Αγάπη και φόβος

Όταν αγαπώ, ανήκω. Όταν ανήκω, αισθάνομαι την ανάγκη να παράγω. Παράγω αντικείμενα, νοήματα, ζωή. Πραγματώνομαι, γίνομαι και αναπτύσσομαι.

Αγαπώ και φοβάμαι. Φοβάμαι αυτό που είμαι. Φοβάμαι μήπως με απορρίψουν οι άλλοι γι’ αυτό που είμαι. Δεν το δέχομαι και φοβάμαι να είμαι όπως επιθυμώ. Και δεν αναπτύσσομαι.

Μελετώ κι ετοιμάζω καλά το μάθημά μου πριν παρουσιαστώ μπροστά τους. Πρέπει να με προστατέψω. Πρέπει να κρυφτώ. Και κρύβομαι τόσο καλά, ώστε χάνω τον εαυτό μου.

Φοβάμαι τους άλλους. Φοβάμαι την απόρριψή τους. Και έχω ανάγκη από αυτόν τον φόβο γιατί με εμποδίζει να τους αγαπήσω πιο πολύ. Ο φόβος μου με προστατεύει από την αγάπη μου για εκείνους.

Αν τους αγαπώ, πρέπει να παρουσιαστώ, πρέπει να υπάρχω με τους δικούς μου όρους, να δημιουργήσω, να παράγω και να αναπτυχθώ μαζί τους. Πρέπει να παρουσιαστώ, όμως δεν μπορώ γιατί δεν ξέρω πια πώς να με αγαπήσω.

Τελικά ο φόβος μου για κείνους με προστατεύει από τον πιο βαθύ μου φόβο, τον φόβο μου για μένα, γι’ αυτό που είμαι. Φοβάμαι τους άλλους για να μην αναγνωρίσω τον φόβο μου για μένα. Το να φοβάμαι είναι πια για μένα ανάγκη…