Στο μάτι του κυκλώνα

Εικοσιτέσσερις ημέρες μετά τη γέννηση της κόρης μου και ζω έναν μικρό χαμό – γύρω μου στροβιλίζονται μπιμπερό, πάνες, βραστήρες και ένα ολόκληρο νοικοκυριό, ένας μεγαλύτερος γιος που ζηλεύει, ένας παππούς που λογίζεται κι αυτός για παιδί, η ανησυχία μου μην ξεχάσω πως είμαι επίσης σύζυγος και γυναίκα, φίλοι που λαχταρώ αλλά δεν μπορώ να δω, θέματα της δουλειάς μου, ιδέες που με επισκέπτονται ξαφνικά και γλιστρούν πίσω στη λήθη ανεκμετάλλευτες, χωρίς να καταγραφούν πουθενά.

Και μέσα σ' αυτόν τον κυκλώνα, με έκπληξή μου διαπιστώνω πως διατηρούμαι απίστευτα γαλήνια, σα να βρίσκομαι στο ατάραχο κέντρο του. Άραγε κατάφερα, μετά από τόσα χρόνια αναζήτησης, να κάνω πια ειρήνη με τον εαυτό μου και με τον κόσμο; Κι αν ναι, πώς οδηγήθηκα σ' αυτό το σημείο; Ήταν ίσως η εξάσκησή μου στην υπομονή το ατελείωτο, τελευταίο διάστημα. Ο Αγ. Φραγκίσκος της Ασσίζης, νομίζω, είχε πει πως “η ανταμοιβή για την υπομονή είναι η υπομονή”, ότι δηλαδή γίνεται κανείς υπομονετικός. Και ο Leo, ο ιδρυτής του ΕΜΙΝ, είχε πει πως “η υπομονή είναι η ανώτερη λέξη για την αγάπη”, να μπορείς δηλαδή να αντέχεις τον άλλον όπως είναι, αυτό είναι αγάπη, είχε πει.

Η υπομονή ήταν το πρώτο μαγικό παπούτσι που φόρεσα. Και το δεύτερο ήταν όλες αυτές οι ιδέες που εξέθεσα εδώ. Ήταν ιδέες που με λύτρωσαν και χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνομιλητές μου από το Esoterica που με βοήθησαν, μέσα από τον διάλογο μαζί τους, να τις διαμορφώσω. Με βάση αυτές τις ιδέες που ενσωματώθηκαν στα προσωπικά μου πιστεύω, δεν έχω πια κάποια αλήθεια να κυνηγήσω ούτε την ανάγκη να προβάλω ή να υποστηρίξω τις προσωπικές μου απόψεις, αφού ξέρω ότι ΟΛΟΙ κατέχουμε το σημαντικό κομμάτι της αλήθειας που μας αναλογεί και ότι κανενός η αλήθεια δεν είναι καλύτερη ή σπουδαιότερη απ' οποιουδήποτε άλλου για τη λειτουργία του κόσμου. Δεν έχω πια μάχες να δώσω, μπορώ να ακούσω γαλήνια οποιαδήποτε άποψη. Κι αν δεν συμφωνεί με το προσωπικό μου σύστημα αξιών, απλά χαμογελώ με τη διαφορετικότητα που κάνει πιο ενδιαφέροντα τον κόσμο του οποίου είμαι κομμάτι. Μπορώ πια να κοιτάξω πέρα από τις απόψεις, μπορώ να δω τον άνθρωπο που συνδιαλέγομαι.

Και διακατέχομαι από ένα γαλήνιο ΤΙΠΟΤΑ, από σιωπή. Ίσως να κατάφερα να συναντήσω τις δημιουργικές δυνάμεις του σύμπαντος που δρουν ακριβώς έτσι: σιωπηλά, ήσυχα, γαλήνια. Τότε γιατί εξακολουθείς να γράφεις; εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς. Εξακολουθώ να γράφω επειδή κάποιος μπορεί να βρει στις ιδέες αυτές την ίδια γαλήνη και επειδή δεν έχω πάψει να θέλω να είμαι χρήσιμη. Εδώ που τα λέμε, δεν αποκλείεται εγώ να μην είμαι καθόλου χρήσιμη, οι ιδέες μου όμως να είναι.

Ψάχνοντας κάποτε για το νόημα του Ζεν και του Τάο, συνάντησα δύο κοάν:

Όταν η δύναμη δεν προβάλλεται, τότε είναι αληθινή.
Όταν η δύναμη επιδεικνύεται, τότε είναι μηδαμινή.
Η ύψιστη δύναμη είναι ήρεμη: δεν είναι ανάγκη να δράσει.
Μόνο η μικρή δύναμη συνεχώς ασχολείται και προσπαθεί.

Και:

Το Τάο διδάσκει την αβλάβεια. Έτσι, αυτός που το ακολουθεί δεν αγωνίζεται:
το έργο του είναι η ειρήνη.

Τα έχω αντιγράψει σε χίλια χαρτάκια, τα έχω βάλει στο ημερολόγιό μου, στο ψυγείο, στο γραφείο μου, δίπλα από το κρεβάτι μου. Και διαλογιζόμουν σ' αυτά. Θα προσπαθήσω, στη συνέχεια, να τα αναλύσω λίγο. Προσεχώς...