13 Μαρ 2008

Βασικοί προγραμματισμοί

Έχουμε συνηθίσει να ζούμε τη ζωή με οδύνη και πόνο. Ο πόνος, η οδύνη, η συνεχής προσπάθεια που συχνά πέφτει στο κενό, είναι χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας. Ελάχιστα όμως σχετίζονται με την πραγματική μας φύση. Ό,τι είναι φυσικό, δεν μπορεί να είναι επώδυνο. Επώδυνες έχει ονομάσει ο πολιτισμός μας όλες εκείνες τις θεματολογίες τις οποίες δυσκολεύεται να λύσει και να απαντήσει: το μυστήριο της ζωής, του θανάτου, της ταυτότητας, της αλήθειας. Κι όσο δεν βρίσκουμε λύσεις και απαντήσεις, τόσο φοβόμαστε. Και είναι ο φόβος μας που γεννά τον πόνο.

Ένα κομμάτι μέσα μας είναι δοτό. Είναι τα ταλέντα μας, οι τάσεις μας, η προίκα που φέρνουμε μαζί μας στον κόσμο. Αποτελεί τον προγενετικό μας προγραμματισμό.

Ο δεύτερος προγραμματισμός, ο επιγενετικός, έχει να κάνει με την ανατροφή, την εκπαίδευσή μας. Έγραφα χθες ότι παίζεται μέσα μας το θέατρο της τιμωρίας και του επαίνου, καθώς και του φόβου μας γι’ αυτά τα δύο. Ο επιγενετικός προγραμματισμός μας βασίζεται σε αυτές τις δύο αρχές: την τιμωρία και τον έπαινο. Και βιώνεται μέσα από τον φόβο μας και για τα δύο.

Για να ικανοποιηθεί ο δεύτερος αυτός προγραμματισμός, παραμελούμε ή αγνοούμε τον πρώτο, τον προγενετικό. Παύουμε να ακούμε τη μέσα μας φωνή, το σώμα μας που μιλάει, τις πραγματικές μας ανάγκες και τις πρωτότυπές μας ιδέες. Κι όμως, το σώμα μας περιέχει σωματίδια ύλης με ιστορία 15 δισεκατομμυρίων χρόνων. Ας αναλογιστούμε λίγο τι θα πει αυτό... 15 δισεκατομμύρια χρόνια θα πει εμπειρίες, μνήμη, αντίληψη, ευφυΐα. Το σώμα μας γνωρίζει. Όμως ο δεύτερος προγραμματισμός μάς αφαιρεί την εμπιστοσύνη σε όσα διαισθητικά γνωρίζουμε και μας λέει να έχουμε εμπιστοσύνη μόνο σε όσα καταλαβαίνουμε.

Αυτή η σύγκρουση των δύο προγραμματισμών είναι πηγή πόνου και φόβου.

Πώς λύνεται όμως αυτή η σύγκρουση; Γιατί είναι με τη λύση της που θα πάψουμε να πονάμε. Και δεν είναι κάτι που λύνεται με προσπάθεια, κόπο και πόνο, γιατί είναι σαν να την αναπαράγουμε. Αντίθετα, είναι κάτι που λύνεται με χαρά, με γέλιο, με αγάπη, διασκέδαση και παιχνίδι. Λύνεται με πίστη. Λύνεται με διεύρυνση της αντίληψης, με αποδοχή του εαυτού και των άλλων. Με μια στάση ζωής σαν αυτή που περιγράφεται από την αρχή του μπλογκ…

(ΣΣ: Αυτή και η προηγούμενη ανάρτηση εκφράζουν ιδέες του Κώστα Φωτεινού από το Καφέ-Σχολειό).

Δεν υπάρχουν σχόλια: