σε σχέση με ο,τιδήποτε είναι η προσπάθειά μας να αποφύγουμε τις μνήμες μας, τα συσσωρευμένα άσχημα συναισθήματά μας και τις ερμηνείες μας για το τι μπορεί να συμβεί πέντε λεπτά από τώρα. Και μόλις το 5% είναι η εμπειρία της στιγμής.

Αν όμως την αφήσεις να υπάρξει, αν της επιτρέψεις να υπάρξει χωρίς να την παλέψεις, θα δεις ότι δεν είναι και τόσο σπουδαίο πράγμα. Αν απλά και απαλά τη αφήσεις να υπάρξει, θα παρακολουθήσεις πώς το συναίσθημα θα απλωθεί σε όλο σου το σώμα σαν κύμα για να φύγει εν τέλει μόνο του από το σύστημά σου μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Χωρίς να παράγει σκέψεις, χωρίς τίποτα. Τελειώνοντας αναίτια. Ειλικρινά, δεν είναι τίποτα το τρομερό. Το συναισθηματικό φορτίο 20, 30, 40 ή παραπάνω χρόνων, όμως, είναι. Αυτό κουβαλάς. Όχι τη μητέρα σου, όχι τη σχέση σας και κυρίως όχι το τώρα.

Πάψε να πιστεύεις στις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου. Δες μόνο τη στιγμή. Μπορείς να τα καταφέρεις, το ξέρω.

Ανώνυμος είπε...

Χριστινα μου, σ'ευχαριστω πολυ για την βοηθεια σου.
Ευθυμια

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως περιγράφεις αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν character, όμως το ενδύεις με βαθύτερες υπαρξιακές και φιλοσοφικές στάσεις. Παρακολουθώ με χαρά.

Ανώνυμος είπε...

Ευθυμία, αν και δεν σε ξέρω θα ήθελα να καταθέσω την οπτική μου για όσα έγραψες.

Πάντα υπάρχει ελπίδα να διορθωθούν οι σχέσεις των ανθρώπων. Για να μπορέσεις να δουλέψεις την σχέση σου με τον όποιο άνθρωπο πρώτα πρέπει να έχεις βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου.
Ένας εύκολος τρόπος να βάλεις σειρά είναι να καθαρίζεις με τάξη το σπίτι σου. Δηλαδή δεν ξεκινάς να κάνεις μηχανικά τις δουλειές, ξεκινάς ξέροντας για εκείνη την στιγμή τι θα κάνεις
π.χ.
Πρώτα θα καθαρίσω τα παντζούρια μέσα και έξω, μετά τα τζάμια μέσα και έξω, εκεί τέλος ο προγραμματισμός.
Μόλις τελειώσεις από εκεί πας παρακάτω
Τώρα θα καθαρίσω την κρεβατοκάμαρα. Πρώτα θα ξεσκονίσω τα ψηλά μέρη και μετά τα χαμηλά. Ξεκινάω από το φωτιστικό και μετά οι ντουλάπες, εκεί τέλος ο προγραμματισμός.
Κλπ κλπ κλπ

Άλλο που μπορείς να κάνεις είναι να ασχοληθείς με την κηπουρική. Όταν φυτεύεις ξεκινάς μια πράξη δημιουργίας, είσαι υπεύθυνη για την αρμονία αυτού του φυτού καθώς και του περιβάλλοντός του, δηλ. το σωστό χώμα, γλάστρα, νερό, ήλιο, σκάλισμα, προσοχή για έντομα κλπ
Χρειάζεται να έχεις αρμονία μέσα σου για να δημιουργήσεις έναν αρμονικό οργανισμό και θα βρεις την δύναμη να την αποκτήσεις μέσω αυτού του φυτού.

Αυτά όσο και να φαίνονται μικροπράγματα είναι δοκιμασμένα και φέρνουν αποτέλεσμα 100% διότι λειτουργούν στον άνθρωπο εσωτερικά με τρόπο εντελώς φυσικό. Ίσως να δυσκολευτείς στην αρχή αλλά εάν επιμείνεις θα αποζημιωθείς.

Εννοείται ότι εάν τα γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια δεν τρέχει τίποτα, φαντάζομαι θα το αντέξει ο εγωισμός μου. Χα χα χα


Γεια σου καλή μου Χριστινούλα.
Φιλιά πολλά

Ρούλα

Christina Linardaki είπε...

Αγαπητέ μου aerosol, περιγράφω αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν availability. Ελληνιστί, το να είσαι διαθέσιμος για τη ζωή όπως έρχεται.

Κι εγώ πάντα σε παρακολουθώ με χαρά αλλά τελευταία δεν έχω την ευχέρεια να σχολιάσω. Θα ανακάμψομεν, πού θα μας πάει.

Christina Linardaki είπε...

