Ξετυλίγοντας το κουβάρι

Μεγαλώνουμε με παραμύθια, με ψεύτικους ήρωες και ψευδείς μεγαλειώδεις πράξεις. Τη σκυτάλη παίρνει η τηλεόραση με τις πλαστές εικόνες και τα πλαστικά είδωλα που προβάλλει. Έτσι εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να επιθυμεί βαθιά να είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που να μας διακρίνει από το ανώνυμο πλήθος. Πιστεύουμε ότι μόνο έτσι θα μας αγαπούν. Εγκαταλείπουμε αυτό που είμαστε για να κυνηγήσουμε τη χίμαιρα του τι θέλουν οι άλλοι να είμαστε προκειμένου να μας αγαπήσουν. Και κρυβόμαστε. Κρυβόμαστε τόσο καλά από τον εαυτό μας που τον χάνουμε. Μέσα μας παίζουν συνέχεια θέατρο η τιμωρία, ο έπαινος και ο φόβος μας και για τα δύο…

Με έναν εαυτό χαμένο, με μια λανθασμένη αντίληψη για το τι είναι ξεχωριστό και διαφορετικό, αγκιστρωνόμαστε σε προκατασκευασμένες θεωρίες που μας υπόσχονται αυτό που καθεμία θεωρεί υπέρτατο αγαθό: δύναμη, ομορφιά, σωτηρία, ευδαιμονία, αγάπη. Παύουμε να τολμάμε την προσωπική μας αλήθεια.

Όμως η προσωπική μας αλήθεια είναι η συμβολή μας στο γίγνεσθαι του σύμπαντος, το έδεσμα που κομίζουμε σαν δώρο στο Μυστικό Δείπνο που παραθέτει για χάρη μας ο Κόσμος. Η συμβολή αυτή είναι ούτως ή άλλως μοναδική, δεν έχει ανάγκη από πλαστούς ρόλους, μάταια όνειρα και αυταπάτες. Δεν έχει ανάγκη να ντυθεί κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι. Αποδέχεται αυτό που είναι και το αγαπά. Έτσι φωτίζεται ο άνθρωπος.

Φωτισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν διαφέρει από τους άλλους - και το γνωρίζει. Που δεν προσβλέπει σε ανέφικτα έργα και μεγάλα λόγια, αλλά αγκαλιάζει και αγαπά αυτό που είναι, δεχόμενος την όμορφη και απλή μοναδικότητά του.

Είναι αυτός που προσθέτει στην τάξη, τη γαλήνη και τη σιωπή του σύμπαντος. Που δέχεται και εκπληρώνει την υποχρέωση να παραμένει θετικός και αισιόδοξος εκεί που όλα φαίνονται δύσκολα και άσχημα, ακτινοβολώντας σαν φάρος στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των καθημερινών προβλημάτων.

Αυτός που αφουγκράζεται την αλήθεια του, την τιμά και δεν την θεωρεί καλύτερη ή πιο σημαντική από την αλήθεια των άλλων…