22 Μαρ 2010

Χωρίς φαντασία

Ο κόσμος θα φαινόταν επίπεδος και άχρωμος. Θα κυριαρχούσε η επανάληψη και τα πάντα θα μετατρέπονταν σε αλγόριθμους: τα ίδια πάντα βήματα θα οδηγούσαν στο ίδιο πάντα αποτέλεσμα, σε μια λυσιτελή ακολουθία. Η γλώσσα θα έπαυε να κάνει άλματα, όλα όσα ομορφαίνουν τη ζωή μας (η μουσική, ο χορός, η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η ποίηση, η γλυπτική για να αναφέρω μερικά) θα έπαυαν να υπάρχουν. Σχήματα λόγου όπως η παρομοίωση ή η μεταφορά που διευκολύνουν την κατανόηση και προσδίδουν βάθος στη σκέψη, θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά μόνο ως κυριολεξίες και θα έχαναν το νόημά τους. Η ζωή δεν θα μπορούσε να είναι ένα "σαν να", κατά τον Hans Veihinger*, με αποτέλεσμα να φαντάζει πάντα άγνωστη και απειλητική. Αφηρημένα νοήματα και ιδέες δεν θα είχαν κάποιο πλαίσιο στο οποίο να εκφραστούν και γι' αυτό δεν θα υπήρχαν. (…)

*http://unseenchrislina.blogspot.com/2009/09/blog-post_16.html

4 σχόλια:

La koumbara είπε...

Χωρίς φαντασία τώρα, χωρίς μνήμη πριν, γιατί τόσα χωρίς;

Christina Linardaki είπε...

Προσπαθώ να φτάσω κάπου συγκεκριμένα, περίμενε λίγο ντε...

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς μνήμη, κάτι πάει κι έρχεται...
Χωρίς φαντασία...ούτε να το σκεφτώ...

Christina Linardaki είπε...

Κάτι μου λέει ότι πάνε πακέτο αυτά τα δύο πάντως! :)