Γεια σου Ρουλίτσα, αυτό που περιγράφεις είναι σχεδόν τυπική και πολύ ωφέλιμη διαδικασία, αλλά ακόμη κι αν λύσεις το τρέχον πρόβλημα με αυτό τον τρόπο, αν δεν λύσεις τον ψυχολογικό μηχανισμό που το παράγει, θα το βρεις σε άλλη μορφή παρακάτω.

Και ο μόνος τρόπος για να λύσεις μια για πάντα τον ψυχολογικό μηχανισμό είναι να μην προσπαθήσεις να τον λύσεις! Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο μηχανισμός διογκώνεται όσο διογκώνονται οι αναλύσεις και οι ερμηνείες που βάζουμε πάνω του. Στο τέλος, οι αναλύσεις και οι ερμηνείες γίνονται τόσες πολλές που χάνουμε από τα μάτια μας τον μηχανισμό. Όμως αυτός είναι εκεί και το μόνο που χρειάζεται είναι να τον δούμε.

Μόλις τον δούμε και πάψουμε να τον τρέφουμε με ερμηνείες, αναλύσεις, σκέψεις και συναισθήματα, μόλις πάψουμε να πιστεύουμε αυτά που μας λέει, παύει αυτόματα να υπάρχει. Αυτό είναι το νόημα αυτού που έγραφα "να αγκαλιάσουμε τις σκέψεις μας κλπ σα να'ταν παιδιά μας". Ότι βλέπω τον μηχανισμό και τον δέχομαι, χαίρομαι με το δώρο που μου κομίζει. Είναι το δώρο της αυτογνωσίας και μαζί του η ευκαιρία να πάψω να τροφοδοτώ τον μηχανισμό.

Κι όσο βγάζουμε από μέσα μας μηχανισμούς, ερμηνείες κτλ τόσο πιο γυμνοί και αθώοι μένουμε, επιστρέφοντας στην πρωτοπλαστική κατάσταση.

Ανώνυμος είπε...

Χριστινούλα συμφωνώ με την μη εστίαση στον μηχανισμό.
Κανείς όμως δεν πάει για να τρέξει στους Ολυμπιακούς αγώνες χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι ιδιαίτερα δυνατοί άρα μόνο ένας δυνατός και υγιής άνθρωπος μπορεί να τους διαχειριστεί. Θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη μεθόδου διότι εάν ο άνθρωπος μπορούσε να επιτύχει χωρίς μια συγκεκριμένη διαδικασία δεν θα ασθενούσε.

Δεν συμφωνώ με το αγκάλιασμα. Ο λόγος που δεν συμφωνώ είναι ότι οι σκέψεις μας δεν είναι καθαρά δικές μας, περιέχουν και κάτι από όσους άγγιξαν. Εάν προσπαθήσει κάποιος συνειδητά να αγκαλιάσει σκέψεις του και δεν είναι αρκετά δυνατός το αποτέλεσμα είναι δυσάρεστο. Εάν είναι και σκέψεις άλλων το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο.
Εάν με τη λέξη αγκάλιασμα εννοείς να σταματήσει κάποιος να παλεύει εναντίον αυτών των καταστάσεων τότε συμφωνώ.

Η ανεξέλεγκτη κίνηση της σκέψης και η ανεξέλεγκτη παραγωγή συναισθημάτων δεν αντιμετωπίζεται με σκέψη. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που διαφωνώ με τα κάθε είδους σεμινάρια και αναλύσεις.

Καλημέρα και να έχουμε όλοι μια υπέροχη ημέρα
Ρούλα

Christina Linardaki είπε...

Στο διά ταύτα πάντα συμφωνούμε Ρουλίτσα. Και καλό μήνα παρεμπιπτόντως!

"Εάν με τη λέξη αγκάλιασμα εννοείς να σταματήσει κάποιος να παλεύει εναντίον αυτών των καταστάσεων τότε συμφωνώ." Ακριβώς αυτό εννοώ. Αλλά είναι τόσο διαφορετικό, τόσο πρωτόγνωρο για μένα αυτό το είδος αντιμετώπισης της ζωής που ανάθεμά με κι αν ξέρω πώς να το περιγράψω με ακρίβεια! Οι λέξεις έχουν αμφισημία, έχουν τόσα νοήματα που μερικές φορές... χάνεται το νόημα!

