26 Μαρ 2010

Τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής

Με απλά λόγια, λοιπόν, η ουσία εκδηλώνεται σ’ αυτό τον κόσμο μέσω της προσωπικότητας. Είναι ο μόνος τρόπος. Κάποιος λοιπόν μπορεί να σκεφθεί: Εντάξει, γι’ αυτό κι εγώ πρέπει να προσπαθήσω να βελτιωθώ, να ξεπεράσω τα αδύνατα σημεία μου, να καλλιεργήσω τα καλά κλπ. Θα σας στεναχωρήσω*, όμως δεν δουλεύει έτσι. Αυτός ο τρόπος σκέψης απλά εντείνει τη σύγχυση. Είναι η ουσία που εκδηλώνεται (και που την αποδεχόμαστε πλήρως όταν εκδηλώνεται) η οποία μπορεί να το κάνει, όχι εμείς. «Ου δύναμαι εγώ ποιείν απ΄ εμαυτού ουδέν», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (κεφ. Ε, στ.30). Η προσωπικότητα δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό της, η ουσία τον αλλάζει.** Ξέρουμε ότι η ουσία αλλάζει την προσωπικότητα, όταν λάμπει η έμπνευση και μνήμη και στιγμή συγχωνεύονται, έξω από το χρόνο, «δημιουργώντας μικρές υπέροχες αιωνιότητες», όπως έγραψε ένας παλιός μου φίλος σε σχόλιό του στο αγγλικό τμήμα του blog.

Με απλά λόγια ξανά. Η προσπάθεια να ελέγξουμε τα πάντα ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν εμπιστευόμαστε πως ο Θεός μπορεί να το κάνει. Στηρίζεται στη λανθασμένη πεποίθηση ότι χωρίς εμάς, ο Θεός ή το σύμπαν δεν μπορούν να τα καταφέρουν, που απλά θωπεύει τον εγωισμό μας.

Τι μένει λοιπόν να κάνουμε εμείς; Μόνο ένα πράγμα: να κάνουμε το άλμα στο κενό του αγνώστου, με εμπιστοσύνη. Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει: να επιτρέπουμε στην καρδιά μας να πληγώνεται. Η συντριπτική πλειονότητα του δράματος που περνάμε καθημερινά προέρχεται ακριβώς από την αγωνία μας μήπως και πληγωθεί η καρδιά μας και την ακατάπαυστη προσπάθεια να το αποτρέψουμε αυτό με κάθε τρόπο. Είναι απλά μια συνήθεια, τίποτε περισσότερο. Μπορούμε να βάλουμε αυτή τη συνήθεια στην άκρη; Μπορούμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη; Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.


* Αν το σκεφτούμε λίγο, με μεγάλη μας έκπληξη θα διαπιστώσουμε ότι ο περισσότερος κόσμος (κι εγώ φυσικά μέσα σ’ αυτόν) βρίσκει παρηγοριά στο να το παίζει μάρτυρας ή θύμα ή … ή …, καθώς και ότι κάποιοι βλέπουν μία «προσωπική αποστολή» μέσα σ’ όλο αυτό.
** Με άλλα λόγια: να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε. Να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι. Το μόνο που επιζητεί ο εαυτός είναι να τον αποδεχθούμε. Αυτό δημιουργεί ειρήνη μέσα μας. Οι διάφοροι ψυχολογικοί μηχανισμοί (άμυνας κατά κύριο λόγο) μπαίνουν σε κίνηση όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε. Η προσπάθειά μας καταλαμβάνει όλο τον εσωτερικό μας χώρο και δεν αφήνει τίποτα για να μπορέσει να εκδηλωθεί η ουσία. Το ξέρω ότι ακούγεται ανορθόδοξο, αδιανόητο κλπ. Αλλά έτσι είναι. Και μετά το πώς, το τι. Ξέρετε τι είναι όλο αυτό; Αγάπη. Αυτή είναι η έννοια του «αγαπώ τον εαυτό μου» (= δεν προσπαθώ να τον αλλάξω).

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οπως παντα σε διαβαζω, καλημερα κ καλο Πασχα Χριστινουλα!!!
Ευθυμια

Christina Linardaki είπε...

Επίσης καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση, Ευθυμία μου, σ' ευχαριστώ πολύ!

libero είπε...

Που αποδίδεις την απουσία σχολίων ή σχετικών με το θέμα, σε κάποιες από τις αναρτήσεις σου, Cleareaching;

Christina Linardaki είπε...

Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Π.χ.:

1. Ίσως να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα απ' αυτά που γράφω.

2. Ίσως να μην πιστεύει σ' αυτά που γράφω ή να μη συμφωνεί, αλλά δεν θέλει να μπει σε συζήτηση.

