1 Ιουλ 2009

Παρατήρηση και άφεση;

Η παρατήρηση της εμπειρίας δημιουργεί απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Πολλοί πνευματικοί αναζητητές εξασκούνται στην παρατήρηση της πραγματικότητας. Αυτό όμως που τους διαφεύγει είναι ότι ενόσω παρατηρούν υπάρχουν και πάλι δύο: ένας παρατηρητής και ένα παρατηρούμενο, τη στιγμή που το ζητούμενο είναι να είναι κανείς ολόκληρος παρόν εδώ τώρα, χωρίς τον παρατηρητή.

Η συνείδηση δεν είναι ο παρατηρητής. Η συνείδηση πηγάζει από το Είναι, όχι από το τι κάνει κάποιος. Ο παρατηρητής είναι κάποιος που κάνει κάτι και αυτό φέρνει απόσταση και διαχωρισμό. Πιστεύουμε ότι η απόσταση που δημιουργείται μας προστατεύει – ότι αν παρατηρούμε τη ζωή αντί να τη ζούμε, δεν θα είναι τόσο έντονη, δεν θα γίνει αβάσταχτη. Όμως αυτό μας κοστίζει πολύ: απαιτεί όλη μας την ενέργεια και καταλήγουμε να νιώθουμε μόνοι, εξουθενωμένοι και να διαψευδόμαστε όλη την ώρα. Σπαταλάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ελέγξουμε τα πάντα, πιστεύουμε ότι τίποτα δεν είναι όπως θα 'πρεπε, οπότε προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο και – για δες! – αποτυγχάνουμε.

Είναι απλά μια συνήθεια, τίποτε παραπάνω. Ας βάλουμε αυτή τη συνήθεια στην άκρη. Ας κάνουμε την καρδιά μας ανοχύρωτη πόλη. Ας την αφήσουμε να πληγωθεί. Όσο πιο πολύ πληγώνεται, τόσο πιο πολύ μαθαίνει να αγαπά και τόσο πιο πολύ γεμίζει από συμπόνια.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε τη ζωή σαν να ήταν προσωπικό μας ζήτημα. Σημαίνει μάλλον ότι την αφήνουμε να μας ζήσει εκείνη εδώ και τώρα, με τους δικούς της όρους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι η καρδιά μας θα πληγωθεί. Είναι επειδή θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή με τους δικούς μας όρους που γεμίζουμε στρες και εξουθενωνόμαστε, έχοντας μονάχα λίγες αναλαμπές ευτυχίας και ικανοποίησης. Εάν εμφανιστούν σκέψεις στον νου μας, ας μην τις κάνουμε δικές μας σκέψεις. Εάν εμφανιστούν συναισθήματα, ας μην τα κάνουμε δικά μας. Η συνείδηση βλέπει τα πράγματα να έρχονται και να φεύγουν αλλά δεν κρατά τίποτα για την ίδια. Αυτή η συνείδηση είναι η αλήθεια του ποιοι είμαστε.

Και δεν έχει να κάνει με την άφεση, ή μάλλον είναι ένα βήμα παραπέρα. Η άφεση προϋποθέτει κάποιον αφέτη, κάποιον που παραδίδει και παραδίδεται. Η πρόσκληση είναι να γίνουμε κανένας, να μη χρειάζεται να δώσουμε ή να πάρουμε τίποτα, προπαντός να μην κάνουμε τίποτα. Εάν η εμπειρία της στιγμής μπορεί να μας έχει ολόκληρους, αν μπορούμε να είμαστε ολόκληροι διαθέσιμοι στην εμπειρία της στιγμής, τότε είναι που η ζωή αναλαμβάνει. Δεν υπάρχει τίποτε απολύτως να κάνουμε πια και αυτή είναι η χωρίς όρους διαθεσιμότητα ως προς τη στιγμή, ως προς τη ζωή. Τότε μπορεί η ζωή να μας κατακτήσει. Κι εκείνη πολύ απαλά αφαιρεί οποιαδήποτε αίσθηση του εγώ απομένει και την αντικαθιστά με το περιεχόμενό της. Είναι μια πολύ απαλή κι ευγενική διαδικασία.

2 σχόλια:

Christina Linardaki είπε...

Μπορούμε να καταλάβουμε πότε γινόμαστε συνείδηση και πότε παρατηρητής από την αίσθηση της επιλογής. Στην κατάσταση του παρατηρητή, έχουμε επιλογές, γιατί απλούστατα χρειάζεται η αίσθηση δύο ξεχωριστών πραγμάτων για να μπορεί κανείς να επιλέξει. Από τη διττότητα του παρατηρητή και του παρατηρούμενου εκπορεύεται η αίσθηση της επιλογής. Αν όμως είμαι η συνείδηση, δηλαδή η ζωή, δεν έχω ούτε χρειάζομαι άλλες επιλογές. Εάν κάθεται κάποιος σε μιαν ακτή με μια ωραία γυναίκα (ή κάποια με έναν ωραίο άντρα) και το ηλιοβασίλεμα είναι υπέροχο και είναι γεμάτος (γεμάτη) αγάπη, μένει καθόλου χώρος για την ιδέα και μόνο της επιλογής;

Θα μου πείτε, η ζωή δεν είναι πάντα ιδανική. Κι όμως είναι. Η ζωή είναι τέλεια έτσι όπως έρχεται. Είναι οι ερμηνείες που της βάζουμε που την παραμορφώνουν. Είναι η συνεχής αγωνία μας να ζήσουμε κάποια "άλλη" πραγματικότητα. Στην Ινδία λένε purnanidam purnamida – αυτό είναι τέλειο, εκείνο είναι τέλειο. Τίποτε δεν είναι λιγότερο από τέλειο για τη συνείδηση.

Christina Linardaki είπε...

Όταν η προσοχή μας αναπαύεται, τότε η ζωή μπορεί να μας γεμίσει. Η αίσθηση του εγώ επιστρέφει στον άπειρο χώρο, συγχωνεύεται με την ίδια της την πηγή αντί να προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Όλα τα συναισθηματικά φορτία και οι μηχανισμοί που πιστεύουμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε, παύουν να υπάρχουν. Τα αναγνωρίζουμε απλά σα διάφορες ιστορίες που υπάρχουν επειδή η προσοχή μας μετακινήθηκε από τη συνείδηση προς την εμπειρία.