"Η ανεξέλεγκτη κίνηση της σκέψης και η ανεξέλεγκτη παραγωγή συναισθημάτων δεν αντιμετωπίζεται με σκέψη. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που διαφωνώ με τα κάθε είδους σεμινάρια και αναλύσεις." Δεν αντιμετωπίζεται όμως ούτε με το άδειασμα της σκέψης γιατί οι σκέψεις και τα συναισθήματα συμβαίνουν όπως ακριβώς λες: ανεξέλεγκτα. Συμβαίνουν, μας συμβαίνουν. Δεν τα παράγουμε εμείς με τη βούλησή μας και κατά συνέπεια η προσπάθεια να τα ελέγξουμε με τη βούλησή μας δεν μπορεί παρά να είναι άκυρη. Από την άλλη, συμβαίνουν μέσα μας άρα δεν μπορούμε παρά να τα δεχτούμε έτσι όπως μας συμβαίνουν. Το να τα (υπο)δεχόμαστε έτσι όπως συμβαίνουν και ταυτόχρονα να μην τα δεχόμαστε (να μην τα πιστεύουμε) είναι η λύτρωσή μας απ' όλον αυτόν τον φαύλο κύκλο συναισθημάτων, σκέψεων και δος του πάλι. Είναι η ταύτισή μας με αυτό που είναι πίσω τους, με τον χώρο στον οποίο συμβαίνουν. Μπορείς να τον πεις ψυχή, εγώ προτιμώ να τον λέω συνείδηση γιατί απλώνεται πέρα από την ψυχή, όπως συνήθως εννοούμε τον όρο.

Όσο για τα σεμινάρια και τις αναλύσεις, πόσο δίκιο έχεις και είχες πάντα... Ακόμα κλαίω για τις ώρες, τα λεφτά και τη χαζομάρα μου... Αλλά πάλι αν δεν τα'χα κάνει όλα αυτά, ίσως να μην μπορούσα να αντιληφθώ αυτά που αντιλαμβάνομαι σήμερα (το λέω αυτό για να παρηγοριέμαι χα χα χα!!!).

Ανώνυμος είπε...

Καλο μηνα κοριτσια!!! Σας διαβαζω και ανοιγω το μυαλο και την ψυχη μου να κατανοησω...Ευχαριστω!!!
Ευχαριστω Ρουλα μου για την μεθοδο που μου περιγραφεις. Να εισαι καλα!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλό μήνα να έχουμε.
Όσοι είναι ή φεύγουν διακοπές να κάνουν πολλές βουτιές και να μαζέψουν ήλιο…… ανεξέλεγκτα θα έλεγα.
Όσοι, όπως εγώ, θα φύγουν τον Αύγουστο, να περνάνε καλύτερα από όλους αυτούς τους άτυχους που τώρα ξαπλωμένοι κάτω από ομπρέλες πίνουν τον φρέντο τους στις παραλίες ………..
………………(ωχ, με βάρεσε ο ήλιος)


Χριστινάκι και εγώ χλωμό έως κατάχλωμο βλέπω αυτό το άδειασμα της σκέψης. Τι να πω, ίσως κάποιοι να το επιτυγχάνουν………….. δεν ξέρω κανέναν τέτοιο αλλά δεν ξέρω κι όλο τον κόσμο ούτε είμαι παντογνώστης.

Και κυρία μου, μην κάνεις τον ψόφιο κοριό, χρωστάς μια συνάντηση.
Όχι λέμε λέμε και τα βασικά τα αφήνουμε στην απ΄έξω.

Φιλιά πολλά


Ευθυμία μου να είσαι κι εσύ καλά.
Εάν είσαι από Αθήνα όταν θα βγούμε με την Χριστίνα να έρθεις και εσύ.
(εννοείται άμα θέλεις)

Ρούλα

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστω για την προσκληση Ρουλα μου. Με τιμα ιδιαιτερα. Δυστυχως, ομως, ζω στην επαρχια. Ισως καποια στιγμη συναντηθουμε, θα το ηθελα παρα πολυ να σας γνωρισω και απο κοντα!!!
Με αγαπη
Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

Ωχ ωχ ωχ, μη βαράς βρε Ρούλα, κι εγώ το θέλω πολύ και θα τα καταφέρουμε να τον πιούμε τον καφέ σύντομα. Φαντάσου ότι χρωστάω καφέ στη Λίλλιαν εδώ κι έναν χρόνο καθώς και στον open mind!! Αλλά θα τα βολέψουμε.

Ευθυμία, εννοείται πως όποτε σε φέρει ο δρόμος σου προς τα μέρη μας, σε περιμένουμε με ανοικτή αγκαλιά και χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Με πολλή αγάπη,
Χριστίνα

Ανώνυμος είπε...

Χριστινάκι δεν υπάρχει θέμα, να συναντηθούμε όλοι μαζί.
Δεν πιστεύω ότι θα έχει κάποιος αντίρρηση.

Ώστε μένεις επαρχία Ευθυμία μου, τυχερούλα……
Βουνό ή θάλασσα?
Ωραία θα είναι εάν τα καταφέρεις να έρθεις κάποια στιγμή.

Την καλημέρα μου κορίτσια και φιλιά
Ρούλα

Ανώνυμος είπε...

Πεδιαδα Ρουλα μου, στη Λαμια.
Σας φιλω
Καλο βραδυ

Ανώνυμος είπε...

Ευθυμία μου ξέρεις από που κατάγομαι εγώ?
Μακρακώμη!

Φιλιά
Ρούλα