3. Επειδή γράφω κάπως αφοριστικά, σε οριστική έγκλιση, είναι σα να μη σηκώνω αντίρρηση, οπότε τι να σχολιάσει κάποιος;

Όλοι αυτοί οι λόγοι είναι απολύτως κατανοητοί. Από την άλλη, κι εγώ δεν έχω επιλογή: ΠΡΕΠΕΙ να γράψω αυτά που γράφω γιατί αυτή είναι η αλήθεια μου στην τρέχουσα συγκυρία. Ελπίζω να τύχω κι εγώ της κατανόησής σας. :)

libero είπε...

Η τρίτη πρόταση απαντάει στην ερώτηση "γιατί δεν θέλει να μπει σε συζήτηση" της δεύτερης, οπότε θα 'πρεπε να γραφθεί ως 2α, κατά την γνώμη μου (και όχι κατά την αλήθεια μου). Συμφωνείς;

"γιατί αυτή είναι η αλήθεια μου στην τρέχουσα συγκυρία"


Πως θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει την αλήθεια;
Θα 'ταν παράλογο. :Ο

Christina Linardaki είπε...

Πιθανόν να έχεις δίκιο για την κατηγοριοποίηση.

Όσο για την αμφισβήτηση της αλήθειας, θα 'ταν παράλογη, εάν κι εφόσον βλέπαμε όλοι την ίδια αλήθεια. Συμβαίνει όμως να βλέπουμε διαφορετικές όψεις της καθένας, ανάλογα με τη στιγμή πολλές φορές ή ανάλογα και με τη διαδρομή καθενός. Γι' αυτό και την ιδιωτικοποίησα και δε μίλησα για "ΤΗΝ Αλήθεια" αλλά για "την αλήθεια ΜΟΥ" και μάλιστα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Αφήνω ανοικτό το ενδεχόμενο αύριο η ζωή να με οδηγήσει σε άλλα συμπεράσματα. Πριν από μερικά χρόνια, για παράδειγμα, δεν θα έγραφα αυτά που γράφω τώρα - ούτε καν θα τα καταλάβαινα...

libero είπε...

Για ποιο λόγο "βαπτίζεις" την γνώμη σου, ως αλήθεια;
πως ορίζεις το λήμμα: αλήθεια, αν όχι όπως στα λεξικά της Ελληνικής;

Ανώνυμος είπε...

Καθώς κατά καιρούς σχολιάζω αναρτήσεις του παρόντος ιστολογίου παρεμβαίνω στο διάλογό σας, για να εκθέσω την άποψή μου.
Ενας λόγος -και αρκετά σοβαρός μάλιστα- μη σχολιασμού είναι η έλλειψη χρόνου. Επισκέπομαι το ιστολόγιο όσο τακτικά, μου επιτρέπουν οι ρυθμοί της προσωπικής μου ζωής, μελετάω ανελλιπώς τις αναρτήσεις, απλά όμως, δεν έχω πάντα το χρόνο να αφήσω κάποιο σχόλιο. Πολύ περισσότερο δε καθώς η συχνότητα συγγραφής είναι αρκετά μεγάλη.
Επίσης, αποφεύγω να σχολιάσω αναρτήσεις, για τις οποίες υπάρχει απόλυτη ταύτιση απόψεων με τη συγγραφέα και ως εκ τούτου παρέλκει ο όποιος σχολιασμός-εκτός κι αν θελήσω συμπληρωματικά να προσθέσω κάτι.
Ειδικά, στη παρούσα ανάρτηση δε σχολίασα γιατί, διαβάζοντάς την έπαθα σοκ. Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι τα άρθρα μεταφράζονται και αναρτώνται και στα αγγλικά και...τρελλάθηκα.
Χαρά στο κουράγιο σου, κοπέλλα μου.

Christina Linardaki είπε...

Κατ' αρχάς καλό μήνα!

@libero
Φίλε μου, όχι ότι δεν είναι χρήσιμα τα λεξικά, αλλά πού και πού πρέπει να ανοίγουμε και κανένα βιβλίο φιλοσοφίας και ψυχολογίας. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να μπω σε συζήτηση για τ' αυτονόητα.

@houlk
Τι να κάνω, κορίτσι μου. Έχω φίλους και από άλλες χώρες, βλέπεις. Άλλωστε, δεν αναρτώνται πάντα ταυτόχρονα τα κείμενα στα αγγλικά, μερικές φορές μεταφράζω παλιότερες ελληνικές αναρτήσεις μου.:)

libero είπε...

Δεν σε συγχωρώ, εχθρέ μου.

Christina Linardaki είπε...

Δεν πειράζει. Και να μη με συγχωρέσεις, πάλι φίλοι θα 'μαστε!