Την τελευταία εικοσαετία έτυχε να γνωρίσω αρκετούς ψυχοθεραπευτές και μερικούς ψυχαναλυτές. Και οι δύο αυτές κατηγορίες επαγγελματιών έχουν την τάση όχι μόνο να κάνουν τα πάντα θέμα, αλλά και να τα αναγάγουν σε ένα ασαφές ή συγκεκριμένο τραύμα της παιδικής ηλικίας το οποίο στη συνέχεια θεωρούν ότι ευθύνεται για τη συμπεριφορά ή την κακοτυχία στη ζωή κάποιου.
Μολονότι είναι αλήθεια ότι ο εγκέφαλός μας προγραμματίζεται στη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο σημείο της ζωής μας στο οποίο να αποφασίζουμε πια να ενηλικιωθούμε; Δηλαδή, ας πούμε στα 40 μας, δεν θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι πια να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων και του εαυτού μας και να πάψουμε να κατηγορούμε τους γονείς και τη δύσκολη παιδική μας ηλικία για οποιαδήποτε ατυχία και οποιαδήποτε λανθασμένη επιλογή κάνουμε;
Έχω επίσης διαβάσει πολλά (μάλλον νεοεποχίστικα) βιβλία για το παιδί μέσα μας. Το να τιμάμε το παιδί μέσα μας είναι ένα καλό και έγκυρο βήμα μπροστά – αρκεί να μην κολλήσουμε σ’ αυτό το παιδί και να μην παλινδρομήσουμε στους τρόπους του. Θέλω να πω, έχουμε ενηλικιωθεί στο μεταξύ - ή μήπως όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου