Το αναπόφευκτο "εγώ"

Όπως έγραφα παλιότερα,* οι περισσότεροι από μας ταυτιζόμαστε αυτόματα με οποιαδήποτε εμπειρία συναντήσουμε σε αντίδραση προς τη στιγμή, χάνοντας έτσι την αίσθηση του είναι ή της ουσίας, αγκιστρωμένοι στο γνωστικό μας επίπεδο (τον νου) το οποίο στη συνέχεια μετατρέπουμε σε τόπο κατοικίας. Ο νους μας, όπως έχω ξαναπεί, είναι υπεύθυνος για την αίσθηση του εγώ αφού το κέντρο της προσωπικότητάς μας βρίσκεται εδώ (συγκεκριμένα, παράγεται ως αποτέλεσμα των διεργασιών του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας**).

Η κοινή άποψη είναι ότι η ολοκληρωτική ταύτιση με το εγώ προκαλεί απώλεια του σημαντικότερου τμήματος της ζωής: της πραγματικής μας ουσίας ή του είναι μας. Είναι αλήθεια. Εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι η ταύτιση με το εγώ ή την προσωπικότητά μας είναι αναπόφευκτη.

Η προσωπικότητα έχει δύο δομικά στοιχεία: τη μνήμη και τη φαντασία.*** Με τις δύο τελευταίες αναρτήσεις μου προσπάθησα να δείξω ότι ένας κόσμος χωρίς μνήμη και φαντασία, επομένως χωρίς προσωπικότητα, είναι κάτι το ανέφικτο. Η προσωπικότητά μας δεν είναι απλά ένα μέσο πλοήγησής μας στον κόσμο, όπως διατείνονται πολλοί, είναι ο κόσμος έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε.

Επομένως το να προσπαθούμε να την αποφύγουμε, να δραπετεύσουμε απ' αυτήν, να την εξαλείψουμε, να την περιορίσουμε κλπ. κλπ., όπως διατείνονται διάφοροι "γκουρού" που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να σκεφτούν λίγο παραπάνω, είναι πλάνη.

Το μόνο που πραγματικά μπορούμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε σε περισσότερη από την ουσία μας να αναδυθεί και να εκφραστεί μέσα από την προσωπικότητά μας. Ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι να δημιουργήσουμε χώρο μέσα μας. Και χώρο δημιουργούμε όταν καταφέρνουμε να δούμε την προσωπικότητα απ' έξω, ως Συνείδηση που αγκαλιάζει τα πάντα.


*http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
** http://unseenchrislina.blogspot.com/2009/07/science-no-fiction.html
*** Μ' αυτό δεν υπονοώ ότι η μνήμη και η φαντασία, ως λειτουργίες καθαυτές, εξαντλούνται με την προσωπικότητα. Αντίθετα, ότι η προσωπικότητα τις αξιοποιεί στη σύνθεσή της.